ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Η πραγματική δημοκρατία δεν είναι συμπληρωματική αλλά ανταγωνιστική με τον τεχνοκρατισμό της Αριστεράς...


(Πρώτα “κόκκινοι” και μετά “ειδικοί”)
Τις τελευταίες μέρες έτυχε ευρείας δημοσιότητας στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης η συνέντευξη του Κώστα Λαπαβίστα “Η δημοσιονομική ένωση δεν φτιάχνεται από την πίσω πόρτα”, η οποία αναφέρεται στις αποφάσεις της τελευταίας συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τον τρόπο αντιμετώπισης του ελληνικού χρέους. 

Αναδημοσιεύουμε την τελευταία ερώτηση και την απάντηση, την οποία θα σχολιάσουμε στην συνέχεια (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας):

Αν η χθεσινή σύνοδος δεν έφερε την ελάφρυνση που διατείνεται πως πέτυχε, τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει;

Αυτό που έγινε χθες είναι αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του δανειστή. Αυτό έχει τη σημασία του και για την Ελλάδα η οποία τελικά αποδέχτηκε ότι θα γίνει αθέτηση πληρωμών γιατί φυσικά μας έλεγαν μέχρι τώρα ότι θα αποπληρώσουμε και το τελευταίο ευρώ και δε θα γίνει τίποτα τέτοιο. Είναι εμφανές ότι το αποδέχτηκε και η κυβέρνηση και η Ε.Ε. και αυτό έχει επίσης τη σημασία του γιατί κάτι τέτοιο θα συμβεί και στις άλλες χώρες κατά πάσα πιθανότητα. Δεν λύνει όμως το πρόβλημα όπως είπα και είναι λίαν απίθανο να το λύσει δραστικά γιατί πρόκειται για κίνηση με πρωτοβουλία του δανειστή και ο δανειστής δεν πρόκειται μόνος του να προκαλέσει ζημιά στον εαυτό του.

Άρα χρειάζεται αφού έχει γίνει αποδεχτή η ιδέα της αθέτησης πληρωμών να περάσουμε σε αυτές τις κινήσεις με πρωτοβουλία του δανειζόμενου. Αυτό θα είναι και η αποφασιστική λύση στο πρόβλημα χρέους της Ελλάδας.
Η κίνηση θα πρέπει να έχει δύο χαρακτηριστικά: θα πρέπει να γίνει με τρόπο κυρίαρχο και θα πρέπει να γίνει με τρόπο δημοκρατικό.

Είναι εντυπωσιακό να βλέπει κανείς το τι συνέβη τις τελευταίες ημέρες στην Ευρώπη. Αν δεν ξέραμε ότι είναι το ελληνικό χρέος το οποίο συζητιέται η στάση της ελληνικής κυβέρνησης δε θα μας το έδειχνε. Ήταν σαν να συζητιόταν το χρέος τη Κολομβίας ή της Τυνησίας, όπου η ελληνική κυβέρνηση παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα μεταξύ του κυρίου Τρισέ, της κυρίας Μέρκελ και του κυρίου Σαρκοζί και σχολίαζε ή παρενέβαινε στα άδυτα και πίσω από κλειστές πόρτες. Δεν είναι τρόπος αυτός. Όταν είναι το χρέος της Ελλάδας το οποίο είναι το θέμα απαιτεί κανείς να δει παρουσία του κυρίαρχου κράτους του οποίου το χρέος είναι αυτό το οποίο συζητιέται. Είναι απολύτως απαραίτητο δηλαδή η Ελλάδα να θέσει τους όρους μέσα από τους οποίους θα αντιμετωπιστεί το χρέος της. Αν δεν γίνει κάτι τέτοιο αποκλείεται να είναι η λύση αποφασιστική.

Το 2ο που χρειάζεται είναι φυσικά να υπάρξει δημοκρατία. Δεν μπορεί να συζητιέται το θέμα του χρέους από ορισμένους ειδήμονες, από ορισμένους τεχνοκράτες και από μια ομάδα πολιτικών, όπως επίσης και από μια μικρή ομάδα ανθρώπων οι οποίοι δεν έχουν εκλεγεί, όπως ο κύριος Τρισέ και να μας ανακοινώνεται τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Απαιτείται άμεση παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Απαιτείται συμμετοχή του εργατικού και του λαϊκού στοιχείου ακριβώς στην αντιμετώπιση του χρέους και ακριβώς για να υπάρξει η κυριαρχική παρέμβαση που είπα και πριν. Για να το πω με δύο λόγια κατά τη γνώμη μου απαιτείται παύση πληρωμών. Να μην αναγνωριστούν τόκοι υπερημερίες και να υπάρχει πλήρης διαφάνεια και λογιστικός έλεγχος του χρέους με συμμετοχή ευρέων λαϊκών και εργατικών στρωμάτων ώστε να μπορέσουμε να δούμε ουσιαστικό κούρεμα και ουσιαστική απαλλαγή της Ελλάδας από το χρέος. Πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα χρειαστεί όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης.

Ο Κώστας Λαπαβίτσας χρησιμοποιεί την λέξη “δημοκρατία” χωρίς να διευκρινίζει αν αναφέρεται στην “άμεση” δημοκρατία, στην “εργατική” δημοκρατία που επικαλούνται κάποιοι άλλοι στην Αριστερά, ή στην “συνταγματική”, όπως αυτή προσδιορίζεται από τα πολιτικά συστήματα των καπιταλιστικών κοινωνικών σχηματισμών της Δύσης. Αν λοιπόν δεν διευκρινίσουμε την σημασία αυτής της λέξης, μάλλον τα πράγματα μπερδεύονται περισσότερο παρά απλοποιούνται...

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα πρωταρχικά. Το κίνημα θα πρέπει δημοκρατικά να διαμορφώνει και να αποφασίζει τους στόχους του, με τις ανοικτές συνελεύσεις με τους θεσμούς που το ίδιο συγκροτεί. Σήμερα λοιπόν το κίνημα, όπως αυτό είναι συγκροτημένο, μπορεί να διατυπώσει μόνον γενικούς στόχους και κατευθύνσεις, όπως: “Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε”.

Το δεύτερο ζήτημα αφορά στο με ποιούς το λαϊκό κίνημα διαπραγματεύεται τις διεκδικήσεις του. Με το ελληνικό κράτος και την Κυβέρνηση; Με την Ευρωπαϊκή Ένωση; Με τις Τράπεζες; Με το κεφάλαιο χωρίς πολιτικούς διαμεσολαβητές; Πιστεύουμε πως το λαϊκό κίνημα - ανεξάρτητα από ποιές θέσεις έχει για τον καπιταλισμό ή την ΕΕ και το ευρώ - έχει απέναντί του ως βασικό αντίπαλο την πολιτική εξουσία της χώρας μας, δηλαδή την Κυβέρνηση.

Όμως η πολιτική διαπραγμάτευση δεν είναι μια δημοκρατική διαδικασία, διότι οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται μέσα από μια διαδικασία που κατοχυρώνει την ισότιμη συμμετοχή των διαπραγματευόμενων στην λήψη των αποφάσεων. Η διαπραγμάτευση είναι μια διαδικασία ανάδειξης συμφωνιών και διαφωνιών. Οι αποφάσεις λαμβάνονται μόνον από τον ένα από τους μετέχοντες στην διαπραγμάτευση, από αυτόν που κατέχει την εξουσία. Αντίθετα, η δημοκρατία είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο επιλύονται μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις και προϋποθέτει την ισότητα των συμμετεχόντων. Κανένα απ' αυτά τα χαρακτηριστικά δεν υπάρχει στις διαδικασίες διαπραγμάτευσης ανάμεσα στο μαζικό κίνημα και την πολιτική εξουσία, η οποία εκφράζει και εκπροσωπεί τα συμφέροντα του κράτους- έθνους.

Στις διαπραγματεύσεις πιθανόν να είναι χρήσιμοι ειδικοί και τεχνοκράτες για την ιδιαίτερη γνώση που κατέχουν. Η απαίτηση την οποία προβάλει ο Κ. Λαπαβίτσας να είναι εκλεγμένοι οι “τεχνοκράτες”, όπως ο Τρισέ, που “συζητούν” για τον χρέος και “ανακοινώνουν” τι πρόκειται να συμβεί, δεν μπορεί να είναι αίτημα του μαζικού κινήματος! Το θέμα της συγκρότησης των πολιτικών οργάνων της Ε.Ε. είναι ένα διαφορετικό ζήτημα και προφανώς δεν σχετίζεται με την υπόθεση του ελληνικού χρέους. Ως γνωστόν, τα πολιτικά όργανα της ΕΕ δεν έχουν την συνταγματική δημοκρατική νομιμοποίηση, ανάλογη με αυτή που έχουν οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ, οι οποίες προκύπτουν από εκλογικές διαδικασίες.

Ο Κ. Λαπαβίτσας όμως για να μην κακοχαρακτηριστεί ως υποστηριχτής του αντιπροσωπευτικού/κοινοβουλευτικού εκδημοκρατισμού της ΕΕ - άποψης που προωθείται από την “φιλοευρωπαϊκή” αριστερά - διατυπώνει υπαινικτικά την θέση του γαρνίροντάς και με δύο τρεις πατάτες “λαϊκού παράγοντα”. Είναι γνωστό ότι στο ψευτοδίλημμα “Να διαλυθεί η ΕΕ” ή “να εκδημοκρατιστεί”, η Αριστερά στην οποία ανήκει ο Κ. Λαπαβίτσας απαντάει: “Να διαλυθεί, αυτοί οι μηχανισμοί δεν εκδημοκρατίζονται”. Γιατί είναι ψευτοδίλημμα; Δεν θα κάνουμε εδώ ανάλυση για τους αστικούς θεσμούς και πως “συμπυκνώνεται” την ταξική πάλη στο εσωτερικό τους. Επισημαίνουμε απλά πως ο στόχος του “εκδημοκρατισμού” δεν είναι ανταγωνιστικός με τον στόχο της “διάλυσης”...

Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα ως αριστεροί τα ζητήματα της δημοκρατίας στην συγκρότηση των πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς και στους θεσμούς που οικοδομεί το μαζικό κίνημα και μετά βλέπουμε και για το κράτος και την ΕΕ... Ο Κ. Λαπαβίτσας όταν λέει “Απαιτείται συμμετοχή του εργατικού και του λαϊκού στοιχείου ακριβώς στην αντιμετώπιση του χρέους” δεν διευκρινίζει σε ποια πράγματα συνίσταται αυτή η συμμετοχή. Αν κρίνουμε και από το πως αυτή η συμμετοχή έχει διατυπωθεί από υποστηρικτές της ΕΛΕ, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι εντοπίζεται σε κάποια πρακτικά καθήκοντα για τους “πρωτοπόρους” αγωνιστές, οι οποίοι έχουν υιοθετήσει τις τεκμηριωμένες και συστηματικές απόψεις του Κ. Λαπαβίτσα και άλλων τεχνοκρατών/οικονομολόγων της Αριστεράς: Θα πρέπει να θέσουν στο εργατικό κίνημα αυτές τις θέσεις, ώστε να γίνουν κτήμα του. Στη συνέχεια το εργατικό κίνημα θα τις προπαγανδίσει και θα αγωνιστεί γι αυτές στην κοινωνία...

Ο Κ. Λαπαβίτσας θέλει να μιλάει ως αριστερός, ενώ ταυτόχρονα θέλει να διατηρεί και την αυτονομία του από το εργατικό κίνημα και τις διαδικασίες του. Επιλέγει το ρόλο του τεχνοκράτη συμβούλου της Αριστεράς, ρόλος που είναι ευπρόσδεκτος και από τους κομματικούς μηχανισμούς της Αριστεράς, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Η παραγωγή της πολιτικής δεν αφορά στις λαϊκές μάζες και στη "συμμετοχή" του λαϊκού παράγοντα. Προκύπτει ως αντικείμενο συναλλαγής ανάμεσα στους κατέχοντες την γνώση (τεχνοκράτες/οικονομολόγους) και τις ηγεσίες των κομματικών μηχανισμών, οι οποίες έχουν τον θεσμικό ρόλο της αξιολόγησης των κατάλληλων για την περίσταση τεχνοκρατών...

Το πράγμα έχει παραγίνει. Οι παραινέσεις για την “λαϊκή συμμετοχή” στην αντιμετώπιση του χρέους πρακτικά σημαίνουν πρόσκληση στις δωρεάν παραστάσεις που δίνει σε θέατρα και πλατείες ένας περιφερόμενος θίασος τεχνοκρατών/οικονομολόγων και εκκλήσεις για συλλογή υπογραφών σε κείμενα και ψηφίσματα που έχουν παραχθεί πίσω από τις κουρτίνες αυτών των παραστάσεων...
Το χρέος τη χώρας, είναι μια διαφορά που αφορά το Ελληνικό Κράτος και του δανειστές του, είναι δηλαδή μια ενδοκαπιταλιστική διένεξη. Αφορά βεβαίως τον κόσμο της εργασίας διότι σε αυτόν επιδιώκουν να φορτώσουν τα σπασμένα αυτής της κρίσης. Εδώ ακριβώς βρίσκονται οι πραγματικές διαφορές σε σχέση με τις προτάσεις που αφορούν την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος. Η Αριστερά πρώτιστα θα έπρεπε να ενδιαφέρεται για το πως θα υπερασπιστεί στα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας και όχι για το πως θα διαχειριστεί – αν ήταν κυβέρνηση – αυτή την ενδοκαπιταλιστική διένεξη.

Χωρίς μαζικό κίνημα, ανταγωνιστικό στις κυρίαρχες πολιτικές του αστισμού η όποια εμπλοκή της αριστεράς στην αναζήτηση διαχειριστικών λύσεων δεν μπορεί παρά να καταλήγει στην ενσωμάτωσή τους σε αυτές τις πολιτικές. Σήμερα η Αριστερά δεν μπορεί να αναλάβει τέτοιες ευθύνες. Δεν έχει ούτε την πολιτική συγκρότηση και ικανότητα να διαχειριστεί τέτοιου τύπου αντιθέσεις, ούτε - πολύ περισσότερο - ένα μαζικό κίνημα πάνω στο οποίο να στηρίζεται. Τα όρια της παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα περιορίζονται στο να ακυρώνουν αυτές τις πολιτικές όχι να διαμορφώνουν εναλλακτικές εκδοχές τους. Ας καταφέρει το μαζικό κίνημα να ακυρώσει μερικές μόνο από τις αντιεργατικές ρυθμίσεις που πέρασε στην βουλή τον τελευταίο χρόνο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και μετά ας συζητήσουμε ποιός μπορεί να κυβερνήσει αυτή την χώρα...

Το σύνολο της Αριστεράς, ανεξάρτητα από τις εσωτερικές έντονες αντιπαραθέσεις, έχει μια κοινή στάση. Επειδή διαπιστώνει – αλλά δεν το ομολογεί ρητά - τον δυσμενή συσχετισμό και την αδυναμία του μαζικού κινήματος να αντισταθεί στην συντριπτική επίθεση ενάντια στα εργατικά δικαιώματα και στις εργατικές κατακτήσεις, έχει εναποθέσει τις ελπίδες στο απώτερο μέλλον, στον σοσιαλισμό, είτε προσδοκά ότι αυτός θα έρθει μέσα από “φιλοευρωπαϊκές” πολιτικές είτε μέσα από “αντιευρωπαϊκές”. Ο κόσμος σήμερα δικαιολογημένα δεν εμπιστεύεται την Αριστερά – όλη την Αριστερά – γιατί γνωρίζει ότι με αυτά που κατατρίβεται και με αυτά που αντιπροτείνει δεν πρόκειται να αλλάξει η μίζερη καθημερινότητά του, δεν πρόκειται να πάρει πίσω τα χαμένα.

Φιλοευρωπαϊστές, και αντιευρωπαϊστές – ο καθένας με τον δικό του τρόπο - αποδέχονται την απώλεια των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων ως το “φονικό” που έχει επιτελεστεί. Γι αυτό καλούν τον κόσμο να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι του, παραπέμποντας σε λύσεις που ξεπροβάλλουν μέσα από ένα μελλοντικό και άγνωστο παράδεισο...

Μήπως όμως και η κόλαση και ο παράδεισος είναι εδώ, μπροστά μας, αλλά δεν μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε;

25 σχόλια :

  1. Ματαιοπονεί η μικροαστική-οπισθοδρομική Αριστερά να γυρίσει πίσω την Ιστορία, στην απομόνωση, στα κλειστά σύνορα και την ξεπερασμένη δραχμή.
    Πάμε μπροστά για την Ευρωπαϊκή Εργατική Ενωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Marko είσαι τιτανοτεράστιος. Ποιος Μηλιός και ποιος Μπαλτάς; Markos is da best!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Από πότε ο Μηλιός και ο Μπαλτάς μιλάνε ξεκάθαρα για Ευρωπαϊκή Εργατική Ενωση?
    Θα περάσουμε διαμέσου των οπορτουνιστών για να φτάσουμε στο σκοπό μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κομμούνα του Παρισιού28 Ιουλίου 2011 στις 10:27 μ.μ.

    ΕΟΣ γιατί δε μολογάς; Διάφοροι λέγανε, λένε και θα λένε διάφορα γιά τη δημοκρατία. Με τον τάδε ή το δείνα επιθετικό προσδιορισμό, ώστε να είναι η κατά την άποψή τους σωστή.
    Όμως σε όλους τους κλασσικούς συγγραφείς από τον Μαρξ, τον Ένγκελς, τον Λένιν, την Λούξεμπουργκ, το Μάο μέχρι τον Αλτουσσέρ ακόμα και τους αυτόνομους η άμεση δημοκρατία είχε μία και μόνον έννοια γιά να την αποδόσει, ανεξάρτητα από το ακριβές περιεχόμενο που έδινε ο καθένας στην έννοια:

    ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ

    Αυτό λέει η θεωρία, αυτό λέει και η ιστορική εμπειρία. Καλές ή κακές πρέπει και οφείλουμε να το βρούμε πάντα σε αναφορά με και ΜΕΣΑ στην κίνηση των μαζών και της εργατικής τάξης.
    Αλά να μην ξεχνιόμαστε επειδή γυάλισε στην πλατεία και γω δεν ξέρω ποιανού άλλου να χαζοχαίρεται με άμεσες δημοκρατίες τραλαλα κι ό,τι νάναι.

    Προφανώς και δεν μπορεί να έχεις αντίρρηση, οπότε γιατί δε λέμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ως ότου ξεμπλέξετε με τις έννοιες και το νόημα των λέξεων, την επανάσταση θα την κάνουν οι "δεξιοί" και οι απολίτικοι. Σιγά μην σας περιμένουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κομμούνα του Παρισιού,

    Ας αφήσουμε τους πεθαμένους με τους πεθαμένους και ας ασχοληθούμε με τους "ζωντανούς"...

    Για παράδειγμα υπάρχει ένα καλό βιβλίο το «Το μίσος για τη Δημοκρατία» -που είναι μεταφρασμένο και στα ελληνικά - του Ζακ Ρανσιέρ για αυτά τα θέματα της Δημοκρατίας.

    Επίσης ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δακτυλάκι μας με εκφράσεις, όπως: "στην κίνηση των μαζών και της εργατικής τάξης.". Τι σημαίνει αυτό το "και" στην πρόταση; Η "εργατική τάξη" δεν ανήκει στις μάζες, είναι κάτι το εξωτερικό;. Για να μιλήσουμε για "δικτατορία της εργατικής τάξης" θα πρέπει πρώτα να βρούμε την αυτή την εργατική τάξη. Άμα την ανακαλύψεις να κινητοποιείται και να είναι μπροστάρης των αγώνων, να μας την δείξεις και μας. Να είσαι σίγουρος ότι θα χαρούμε ιδιαίτερα!

    Όμως,για να σε προλάβουμε, μην μας πεις ότι οι φορτηγατζήδες πέρσι το καλοκαίρι -που έσωσαν την τιμή της - όπως και οι ταξιτζήδες τούτο το καλοκαίρι είναι η "εργατική τάξη"! Επίσης, μην μας πεις επίσης ότι την ανακάλυψες στην "Κερατέα" ή στις "πλατείες"...

    Αν θυμόμαστε καλά, η τελευταία φορά στην ιστορία που η εργατική τάξη πρωτοστάτησε νικηφόρα σε καθεστωτικές αλλαγές ήταν στην Πολωνία με το κίνημα της Αλληλεγγύης, και εκεί κινήθηκε για να ανατρέψει την "ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ"!

    Ανάμεσα στην δικτατορία του ΚΟΜΜΑΤΟΣ - ΚΡΑΤΟΥΣ της "εργατικής τάξης" και την "συνταγματική" αστική δημοκρατία, είναι σαφές το τι διάλεξαν οι λαοί και η εργατική τάξη που βίωσαν αυτή την ""ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ". Μια δικτατορία που οι πρωτεργάτες της ισχυρίζονταν ότι ήταν σύμφωνα με τις επιταγές των Μαρξ, τον Ένγκελς, τον Λένιν, την Λούξεμπουργκ, το Μάο...

    Και μην μου πεις- για να σε προλάβουμε πάλι - ότι είχαν "άδικο" και "παρερμήνευσαν" τους μεγάλους δασκάλους τους, γιατί τότε θα μοιάζεις με τον σπασίκλα μαθητή, που κατηγορεί τους συμμαθητές του ότι δεν είναι τόσο συνεπείς και μελετηροί όσο αυτός!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κομμούνα του Παρισιού29 Ιουλίου 2011 στις 11:41 π.μ.

    Α ρε ΕΟΣ, εσύ τελικά πιάνεσαι από τα μαλλιά σου πιό πολύ από τους διάφορους άλλους! Διότι οι παπαρολογικές οργανωσάρες της χ, ψ, ω αριστεράς έχουν η καθεμία την αποψάρα και τη φοβερή γραμμή της και σου λένε, ορίστε, εδώ το καλό το πράμα.
    Ενώ εσύ προσπαθείς να δείξεις μεν αυτές όλες τις μπαρούφες αν όχι δεξιούρες κατά κανόνα κι επειδή πράγματι δεν υπάρχει φως προβάλλεις τις επιθυμίες σου σε διάφορες άλλες μικροαστοκρατούμενες καταστάσεις.

    Να αρχίσω από το τέλος και από τα παλιά. Γιά το θέμα της αντιδιαμετρικής διαφοράς θεωρίας πράξης σου θυμίζω το βιβλίο του Μπαλιμπάρ γιά τη Δικτατορία του προλεταριάτου. Μην κάνεις πως τα ξεχνάς αυτά. Σχετικά με το αν είχαν άδικο ή αν παρερμήνευσαν, αντίστοιχο είναι το πρόβλημα με όλες τις έννοιες που στήριξαν τις πολιτικές του εργατικού κινήματος, την πραγματική κίνησή του κοντά δυό αιώνες τώρα.

    Παραβιάζεις λοιπόν ανοιχτές θύρες με τα περί δικτατορίας του κόμματος κλπ σωστά και στοιχειώδη που λες γιά όλα τα αντιδραστικά αντεπαναστατικά μαύρα κι άραχλα καθεστώτα του υπαρκτού. Προφανώς και η Αλληλεγγύη ήταν το τελευταίο μέχρι στιγμής νικηφόρο εργατικό κίνημα. Γιά αυτό και την υποστηρίζαμε επί Γιαρουζέλσκι.

    Τώρα γιά τους φορτηγατζήδες, τα ταξί και τις πλατείες, δεν πας καθόλου καλά. Πλάκα μας κάνεις; Όποιος γκαρίζει προκειμένου να εξασφαλίσει τη δυνατότητά του να τσιμπάει κάτι από την πίτα της εκμετάλλευσης της εργασίας, όχι μόνο (προφανώς) δεν είναι εργατική τάξη αλλά στρέφεται εναντίον της.
    Άκου λέει, έσωσε την τιμή της!!!!!
    Αντίθετα, όπως και τα ταξί, τη διέσυρε. Γιατί το ζήτημα της εργατικής τάξης, όπως γνωρίζεις, αλλά κάνεις πως το ξεχνάς προκειμένου να βρεις λίγο φως εκεί που δεν υπάρχει τίποτα, είναι η εκμετάλλευση και η πραγματική υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο. Και όχι η αναδιανεμητική πολιτική του κεφαλαίου απέναντι σε στρώματα τα οποία χειρίζεται προκειμένου να κατακερματίσει ακόμη περισσότερο τις σχέσεις εξάρτησης (κοινωνικής, πολιτικής και ΕΡΓΑΣΙΑΚΗΣ) από αυτό.

    Όλοι αυτοί που γκαρίζουν γιά τις άδειες καλά κάνουν και φωνάζουν γιατί θίγονται. Τι ζητάνε όμως; Την εξαφσάλισή τους σχετικά με τη δυνατότητα να συμμετέχουν (με τον έμμεσο τρόπο που συμμετέχουν) στην απόσπαση υπεραξίας από άλλους εργαζόμενους.
    Λοιπόν πλάκα μας κάνεις;
    Σαν την άθλια παπαρίγναη και το κώμα της πυ ανακάλυψε τους αυτοαπασχολούμενους!!! Έτσι χύμα, όλοι μαζί. Κάνουμε τις κατηγοροιποιήσεις της εφορίας εργαλείο κοινωνικής ανάλυσης και διαμόρφωσης πολιτικής. Ωραία!!

    Όσο δε αφορά τις πλατείες, που τις αναγορεύειςς σε Κίνημα 25 Μάη κιόλα, εδώ κι αν προβάλλεις τις επιθυμίες σου στην πραγματικότητα! Δεν έχει κανένα απολύτως χαρακτηριστικό που να το ενοποιεί σαν "Κίνημα". Ποιό;;;
    Προφανώς και κάθε τι κινείται μέσω των αντιφάσεων του, αλλά οι πλατείες ε΄χουν μόνο αντιφάσεις. Αν κάτι τις ενοποιεί, άρρητα μάλλον, είναι η διεκδίκηση μιάς ανασύστασης κάποιου εθνικού κορμού.
    Συνεχίζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "Ανάμεσα στην δικτατορία του ΚΟΜΜΑΤΟΣ - ΚΡΑΤΟΥΣ της "εργατικής τάξης" και την "συνταγματική" αστική δημοκρατία, είναι σαφές το τι διάλεξαν οι λαοί και η εργατική τάξη που βίωσαν αυτή την ""ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ". "

    Η Ρωσία του Πούτιν (και πριν του Γέλτσιν), η Πολωνία, η Ρουμανία, χώρες όπου (κατά περίπτωση) παιδιά ζουν στους υπόνομους, άστεγοι πεθαίνουν απ' το κρύο, η χρήση ναρκωτικών έχει χτυπήσει ταβάνι, οι κυβερνήσεις είναι πουλημένες στην μαφία και τις εταιρίες, η οικονομία είναι κουρέλια, η φτώχεια θερίζει, αυτές είναι οι "συνταγματικές αστικές δημοκρατίες" που "διάλεξε" η εργατική τάξη;

    Μήπως αυτές είναι οι αστικές δικτατορίες που επιβλήθηκαν στην εργατική τάξη όταν αυτή εξεγέρθηκε --δικαίως-- στον γραφειοκρατικό αυταρχισμό μιας δικτατορίας που είχε χάσει κάθε επαφή με τον ενεργό αγώνα του προλεταριάτου; Ακόμα και η Ναόμι Κλάιν, Καναδέζα ούσα, αυτό τουλάχιστον το λέει όταν μιλά για το τι έγινε στην Πολωνία, στην οποία αναφέρεσαι.

    Καλό είναι να διαβάζεις τον Μπαντιού του 1985, αλλά αυτός μεν 26 χρόνια μετά είναι ακόμα κομμουνιστής, εσύ δε κάνεις τον Μανδραβέλη να σκάει από ζήλεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όλα καλά σύντροφε Κομμούνα των Παρισίων, και για το βιβλίο του Μπαλιμπάρ και για την Αλληλεγγύη.

    Θα διαφωνήσω κατ' αρχάς για την ισοπέδωση του κινήματος των πλατειών. Νομίζω ότι μηδενίζεις πλήρως. Αυτό βέβαια θα φανεί και από Σεπτέμβρη. Πάμε παρακάτω.

    Εκεί που υπάρχουν επιπλέον ενστάσεις από τη μεριά μου, είναι στην ανάλυσή σου περί ταξιτζήδων, φορτηγατζήδων και εργατικής τάξης. Κατ' αρχάς και εσύ και εγώ και η αριστερά, εάν ήταν δυνατό, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα σε σχέση με το ζήτημα αυτό. Μάλλον όχι να ξεκαθαρίσουμε αλλά, αντιθέτως, να τα κάνουμε πιο σύνθετα, όπως και είναι σε μία κοινωνία εν κινήσει.

    Μερικά ερωτήματα:
    Πώς ορίζεται η εργατική τάξη; Από τη σχέση της με τα μέσα παραγωγής; Και η διάκριση πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας; Και τι είναι πνευματική και τι χειρωνακτική στη σημερινή εποχή των αυτοματοποιημένων συστημάτων; Επίσης, άραγε πόση είναι σήμερα η εργατική τάξη; Ποια η σχέση της με τις άλλες τάξεις; Υπάρχει δυνατότητα ή και αναγκαιότητα ταξικών συμμαχιών σήμερα; Με ποιους; Με ποιον τρόπο; Με Μέτωπο; Και τι θα είναι αυτό το Μέτωπο; Η άλλη ονομασία του Κόμματος ή ένα καμίνι όπου οι απόψεις συντίθενται και αντιπαρατίθενται στο κυρίαρχο μπλοκ; Και τι γίνεται με την ηγεμονία; Και πώς ασκεί πολιτική η εργατική τάξη προκειμένου να πάρει την ηγεμονία; Μέσω των συνδικάτων, μέσω του κόμματος, διά του κόμματος μέσω αντιπροσώπων-πρωτοπορίας; Ποια η διαφορά ενός αυτοαπασχολούμενου και ενός που χρησιμοποιεί εργατική δύναμη; Υπάρχει στην πραγματική κοινωνία μια τέτοια διαφορά;
    Και πολλά ακόμα...

    Γι' αυτό θα ήταν καλό να μην φτάνουμε σε πρόχειρα συμπεράσματα. Να μετράμε δέκα φορές και να κόβουμε μία. Και να είμαστε συντροφικοί και ανοιχτοί να ακούμε την αγωνία του συντρόφου μας, ακόμα κι αν νομίζουμε ότι κάνει λάθος. Και να είμαστε πάντα έτοιμοι να αμφισβητήσουμε τα «ατράνταχτα» συμπεράσματά μας.

    Συντροφικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κομμούνα του Παρισιού29 Ιουλίου 2011 στις 12:38 μ.μ.

    Και δεν αναφέρομαι στις σημαίες, ούτε στα φασιστρόνια της πάνω πλατείας.
    Αναφέρομαι στην εκφορά ενός λόγου που καλεί σε ενότητα γενικά το λαό (μην πιάσουμε τώρα τις διάφορες λαΐκοδημοκρατικές απόψεις που κυκλοφορούν εκεί που συναγελάζεσαι με τους μετασταλινομαοικούς). Γιά να κάνει τι; Να ξαναφτιάξει μία κατάσταση που (θεωρούν) ότι διάλυσε η πολιτική των τελευταίων χρόνων, δηλ. ο νεοφιλελευθερισμός. Σε νέα βάση λένε. Με κάργα αναφορές σε πατρίδες (από προοδευτική πάντα άποψη...), σε λαούς (ομοίως...), σε έθνη(πάλι ομοίως...) κλπ κλπ.
    Αυτό είναι το (στην καλύτερη περίπτωση) πλαίσιο στο οποίο ενοπιούται το χάος του κάθε πικραμένου πλατειακού. Αν είναι άλλο, πέστο μας εσύ...

    Και εδώ ακριβώς ταιριάζει να ξεκαθαρίσουμε και αυτό το "και" γιά το οποίο ρωτάς. Λέω γιά το και στην έκφραση "στην κίνηση των μαζών και της εργατικής τάξης." Παραπέμπει λοιπόν στον αγώνα ηγεμονίας, έναν αγώνα κύρια πολιτικό, που διεξάγεται από τη σκοπιά της ανατροπής της εκμετάλλευσης της εργασίας από το κεφάλαιο. Και που βέβαια διεξάγεται και στο εσωτερικό της εργατικής τάξης, των μαζών, του λαού εξαιτίας και των αντιθέσεων μεταξύ τους γιά να μη σε αφήσω παραπονεμένο με Μάο.
    Τώρα, το πως αυτή η σκοπιά, η συνείδηση που λέγαμε μπορεί να προκύπτει κάθε φορά μέσα στην πραγματική κίνηση, αν εισάγεται απ έξω με το κόμμα νέου τύπου ή τι νέος συνδυασμός ανταποκρίνεται στις συνθήκες που έχουμε μπροστά μας, δεν νομίζω ότι έχει μέχρι στιγμής απαντηθεί πειστικά από κάνέναν. να το αναγνωρίσουμε όμως και όχι να χαζοχαιρόμαστε με τα τάχα αδιαμεσολάβητα που πουλάνε οι επιτήδειοι.
    Που φωνάζουνε τους ειδήμονες, απέναντι στους οποίους άριστα κάνεις και ασκείς πολεμική, γιά να τους εξηγήσουν ακριβώς τι σημαίνει αδιαμεσολάβητο. Γιά κλάματα δηλαδή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κομμούνα του Παρισιού29 Ιουλίου 2011 στις 12:39 μ.μ.

    Ότι η εργατική τάξη στη φασιστοελλάδα δεν κινείται είναι βέβαιο. Δυστυχώς λοιπόν γιά μας δεν μπορούμε να τη δείξουμε να κινείται.
    Θα είχε όμως ενδιαφέρον να γίνουν κάποιες σκέψεις γιά τη σχέση κάποιων μερίδων του περιθωριοποιημένου προλεταριάτου με το Δεκ. 08. Δεν ξέρω αν έχουν γίνει σοβαρές σκέψεις σε αυτήν την κατεύθυνση.

    Πάντως άκου ένα σοβαρό. Είναι απίστευτα σοβαρό ότι οι πλατειες και οι διάφοροι εκστασιαζόμενοι με αυτές, εσού συμπεριλαμβανομένου δεν ε΄χουν κάνει όχι σκέψη αλλά ούτε μισή αναφορά σε μία τεράστια μερίδα που υφίσταται την πιό σκληρή εκμετάλλευση από το κεφάλαιο σε αυτήν τη φασιστοελλάδα. Ναι, οι μετανάστες.
    Που τους θυμούνται όταν είναι γιά ανθρωπιστικά κλπ κλπ. Αλλά γιά τη θέση τους στις σχέσεις εκμετάλλευσης της εργασίας που είναι η βάση στην οποια συγκροτείται κάθε καπιταλιστική κοινωνία ΤΣΙΜΟΥΔΙΑ.

    Εδώ σε θέλω ΕΟΣ, τα άλλα γιά πλατείες κλπ τζάμπα μαγκιές είναι. Που εκτός των άλλων είναι και αισχρά ανεύθυνα όταν καλούν τον κόσμο ειρηνικά και κόντρα ειρηνικά και τουν λένεν κάτσε να φας το ξύλο της αρκούδας. Γιά να νάχουμε να λέμε. Κάνω λάθος ρε φίλε;
    Δεν είναι ΦΤΥΣΤΕΟ να ξέρεις χίλια τα εκατό ότι θα γίνει της πουτάνας, να γίνεται της πουτάνας και αυτοί να επιμένουν με νταούλια, εκκλήσεις στην αστυνομία και ειρηνικά τραλαλα;;

    Αυτά είναι κάποια νομίζω βασικά κριτήρια γιά να ξέρουμε από ποιά σκοπιά δίνονται αγώνες και προχωρούν οι κοινωνικές αντιθέσεις.

    Οι πολιτικές μορφές άμεσης, δηλ. μη αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας έχουν μέχρι τώρα, επαναλαμβάνω, την πολιτική έκφραση της Δικτατορίας του προλεταριάτου. Εναλλακτική μέχρι σήμερα δεν υπάρχει ούτε στη θεωρία ούτε στηη πράξη. Δυστυχώς ή όχι, έτσι είναι.
    Και μη μου πεις ότι τα μοντέλα της ζούγκλας Λακαντόνα να τα υοθετήσει ο Ασπρόπυργος, η Πτολεμαΐδα ή η λαική συνέλευση Άνω Τούμπας.

    Αυτά επί του παρόντος και να μου επιτρέψεις τη φιλική-συντροφική παρατήρηση ότι αν μας παρασύρει ο τρόπος αντιπαράθεσης ή και τα ζητούμενα οολων αυτών των φαύλων οργανώσεων δεν θα πάμε μπροστά. Γιά αυτό μη βιάζεσαι να απαντήσεις άσχετα με αυτά που σου λέω.

    Μη μασάς με διάφορους, καλοπροαίρετους ή συνήθως όχι, που "εξοργίζονται" επειδή το μπλογκ αποδομεί συστηματικά τα αυτονόητα των φοβερών μπολσεβίκικων οργανώσεων της ελλαδάρας. Τσολιάδες με κόκκινες (πράσινες, κίτρινες μπλε) φουστανέλες είναι. Στο χαρίζω γιά τίτλο σε μελλοντικό ποστ.

    ΥΓ. Αν διαβάσεις προσεκτικά το βιβλίο του Ρανσιέρ θα δεις μιά διπλή αιχμή κριτκής. Προς τα δεξιά εξαιτίας της καινούργιας λατρείας του αυταρχισμού κια προς τα σριστερά εξ αιτίας της έλλειψης πίστης στη δημοκρατία. Το πρώτο σίγουρα σωστό. Το δεύτερο αληθεύει γιά την παράδοση που κληροδότησε η Τρίτη Διεθνής αλλά η ανάλυσλη του δεν προσδιορίζει το κοινωνικό-οικονομικό μπεριεχόμενο της δημοκρατίας που αποτελεί το κανονιστικό μέτρο της κριτικής του. και από αυτήν την άποψη νομίζω ότι χωλαίνει σοβαρά.

    Ελπίζω να διεξήλθα όλα τα ζητήματα που βιαστικά - βιατικά έθεσες ή (όχι χωρίς κάποια συνδικαλιστική εξυπναδοσύνη) πήγες να μου φορτώσεις. Είπαμε, να ξεκόψουμε από τα συνήθεια των τροτσκομουλού. και στην ουσία και στις διαδικασίες. Εδώ είμαστε και συνεχίζουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κομμούνα του Παρισιού29 Ιουλίου 2011 στις 1:12 μ.μ.

    Εεεπ! Γειά σου φίλε μου σκύλε! Μοντάριζα τα σχολιάκια επειδή δε χωρούσαν σε ένα ποστ και έτσι δεν πήρα χαμπάρι ότι παρενεβλήθης όπως και ο Αντώνης που προφανώς σωστή είναι η παρατήρησή του.

    Πράγματι, αυτά που λες είναι τα καίρια ερωτήματα.
    Εγώ τουλάχιστον δεν ξέρω να υπάρχει μιά ή και περισότερες απαντήσεις σε αυτά που δείχνουν κάπως καθαρά ένα περιγραμμα τουλάχιστον μέσα στο οποίο μπορούμε να κινηθούμε. Μοιραία κάπως εμπειρικά είμαστε υποχρεωμένοι να κινηθούμε.
    Κι από αυτήν την άποψη είναι επισης σωστά όσα λες γιά τον τρόπο συζήτησης-αντιπαράθεσης κλπ.

    Το ζήτημα είναι πως μπορεί να μπλέξει αντί να ξεκαθαρίσει κανείς με μονοκοντυλιές αυτά τα πράγματα. Πράγματι, οι πλατείες είναι αρκετά σύνθετο φαινόμενο (που πιστεύω ότι θα συνεχιστεί), ωστόσο λίγα πράγματα έχω δει μέχρι στιγμής που να θέτουν κάποια βασικά κριτήρια. Μπορεί και να σφάλλω. Ο ΕΟΣ ωστόσο, αν και κάθε άλλο από αφελής είναι, στη (σωστή) πολεμική του κατά του πολιτικαντισμού των διάφορων αριστερών φουσκώνει τις πλατείες με πράγματα που δεν νομίζω ότι οι ίδιες δεν έχουν καν ονειρευτεί.
    Ευχαρίστως να το συζητήσουμε παραπέρα, με όλες τις δυσκολίες έχει η ιντερνετική συζήτηση. Τουλάχιστον έχουμε παραπάνω από το ενάμισυ λεπτό της πλατείας :)).

    ΥΓ Πάντως, αν και "σοβαρό" το παρόν μπλογκ δεν στερείται πλακατζίδικης διάστασης. Να δεις γέλιο όταν πλακώσουν εκλογές (ή η υποψία τους)!
    Σε καλό μας κορίτσια!

    Πολύ φιλικά - συντροφικά κι από μέρους μου, Σ.Τ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αντώνη,

    δεν πειράζει αν ο “Μανδραβέλη να σκάει από ζήλια”, εσύ να μην συγχύζεσαι!

    Δεν νομίζω να έγιναν όπως τα περιγράφεις τα ζητήματα με την κατάρρευση αυτών καθεστώτων: οι αστικές δικτατορίες που επιβλήθηκαν στην εργατική τάξη όταν αυτή εξεγέρθηκε --δικαίως-- στον γραφειοκρατικό αυταρχισμό μιας δικτατορίας που είχε χάσει κάθε επαφή με τον ενεργό αγώνα του προλεταριάτου.

    Εκτός από την Πολωνία, πουθενά αλλού δεν εξεγέρθηκε η εργατική τάξη. Ήταν απλός θεατής της κατάρρευσης του κράτους αυτών των χωρών. Μακάρι να είχε εξεγερθεί! Τα πράγματα σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετικά, αν μια πλατεία Ταχίρ είχε γίνει εκείνη την εποχή στην Μόσχα. Άσε που όλη η επίσημη αριστερά καλόβλεπε τις εξελίξεις. Μήπως θυμάσε τι δωράκι έκανε η Παπαρήγα όταν πήγε και συνεχάρη για τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού τον Γκορμπατσόφ;

    Όσο για τον Μπαντιού που αναφέρεις, παραμένει βεβαίως κομμουνιστής – και καλά κάνει – αλλά κομμουνιστής χωρίς “κόμμα”. Σου θυμίζω απλά τα κείμενά του τα σχετικά με την “παρισινή κομμούνα”

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Κομμούνα του Παρισιού29 Ιουλίου 2011 στις 3:23 μ.μ.

    Α μπράβο! Αυτά λέμε ντε, τι κάνεις πώς δεν καταλαβαίνεις;
    Εχτός από τη σύγχρονη αριστερά και η παλιά σοσιαλδημοκρατική (που τότε δεν υπήρχε άλλη) αντίστοιχα μυαλά κουβάλαγε. Και οι μπαντιούδες, καλή τους ώρα, και όλοι εμείς έχουμε αναφορά στην "Κριτική του προγράμματος της Γκότα". Όχι επειδή την έγραψε ο Μαρξ αλλά επειδή την κάνει επίκαιρη η ιστορία. Στη Σοβιετία, στην Ισπανία, στην Κίνα, στην Ελλάδα...
    Με θέμα ειδικά την Κομμούνα βλέπε και την επιστολή του Μαρξ στον Κούγκελμαν. Αν κάποιοι θέλουν να βομβαρδίσουν τα κάθε λογής Γενικά Επιτελεία δεν κάνουν, νομίζω, καλά να τα ξεχνάνε αυτά.

    Ο δε Μπαντιού ο κακομοίρης έπαιζε τουλάχιστον σε ένα σχήμα που το βασικό του ζήτημα ήταν οι (παράνομοι) μετανάστες. Σαν χώρος ασύλληπτης έντασης εκμετάλλευσης της εργασίας. Λοιπόν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @ΕΟΣ: Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Η μη υπεράσπιση του σοσιαλιστικού καθεστώτος απ' την εργατική τάξη στην Ρωσία είναι ιστορικά ακόμα μεγαλύτερης βαρύτητας δήλωση αποτυχίας του συστήματος από το Πολωνικό εργατικό κίνημα. Και στο ζήτημα που σου θέτω για την αποτρόπαια και ημι-μαφιόζικη μορφή αυτού που μανδραβελικώς (ή μακιαβελικώς;) χαρακτήρισες "αστική συνταγματική δημοκρατία", έστριψες μεγαλοπρεπώς δια του αρραβώνος.

    Κρίμα που σε έχει ζαλίσει τόσο η πλατεία. Κάηκες νωρίς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αντωνη,

    μεγαλοποιείς διαφορές που δεν έχουν καμία σημασία!

    Ποιός ισχυρίστηκε ότι η "αστική συνταγματική δημοκρατία" δεν προάγει κυβερνήσεις που "είναι πουλημένες στην μαφία και τις εταιρίες κλπ κλπ";.

    Ποιός εμπόδισε την εργατική τάξη σε αυτές τις χώρες να εξεγερθεί ή να φτιάξει το δικός της "κόμμα" και να κατεβεί στις εκλογές ή να κάνει επανάσταση; Τέτοιες πρωτοβουλίες δυστυχώς δεν υπήρξαν...

    Αυτό δεν είναι προϊόν της υπεροχής του αντιπάλου. Δεν μπορούμε να τα φορτώνουμε όλα στον αντίπαλο, όπως κάνει το ΚΚΕ και θεωρεί ότι η πτώση του "υπαρκτού" είναι αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης...

    Με την πλατεία βιάζεσαι να ξεμπερδέψεις!

    Μακάρι με το ίδιο πάθος να αγωνιζόσουν για να ξεμπερδέψουμε κάποτε και για τους σκουριασμένους κομματικούς μηχανισμούς και την μιζέρια που κουβαλάνε...

    ΥΓ. Ο Όρος "αστική συνταγματική δημοκρατία" δεν είναι δικό μου! Τον δανείστηκα από κάποιον (ποίον άραγε;) που τον έχει χρησιμοποιεί για τα πολιτικά συστήματα της Δύσης που έχουν συστήματα αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ο όρος μου φαίνεται πιο ακριβής γιατί περιλαμβάνει και άλλες μορφές αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας όπως είναι η οργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος κατά τα πρότυπα της ΓΣΕΕ κλπ. κλπ. Τα καθεστώτα που πρώην υπαρκτού, έχουν τέτοιου τύπου καθεστώτα. Δεν έχουν δικτατορίες ούτε κυβερνούν ιμάμηδες. Οι λαοί τους πρότυπό τους είχαν την "ΔΥΣΗ" και γι' αυτό αντέγραψαν τα πολιτικά της συστήματα για να αντικαταστήσουν το πολίτευμα του "ΚΟΜΜΑΤΟΣ - ΚΡΑΤΟΥΣ" που κατέρρευσε. Ο κρατικός καπιταλισμός ήταν πριν που απλώς έδωσε την θέση του στον νεοφιλελευθερισμό. Και αυτή η αλλαγή έγινε με κοινωνική συναίνεση, δεν έγινε με τανκς και αεροπλάνα... Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ο κρατικός καπιταλισμός ήταν πριν που απλώς έδωσε την θέση του στον νεοφιλελευθερισμό. Και αυτή η αλλαγή έγινε με κοινωνική συναίνεση

    Αναρωτιέμαι ειλικρινά τι είδους ιστορία του υπαρκτού σοσιαλισμού στην περίοδο του 1989-90 έχεις διαβάσει.Ούτε περί κρατικού καπιταλισμού είναι ξεκάθαρη η εικόνα (υπάρχουν πολλές αντιφάσεις με αυτή την υπόθεση), ούτε ΣΥΝΑΙΝΕΣΕ καμία κοινωνία στην εξουσία της μαφίας και στα παιδιά στους υπόνομους. Ντροπή σου.

    Όσο για τις πλατείες, με αυτά που σε διαβάζω να λες ως πιστός τους, χαίρομαι που βιάστηκα να ξεμπερδεύω το συντομότερο.

    Καλό καλοκαίρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Κομμούνα του Παρισιού29 Ιουλίου 2011 στις 8:40 μ.μ.

    ΕΟΣ, γιά τις πλατείες κάνεις γαργάρα ένα κυκεώνα από ζητήματα. Γιά να τη σπάσεις στις οργανωσάρες (άγια η πρόθεσή σου) θεοποιείς μονοκοντυλιά τις πλατείες. Σε ποιά βάση;
    Επειδή "κατήγγειλαν" (και λίγα εισαγωγικά βάζω) τα κόμματα και τα συνδικάτα;
    Καλά κρασά (ήμαρτον, μη ξαναβάλεις κάνα λινκ με εχτιμήσεις σου περί πλατειών, φτάνει).
    Βεβαίως βεβαίως μη λησμονούμε ότι διάφοροι από τις οργανωσάρες μυρίστηκαν ψητό (ψήφους και καθοδήγα) και πλάκωσαν στις πλατείες κάνοντας τον υπερκομματικο στην αρχή και μετά σιγά-σιγά φέρναν το πράμα στα μέτρα τους.
    Με τα μπούρου μπούρου περί άμεσης δημοκρατίας, ΕΛΕ (τάχεις πει από καιρό, τα κατάπιες όμως) και ειρήνη ημίν. Προ πάντων το τελευταίο (και ανοχή στο φασισταριό).
    Ποιό λοιπόν είναι το Κίνημα της 25 Μάη που μας έχεις ζαλίσει τα ούμπαλα επιτέλους;
    Εδώ, σε αυτό το θρεντ και μόνον, έχουν μπει ένα κάρο θέματα γιά τις πλατείες.
    Κοινωνική σύνθεση, πολιτική στόχευση, σχέση σκοπών-μέσων, και και και.
    Τα αγνοείς. ΟΚ εντάξει.
    Ενώ είσαι όμως οξυδερκής, είσια ταυτόχρονα και πείσμων. Προβάλλεις, στο λέω και πάλι, τις επιθυμίες σου σε μία τάση (στην καλύτερη περιπτωση) και αρνείσαι να δεις ότι πας να παίξεις με σημαδεμένη τράπουλα.
    Η φόλα αρχίζει με το Κοινωνικό Φόρουμ, πάει κορδόνι με το Σύριζα και τώρα γνωρίζει πιένες με τις πλατείες. Ωραία, κάποιοι, καλώς ή κακώς είχαν εναποθέσει ελπίδες σε ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω.
    Όμως απεδείχθη ότι τα χαλινά στα μυαλά και στην πράξη που έχουν επιβάλλει οι νοοτροπίες των οργανώσεων/κομμάτων της αριστεράς είναι ισχυρότερα από την κοινωνική δυναμική τόσο στο εσωτερικό τους όσο και έξω από αυτές.
    Και συ επιμένεις.
    Εντάξει. Δεν είναι όμως καλός σύμβουλος ή άσκηση πολιτικής κατά μόνας παίζοντας στις αντιθέσεις των γκρουπόύσκουλων μεταξύ τους,
    ούτε η επιμονή σε μία επένδυση που αποδείχτηκε χίλιες φορές ότι ποντάρει σε κουτσό άλογο.
    Και δεν βοηθάει σε μιά εποικοδομητική συζήτηση παρά τις καλές προθέσεις.
    Άντε τώρα να ξαναπούμε γιά την Κρονστάνδη μπας και βγει άκρη γιά τις πλατείες!
    Η-Μ-Α-Ρ-Τ-Ο-Ν!

    Πάντως δεν έχεις απαντήσει σε ούτε ένα σημείο κριτικής των πλατειών από τα αριστερά. Ούτε ένα.
    Το μόνο θετικό της παρουσίας της αριστεράς στις πλατείες ήταν ότι όσο νάναι εμπόδισε την εξάπλωση του λούμπεν φασισμού και της λούμπεν μεταμοντερνιάς. Λίγο μπορεί να μην είναι αλλά δεν θα το κάνουμε και εικόνισμα.

    Και δεν απαντάει σε τίποτα να αναδημοσιεύεις τις αναίσχυντες λωποδυσίες του Μηλιού ασχολίαστες μπας και καταλάβουμε πίσω από τις γραμμές.
    Τι να καταλάβουμε μωρέ;

    ΥΓ 1. Σχετικά με το 89-90 ο Γκράμσι έχει μιά κρίσιμη έννοια γιά να εξηγήσει τέτοια συντηρητικά φαινόμενα με φορέα τις μάζες. Τη λέει "παθητική επανάσταση".
    ΥΓ 2. Η φαιά αρθρογραφία του Πριν και του Δρόμου σε σχέση με τους μετανάστες μας λέει κάτι; Ντούκου έχουν περάσει αυτά και τσακωνόμαστε γιά την ΕΕ και τη δραχμή.
    Είπαμε, μπολσεβίκοι ηγέτες της ταβέρνας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @Κομμούνα του Παρισιού:

    Άψογος. Υποκλίνομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αντώνη,

    -Το τείχος του Βερολίνου μήπως θυμάσαι πως έπεσε;
    -Θυμάσαι μήπως την αποκαθήλωση των αγαλμάτων του Λένιν, του Στάλιν και σια;
    -Κατασκευάσματα των πρακτόρων του ιμπεριαλισμού ήταν όλα αυτά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @Κομμούνα του Παρισιού

    Αυτά που χαρακτηρίζεις "φόλες", είναι ακριβώς τα συμβάντα που έδειξαν ότι κάτι κουνιέται στην Αριστερά, αυτά που έφεραν κάτι καινούργιο και πήγαν τα πράγματα λίγο παραπέρα (το Κοινωνικό Φόρουμ, ο Σύριζα, οι πλατείες).

    Χωρίς αυτά η αριστερά σήμερα θα ήταν πολύ πιο φτωχή και περιθωριοποιημένη. Δεν σου λέει κάτι ότι τα κόμματα του Κύρκου, της Παπαρήγα και κάποια γκρουπούσκουλα της συμφοράς ήταν ενάντια και στις τρεις αυτές "φόλες" κατά τα λεγόμενά σου;

    Η "Κομμούνα του Παρισιού" σύμφωνα με τους "μαρξισταράδες/κουμουνισταράδες" τι ήταν και τι συνεχίζει να είναι; Αν το καλοσκεφτείς, κάτι χειρότερο και από την πλατεία!

    Για τους μετανάστες αφού γνωρίζεις ότι συμφωνούμε, όμως σου αρέσει να παίζεις το ίδιο βιολί..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. ΕΟΣ (κατάληξη)
    "Για τους μετανάστες αφού γνωρίζεις ότι συμφωνούμε, όμως σου αρέσει να παίζεις το ίδιο βιολί..."

    Ποιό βιολί? Μιλάμε για Συμφωνική Ορχήστρα, Βιολί 1, Βιολί 2, Βιόλα, Βιολοντσέλλο, Μπάσο, Κοντραμπάσο...

    Τη Ενάτη Διαφωνία του Μπεεεε-τόβεν, την ξέρετε?

    Την Ωδή στο χαράμισμα?

    ΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αντώνη take it easy, μέχρι να... κατανοήσω ΠΟΥ ακριβώς διαφωνείτε, συμφωνώ μαζί σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Naomi Klein is the best.

    Από τη στιγμή που την επικαλείται ΚΑΙ ο Αντώνης, ΟΛΑ θα πάνε καλά...

    Αλλά... κάνα λινκ, τίποτα? Εχω μεταφράσει κάτι βίντεο της Ναόμι, δεν θα με χάλαγε κι άλλο ένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ