Αναρτήσεις
Με την ολοκλήρωση και του 2ου γύρου των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, ξεκαθάρισε το θολό προεκλογικό τοπίο. Η απαξίωση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος που ανέδειξε ως νικητή των εκλογών την αποχή μαζί με τα άκυρα και τα λευκά, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα. Στο αποτέλεσμα όμως δεν αποτυπώθηκε αν αυτή η νίκη είναι πράσινη, κόκκινη, γαλάζια ή μαύρη. Αυτό θα φανεί στην επόμενη περίοδο.
Η Αριστερά παραμένει στην γωνία, περιχαρακωμένη στα δικά της τείχη. Η χαμηλή διεισδυτικότητα στην κοινωνία, την εποχή που ο κόσμος της εργασίας δέχεται μια από τις μεγαλύτερες επιθέσεις, είναι κακό μαντάτο. Πάντα βρίσκουμε αιτιολογίες να φορτώνουμε τις δικές μας ήττες στον αντίπαλο, για να επαληθεύσουμε την ορθότητα της γραμμής μας. Η Αριστερά δεν κατάφερε να αποδείξει ότι είναι μια διαφορετική πολιτική δύναμη, η οποία μπορεί να διαχειριστεί με άλλο τρόπο τα κοινά. Αυτή η διαπίστωση, επιβεβαιώθηκε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, από την απώλεια της δημαρχίας της Ικαρίας από το ΚΚΕ, και με την την εξαίρεση της εκλογής του Χρήστου Κορτζίδη.
Οι αυξομειώσεις των ποσοστών των ψηφοδελτίων της Αριστεράς οφείλονται σε ανακατατάξεις στο εσωτερικό της και όχι στην προσέλκυση νέων ψηφοφόρων από άλλους χώρους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κόσμος που έχει κατά καιρούς περάσει από την Αριστερά είναι πολύ περισσότερος από το άθροισμα των ψήφων των αριστερών ψηφοδελτίων. Με μια ματιά μόνον προς το χώρο του ΠΑΣΟΚ, από την κορυφή ως την βάση, διαπιστώνουμε αυτή την διαχρονική διαρροή της Αριστεράς που προφανώς δεν ανατράπηκε από το αποτέλεσμα των εκλογών, ούτε από τις εκλογικές επιλογές του ΣΥΝ, ούτε του ΚΚΕ.
Ο εργατικός Δεκέμβρης που ακόμα περιμένει η Αριστερά, δεν ήρθε την προηγούμενη περίοδο. Ήρθαν όμως τα “Ιουλιανά” του 2010 και οι ιδιοκτήτες των φορτηγών φρόντισαν να σωθεί προσωρινά η τιμή του “εργατικού” κινήματος, αφού τα “ταξικά” συνδικάτα του ΠΑΜΕ δεν μπόρεσαν να κάνουν άλλες απεργίες εκτός από αυτές που προκήρυξαν οι πουλημένες ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Η απόγνωση δεν έγινε συλλογική δράση και μαζικό κίνημα. Η αλληλεγγύη και η ανατροπή παραμένουν “ετεροτοπίες” ακόμα στην κοινωνία που ζούμε...
Η επίθεση στο κόσμο της εργασίας εμπεδώθηκε την προηγούμενη περίοδο κάτω από την ιδεολογική κυριαρχία του αστισμού. Η Αριστερά δεν έπεισε με τις προτάσεις της, ούτε την κοινωνία, ούτε τους εργαζόμενους, ότι διαθέτει εναλλακτική λύση απέναντι στον μονόδρομο του ΔΝΤ και της ΕΕ. Οι εργαζόμενοι δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν άλλες θυσίες και αυτό κατέγραψε η στάση τους στις πρόσφατες εκλογές. Επίσης, δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν κανένα αγώνα για την “εθνική” ανεξαρτησία της χώρας, αν το κόστος αυτής της “ανεξαρτησίας” θα το πληρώσουν πάλι οι ίδιοι. Και αντιλαμβάνονται ότι οι “αριστερές” προτάσεις διεξόδου από την κρίση, υποκρύπτουν νέα βάρη, τα οποία θα επωμιστούν οι εργαζόμενοι, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι θα προκύψει τελικά κάποιο κέρδος γι αυτούς.
Την προηγούμενη περίοδο δεν υπήρξε κανένα μαζικό κίνημα ικανό να διαπραγματευτεί πολιτικά τις κυβερνητικές επιλογές. Η ανυπαρξία αυτού ακριβώς του κινήματος, διαμόρφωσε τους όρους, ώστε την διευρυμένη δυσαρέσκεια προς την κυβερνητική πολιτική να διαχειριστούν με όρους ιδεολογικούς, τόσο η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, όσο και τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης στη πρόσφατη μάχη των περιφερειακών εκλογών.
Αν υπήρχε μια τρίτη κάλπη σε αυτές τις εκλογές και γινόταν δημοψήφισμα για να επιλέξει ο ελληνικός λαός, αν θέλει την εθνική του ανεξαρτησία με έξοδο από την ΟΝΕ και τη ΕΕ, στάση πληρωμών και επιστροφή στην δραχμή, ή να ολοκληρωθεί η "υποταγή" της χώρας στην ΕΕ και το ΔΝΤ με το να γίνει και συνταγματικά μια επαρχία της Γερμανίας, πολλοί εργαζόμενοι θα προτιμούσαν την δεύτερη εκδοχή...
Σε αυτές τις μάχες κερδίζει αυτός που μπορεί να διαμορφώνει ακροατήρια. Αυτός που προβάλει ιδεολογήματα που βρίσκουν απήχηση στον κόσμο. Δεν κρίνονται πολιτικές γραμμές γιατί δεν τίθεται ζήτημα διαπραγμάτευσης εναλλακτικών πολιτικών λύσεων, αφού τέτοιο ζήτημα δεν προκύπτει από τον διαμορφωμένο κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό: απουσιάζει το υποκείμενο που θα κάνει την διαπραγμάτευση. Κρίθηκαν όμως οι κομματικές ταυτότητες ως ιδεολογικά “προφίλ” που μπορούν να εκφράσουν και να ενσωματώσουν αυτή την δυσαρέσκεια και την διαμαρτυρία. Τόσο το ποσοστό της αποχής, όσο και τα μεγάλα ποσοστά των άκυρων και λευκών έδειξαν ότι αυτή η διευρυμένη δυσαρέσκεια του κόσμου προς το πολιτικό σύστημα, δεν λειτούργησε προς όφελος της Αριστεράς, παρ όλες τις αυξήσεις των ποσοστών που σημείωσε. Σε άλλες συγκυρίες αυτά τα ποσοστά της Αριστεράς θα μπορούσαν ίσως να θεωρηθούν θρίαμβος. Σήμερα όμως το μέγεθος της επίθεσης που δέχεται ο κόσμος δεν επιτρέπει θριαμβολογίες.
Στο χώρο της Αριστεράς ξεκαθάρισε ακόμα περισσότερο το πολιτικό τοπίο. Υπάρχει πλέον μια τριχοτομία - που όσο περνάει ο καιρός θα διευρύνεται - ανάμεσα στον ΣΥΝ, το ΚΚΕ και την εκτός των τειχών Αριστερά. Σήμερα ξανατίθεται το ζήτημα της πολιτικής και οργανωτικής ανασυγκρότησης αυτής της Αριστεράς, ανταγωνιστικά με τις άλλες δύο εκδοχές. Και ήδη η συζήτηση έχει αρχίσει. Μερικά πρώτα δείγματα που κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση είναι εδώ:
μην γινόμαστε φτηνιάρηδες. το ΠΑΜΕ είχε προκηρύξει απεργίες μόνο του, τραβώντας σε μερικές περιπτώσεις τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Επίσης, σε μία σειρά χώρων (σουπερ-μαρκετ, ξενοδοχεία κλπ) οι δυνάμεις του πρωτοστατούν στην οργάνωση των εργατικών αντιστάσεων. Το να χρησιμοποείς εισαγωγικά στο "ταξικά" (κατά το "Κ"ΚΕ κλπ) δεν είναι μεγάλη εξυπνάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ανώνυμο 11.57
ΑπάντησηΔιαγραφή1.Ποία απεργία έκανε το ΠΑΜΕ πέρα απ' αυτές που έγιναν με την κάλυψη της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και τι επιτυχία - αν έγινε - είχε; Ως γνωστόν, το ΠΑΜΕ, δεν μπορεί να κηρύξει απεργίες γιατί δεν είναι συνδικαλιστική οργάνωση, όπως τα σωματεία οι ομοσπονδίες κλπ. Γι αυτό αν κάνει απεργία θα είναι είναι παράνομη και η εργοδοσία μπορεί να απολύσει όσους απεργούν, όχι ως απεργούς αλλά ως αδικαιολογήτως απόντες από την εργασία τους, κοινώς κοπανατζήδες. Και αυτό συνέβη με κάποιους θερμοκέφαλους του ΚΚΕ που βρέθηκαν χωρίς δουλεία και χωρίς να μπορούν να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους για απεργία! Το χειρότερο είναι ότι το ΚΚΕ, όσα μέλη του εξέφρασαν την άποψη ότι αυτές οι απεργίες του ΠΑΜΕ είναι παράνομες και δεν υπάρχει κατοχύρωση των εργαζομένων το κόμμα τους έβαλε στην άκρη..
17 Δεκέμβρη,11 φλεβάρη,21-22 Απρίλη,29 Ιουνίου οι απεργίες που κήρυξε το ΠΑΜΕ και συμμετείχαν πολλά σωματεία και ομοσπονδίες. Και φυσικά και ήταν νόμιμες γιατί οι συγκεκριμένες ομοσπονδίες και τα σωματεία είχαν πάρει απόφαση...Τώρα η επιτυχία είναι σχετική,αν δε γίνονταν αυτά μπορεί η ΓΣΕΕ να μην έκανε καν απεργία ποτέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβερή ανάλυση. Την έπαιξε χτες και ο Πρετεντέρης, ξέρεις τώρα ήττα της Αριστεράς, λάθος μήνυμα, ο λαός δεν τα κατάφερε, κλπ. Προφανώς ο πλέον κατάλληλος για την μεσιτεύσει ήταν ο Αλαβάνος. Καθόταν επίτηδες στο σημείο όπου μπορούσε το πανελλήνιο να βλέπει το νευρικό κούνημα των ποδιών, ώστε να ληφθεί το μήνυμα ότι η Αριστερά το έχει χάσει. Σήκωστε και το σχετικό βίντεο, απορώ γιατί δεν το έχετε κάνει ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧτες βράδυ, το πολιτικό αυτό σχέδιο εξυπηρέτησε το Γιωργάκη και το Λαμπρακιστάν με τρόπο που ούτε το ΚΚΕ ούτε ο ΣΥΝ δεν θα μπορούσαν να κάνουν. Η εκτίμησή μου είναι ότι από χτες βράδυ οι ηγέτες των συνιστωσών που παρακολούθησαν Αλαβάνο ξαναγυρνάνε (με πολύ βαριά καρδιά είναι η αλήθεια...) στην αυλή της Κουμουνδούρου. Για διαπραγματεύσεις, σκληρή σύγκρουση, σύριζα των μελών, κλπ κλπ βεβαίως βεβαίως. Αλλά ο κύκλος αυτός έκλεισε οριστικά...
Eίδα και εγώ την εκπομπή στο τέλος. Και πρόσεξα το πόδι του Αλαβάνου που κουνιόταν σπαστικά. Ήταν θλυβερή εικόνα σε συνδυασμό με αυτά που έλεγε. Σε δύο παρεμβάσεις του ,τις τελευταίες που είδα, είπε προς χαρά του Μίχαλου, την μία ότι το δημόσιο ήταν κομματικό και την άλλη ότι τα πανεπιστήμια ήταν κομματικά. Στα πλαίσια μιας ανάλυσης μπορείς να βάλεις και αυτή την πτυχή. Αλλά ως κυρίαρχη ατάκα απλώς χάιδευαν τα αυτιά του μέσου καφενειακού. Καθόλου δεν μου άρεσαν αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιοι έχουν πρόβλημα με τον Αλαβάνο και είναι εμφανές με αυτά που γράφουν! Φαίνεται ότι ακόμα δεν τους αφήνει να κοιμηθούν ήσυχοι. Τους τσούζει το γεγονός ότι οι μπούρδες που λένε για την έξοδο από την κρίση, δεν κάθεται κανένας να τις πάρει στα σοβαρά και να τις συζητήσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήαφιερωμένο στον1ο Ανώνυμο
ΑπάντησηΔιαγραφή"Στηρίζουμε την υποψηφιότητα του Στέλιου Σταμούλου, ο οποίος σαφέστατα έχει δηλώσει ότι είναι κατά του μνημονίου. Καλώ όλους τους νεοδημοκράτες να τον ακολουθήσουν", δήλωσε ο πρ. υφυπουργός του Υπ. Εμπορικής Ναυτιλίας, της Νέας Δημοκρατίας, Πάνος Καμμένος, στον ραδιοφωνικό σταθμό 2000FM της Σάμου, επιχειρώντας να δώσει “γραμμή” στους Ικαριώτες ψηφοφόρους της Ν.Δ., να ψηφίσουν ΚΚΕ στον δεύτερο γύρο...
Ο Φίλος στην ανάγκη φαίνεται
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ματιά εδώ, για το ποιοί είναι οι πραγματικοί φίλοι του ΚΚΕ.
Πικρός καφές για τον Π. Καμμένο στην Ικαρία Πήραμε τηλέφωνο στην Ικαρία και το επαληθεύσαμε ότι είναι σωστές οι πληροφορίες.
"να μη χάσει το Μέτωπο και τη 2η ευκαιρία" λέει ο σ. Γατουλέας, όμως, η 1η, δεν είχε τον αντίστοιχο συσχετισμό δυνάμεων.Η ΔΕΑ ήταν με τη γραμμή Τσίπρα (και είναι ήδη πάλι), ενώ δεν υπήρχε ούτε η ΑΠΟ (μικρή διαφορά), αλλά και ο κόσμος ο ανένταχτος δεν είχε καταλάβει τι συμβαίνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Είναι τρομερό οι σ. της ΔΕΑ να φωνάζουν συνθήματα όπως "δεν υπάρχει δρόμος κοινοβουλευτικός, ένας είναι ο δρόμος, ο επαναστατικός".Ξεπερνά τα όρια της υποκρισίας, μεγαλύτερης και των Κοσμαδογιαννόπουλων, οι οποίοι τουλάχιστον πατάνε σε μια βάρκα.
Το ότι κάποιος λέει την αλήθεια μας πειράζει. Το ζήτημα είναι πως το συνδυάζει. Εκεί είναι το κόλπο. Ο Αλέκος είπε για κομματοκρατία σε δημόσιο και πανεπιστήμια, αλλά αμέσως υπερασπίστηκε τους δημόσιους υπαλλήλους όταν τους στρίμωξε (Μητσοτάκη και Διαμαντοπούλου) με τις μετατάξεις "Θα κάνετε έναν υπάλληλο του ΕΛΤΑ νοσηλευτή και δεν θα κάνετε προσλήψεις στα νοσοκομεία;", αλλά και τις απολύσεις. Το να κάνεις πολιτική είναι δύσκολο. Οι ελιγμοί, η ατάκα, η πολιτική θέση ειδικά στην τηλεόραση θα πρέπει να φαίνεται και να ξεχωρίζει. Αυτή είναι η διαφορά του Αλέκου. Χθες μπόρεσε να πει ειλικρινά ότι το μήνυμα των εκλογών που έστειλαν οι Έλληνες ήταν λάθος. Δεύτερον να πει ειλικρινά και χωρίς κανένα κόμπλεξ ότι στις εκλογές έχασε και ήρθε τελευταίος. Το είπε μόνος του και δεν τόλμησε κανείς να το επαναλάβει. Και τρίτον έδειξε ότι έχει άλλη πρόταση (επαναδιαπραγμάτευση χρέους με διαγραφή μεγάλου μέρους) γι' αυτό και ο Πρέτεντέρης ρώταγε του άλλους τι προτείνουν χωρίς να πάρει απάντηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέχασα να γράψω για τον ανεκδιήγητο Μητρόπουλο. Έγραψε πάλι με τη χθεσινή εμφάνιση, το γλείψιμο στον Αλέκο και τις ασυναρτησίες που έλεγε. Δεν φταίω εγώ εάν η Κουμουνδούρου τον διάλεξε. Ας πρόσεχε!
ΑπάντησηΔιαγραφήO Μητρόπουλος ήταν και πάλι φαιδρός. Δεν θα δώσει κανείς λόγο για το ρεζολίκι που υποστήκαμε; και αυτό θα ίσχυε και αν ακομα έπαιρνε μεγαλύτερο ποσοστό. Να βρεθούμε να τρέχουμε πίσω απο τον αναλυτή του Αυτιά; καθόλου μυαλό πια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΝΗΜΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΔΥΣΤΟΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΞΕΠΕΜΠΕ Ο ΑΛΕΚΟΣ ΑΛΑΒΑΝΟΣ ΧΤΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΦΤΑΣΑΜΕΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΝΑ ΣΥΣΧΕΤΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΕ ΕΠΟΧΕΣ ΧΩΡΙΣ "ΗΓΕΤΕΣ". ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΙΡΩΝΕΥΟΝΤΑΙ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΟΝΕ ΚΑΙ ΕΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΠΕΝΤΕ ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΟ ΠΕΡΑ. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΣΤΟΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΤΟ ΨΕΛΛΙΖΟΥΝ ΩΣ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ (ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΒΕΒΑΙΑ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ) ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΟΥΦΙΟΚΕΦΑΛΗ ΚΑΙ ΜΙΖΕΡΗ ΦΟΒΑΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΕΙ ..ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΤΟ ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ. ΘΑ ΠΕΙ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΠΟΙΟΣ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΙΔΕΩΝ ΑΛΛΑ ΕΔΩ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΠΛΕΥΡΑ Η ΑΛΛΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΙΑΣ ΟΥΤΟΠΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ(ΕΥΚΑΙΡΙΑΚΗΣ). ΚΡΙΜΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΡΙΣΑ
@Δημήτρη ΛΑΡΙΣΑ
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Ότι δεν φτάνει η Αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια! Αν είχε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ένα Αλαβάνο, και τότε θα βλέπαμε τι θα έλεγες!
2. Όσο για τις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την ΟΝΕ και την ΕΕ αν δεν γίνονται δεκτές από την κοινωνία και τους εργαζόμενους, δεν φταίει ούτε ο Αλαβάνος, ούτε ο ΣΥΝ ούτε ο Κουβέλης.
3. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα για την Αριστερά, όσο τα περιγράφεις. Στο άμεσο μέλλον θα φανούν τα όρια και οι αντοχές του μικρού ΣΥΡΙΖΑ. Θα φανεί επίσης αν μπορεί να διδαχτεί από τα λάθη του μεγάλου ΣΥΡΙΖΑ. Όμως φαίνεται ότι εύκολα κάποιοι καβάλησαν το καλάμι. Και σε αυτό το σημείο θα συμφωνήσω με την κατάληξη του σχολίου σου. ΚΡΙΜΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
Πράγματι... πρέπει να βρούμε έναν τρόπο ώστε κάθε τμήμα της αριστεράς που το επιθυμεί να μπορεί να έχει και από έναν Αλαβάνο. Να βγάλουμε πολλούς φουσκωτούς Αλαβάνους για να έχει για όλους. Αν και νομίζω ότι πρέπει να παράγουμε και πολλούς Πέτρους Κωνσταντίνους. Γιατί εκτός από την πολιτική χρειάζεται και το γέλιο στην ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ανωνυμο 12:01
ΑπάντησηΔιαγραφήτις θεσεις της ανταρσυα δεν τις κανει δεκτες η κοινωνια προς το παρον συντροφε, αλλα μηπως εχει κανει δεκτες τις θεσεις του μεγαλου συριζα ή του μετωπου ;
εαν ειναι τις θεσεις να τις κρινουμε τοσο απλα τοτε η αριστερα δεν θα επρεπε να υπαρχει.
η κριτικη στον αλαβανο θελω να πιστευω πως επιτρεπεται , δεν νομιζω να ειναι υπερανω κριτικης. παντως για το καλαμι και ποιος το καβαλησε νομιζω πρεπει να ψαξεις γυρω σου καλυτερα. μην ξεχνας το 18% των δημοσκοπησεων!!!! που καποιοι το επικαλουνται ακομα και τωρα ,φαντασου να το επαιρνε κιολας τι θα γινοταν. τελος εγω συντροφε δεν εχω πιστεψει ποτε μου σε αστεριξ , ουτε κανεις απο τον χωρο μου φανταζεται οτι ειναι ο γκανταλφ.ακομα και σε επιπεδο επικοινωνιας προσπαθουμε να εξηγησουμε τις θεσεις μας στον κοσμο ,χωρις φιοριτουρες και τηλεοπτικες ατακες. αυτη ειναι η κριτικη μου στον αλεκο αλαβανο.
δημητρης λαρισα
Γεγονός είναι ότι η ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση του χρέους εξερράγη για να μείνει, θα είναι μια διαρκής κρίση που θα οδηγήσει σε αποσάθρωση την παραγωγή, τα κέρδη και σε πρωτοφανή επίπεδα την ανεργία και την εξαθλίωση των εργατικών εισοδημάτων. Η εργατική τάξη θα υποχρεωθεί σύντομα, εκ των πραγμάτων, να δηλώσει την παρουσία της πιθανώς με νέα και πρωτότυπα σχήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνεται οτι η αριστερά δεν έχει πάψει να γοητεύεται από το να ανακαλύπτει καθημερινά την πυρίτιδα ούτε έχει παραιτηθεί και δεν πρόκειται να παραιτηθεί από έναν ιδιότυπο "πολιτισμό" που συνίσταται στο να κατασκευάζει ουτοπικά σχήματα πολιτικής διακυβέρνησης ή να φαντασιώνεται το άμεσο μέλλον σε όρους α) πολιτικών συμμαχιών με πιθανούς και απίθανους αποδέκτες και β) σε όρους μιας μεταμοντέρνας εκ νέου "ανακάλυψης" της ιδεολογίας της αριστεράς.
Διαβάζουμε:
"… όπου η Αριστερά μπορεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο, μπορούμε να δούμε εκδοχές ανόδου της Αριστεράς στην εξουσία, σε διάφορες παραλλαγές κυβερνήσεων «λαϊκής σωτηρίας» υπό τη δέσμευση του κινήματος. Μια τέτοια κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας, στο βαθμό που προχωρούσε πραγματικές τομές (π.χ. διαγραφή χρέους, ρήξη με ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, εθνικοποιήσεις) θα μπορούσε να συνδυαστεί με εκκίνηση μιας ιστορικά πρωτότυπης και αναγκαστικά άνισης διαδικασίας κοινωνικού μετασχηματισμού" (Π. Σωτήρης, «Επιστροφή της πολιτικής, επιστροφή της αριστεράς» (Αριστερό Βήμα, 11/10/2010).
Είναι αυτή πρωτότυπη σκέψη; Δεν είδαμε ανάλογα ιστορικά προηγούμενα στην Αλγερία και ολόκληρο τον τρίτο κόσμο; Δεν την είδαμε σε ολόκληρη τη λογική της θεωρίας των «λαϊκών μετώπων» που ταλάνισαν την αριστερά στη δεκαετία του ’30 και την ταλανίζουν ακόμη και σήμερα με το ΑΑΔΜ του ΚΚΕ και τις παραλλαγές του; Ένας άλλος συγγραφέας γράφει:
«Αυτό που θεωρούσαμε ως γερή ιδεολογική κατασκευή, έναν ιδιότυπο, περιληπτικό Μαρξισμό- Λενινισμό, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης αποδείχτηκε απλώς αναφορικότητα. Όλα τα ρεύματα σκέψης της αριστεράς φάνηκαν –ιδιαίτερα μετά την πτώση- ρηχά στην ιδεολογική δύναμή τους και τις ερμηνευτικές πειθαρχίες που εισήγαγαν. Ως επακόλουθο βρεθήκαμε για πολλές δεκαετίες, χωρίς δραστικά εργαλεία, ώστε να μπορέσουμε να συγκροτήσουμε ένα αριστερό σώμα αντίστασης και επανερμηνείας» (Δ.Α. Σεβαστάκης, «Η Αριστερά είναι πολιτική συνθήκη, δεν είναι περίφρακτο πολιτικό οικόπεδο», Αριστερό Βήμα, 16/10/2010).
Η ανάλυση αυτή ξεχνά ότι η αριστερά έμεινε χωρίς ιδεολογικά εργαλεία και χωρίς κριτική σκέψη ήδη από τη δεκαετία του ’30 όταν ο «ιδιότυπος, περιληπτικός Μαρξισμός- Λενινισμός» καθιερώθηκε σαν δόγμα πρώτα στην ΕΣΣΔ και μετά στην Κίνα. Η απουσία δραστικών εργαλείων για την ανάλυση και την ερμηνεία της πραγματικότητας υπήρχε ήδη από τότε και αν περισώθηκε στην Ελλάδα αυτό οφείλεται στην κατοχική εξέγερση των μαζών και την πύκνωση των τάξεων του ΕΑΜ, πράγμα που καθόρισε την μεταπολεμική αριστερά μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Χωρίς ουσιαστικές συνεισφορές στη διαλεκτική φιλοσοφία (με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως ο Ε. Μπιτσάκης), χωρίς ουσιαστικές συνεισφορές στην ανάλυση της πολιτικής και της ιδεολογίας, η ελληνική αριστερά αρκέστηκε πάντα σε μια μεταμοντέρνα λογική παρακολούθηση του συρμού (Μπετελέμ, Αλτουσέρ, Μπαντιού) χωρίς να κατανοεί και χωρίς να προσπαθεί να εφαρμόσει στις συγκεκριμένες συνθήκες. Η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης ανάλυσης έλειπε πάντα από το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς όχι από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 αλλά από τη δεκαετία του ’30 κιόλας.
_________________________________________________Για περισσότερα βλ.
www.theorystudies.blogspot.com
Για το ΜΝΗΜΟΝΙΟ ρε γαμώτο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά, ένα μεγάλο σύνολο από αστικές και επαναστατικές δυνάμεις συμφώνησαν σε ένα ένα πράγμα για τον χαρακτήρα των εκλογών: κατέγραψαν την δυσαρέσκεια για το μνημόνιο.
Αν δεν κάνω λάθος, σχεδόν όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς πριν από τις εκλογές θεωρούσαν ότι το να εναντιώνεσαι στο μνημόνιο χωρίς να μιλάς για τον καπιταλισμό,την κρίση του και μια άλλη πολιτική διεξόδου απ' αυτή προς όφελος των εργαζομένων δεν αρκεί. Αυτές οι επιλογές πως καταγράφηκαν λοιπόν στην κοινωνία;
Πόσο είναι το ποσοστό που πήρε η έξοδος από την ΟΝΕ και την ΕΕ ως πολιτική γραμμή σε αυτές τις εκλογές;
Πόσο είναι το ποσοστό που πήρε η πολιτική γραμμή της παύση πληρωμών (σε όλες της της εκδοχές) για την αντιμετώπιση του χρέους;
Σε αυτά τα ζητήματα θα πρέπει να μετρήσει την δύναμή της η Αριστερά, γιατί εκεί ήταν η ειδοποιός διαφορά της από τους άλλους. Και γιατί να το κρύψωμε άλλωστε, εκεί πάτωσε.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι εκλογές είναι μια στιγμή της ταξικής πάλης. Καταγράφουν συσχετισμούς. Όμως η ίδια η διαδικασία "φωτογράφησης" τους επιφέρει και τροποποίησή αυτού του συσχετισμού: Αν γίνονταν σήμερα ξανά εκλογές, τα αποτελέσματα θα ήταν διαφορετικά.
Εκείνο όπως που κέρδισε ο αστισμός από αυτές τις εκλογές είναι ότι οι διαχωριστικές γραμμές που καταγράφηκαν στο αποτέλεσμα, είναι σε ένα επίπεδο που μπορεί να τις διαχειριστεί με περισσή άνεση και δεν του δημιουργούν προβλήματα. Και σε αυτό συντέλεσε και όλη η Αριστερά. Έβαλε το πήχη στο ΜΝΗΜΟΝΙΟ και όχι κάπου παραπάνω, γιατί γνώριζε εκ των προτέρων, ότι θα ήταν χαμένη. Τα παραπάνω από το μνημόνιο, - όπως αποδείχτηκε και από το αποτέλεσμα των εκλογών - είναι ζητήματα τελικά που αφορούν τους συσχετισμούς εντός της Αριστεράς και κανέναν παραέξω. Και αυτό είναι η το βασικό πρόβλημα της Αριστεράς. Δεν περνάει ο λόγος της στην κοινωνία. Και προφανώς αυτό δεν οφείλεται στους υπαρκτούς περιορισμούς στην επικοινωνία που ορθώνει ο κράτος και τα ΜΜΕ απέναντί της...