Εδώ παπάς εκεί παπάς...

  Μια αναδημοσίευση από το www.lifo.gr για ένα θέμα που η Αριστερά (Μεγάλη η Χάρη της μέρες που είναι) το έχει βάλει σε δεύτερη μοίρα και αποφεύγει να το θίξει. Ειδικά η Αριστερά που φαντασιώνεται να οικοδομήσει το ΝΕΟ ΕΑΜ μάλιστα έχει και μια πόρτα ανοιχτή προς την εκκλησία. Εξάλλου και ο Άρης Βελουχιώτης στον ιστορικό του λόγο στην Λαμία είχε ξεκαθαρίσει το ζήτημα (Οι εκκλησιές μας φταίνε ή τα καράβια του Εμπειρίκου;)

Τις άγιες μέρες του Δεκαπενταύγουστου ας ξοδέψουμε μια σκέψη και για τους χιλιάδες υπεράριθμους, αργόμισθους παπάδες που δεν πρόκειται να αγγίξει η κρίση..

Φωτογραφία από την ιστοσελίδα του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΑ

Διάβαζα κάποια στιγμή την περασμένη εβδομάδα στην Καθημερινή ένα θέμα που πέρασε κάπως στα ψιλά τόσο στις εφημερίδες όσο και στα κανάλια. Αφορά τον αριθμό των ιερέων που λειτουργούν στην Ελλάδα.

Το «σκηνικό» είναι κάπως αστείο καθώς το συγκεκριμένο θέμα προέκυψε μετά από ερωτήσεις βουλευτών του ΛΑΟΣ οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι λόγω του περιορισμού των διορισμών στο Δημόσιο ερημώνουν οι εκκλησίες της χώρας.

Μετά από σχετική έρευνα προέκυψε το εξής φανταστικό! Όχι μόνο δεν υπάρχει έλλειψη ιερέων αλλά αντί 8.300 οργανικών θέσεων ιερέων, ο αριθμός αυτών που μισθοδοτούνται από το Δημόσιο φτάνει  τους 10.368!

Οι βουλευτές «πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι» καθώς σε μία προσπάθεια ανάδειξης της ελληνορθόδοξης κουλτούρας και πίστης τους, μάλλον εξέθεσαν τελικά τον ίδιο τον σκοπό τους.

Αφορμή βέβαια αυτού, διερωτώμαι πως είναι δυνατόν, όταν σε μία κοινωνία που είναι πια υποχρεωμένη να προχωρήσει σε μεγάλες τομές και μεταρρυθμίσεις που κρίνονται επιβεβλημένες για να αναμορφωθεί η οικονομία και να γίνει κάποια στιγμή ανταγωνιστική και βιώσιμη, οι σχέσεις εκκλησίας-κράτους να μένουν αμετάβλητες, ανέγγιχτες κάθε κριτικής ή ακόμα και υποψίας διατάραξής τους.

Αναρωτιέμαι πραγματικά πώς είναι δυνατόν να ζητάμε από τους πολίτες να κάνουν ένα σωρό θυσίες αλλά παράλληλα να μην αγγίζουμε θέματα που έχουν γίνει αδικαιολόγητα ταμπού στην ελληνική κοινωνία όπως αυτό της σχέσης εκκλησίας και κράτους.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, έπεσα και πάνω στις δηλώσεις του Μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιου ο οποίος χαρακτήρισε τον Ντερτιλή ως «πολιτικό κρατούμενο» και ως «γενναίο Έλληνα αδερφό»! Τώρα πως γίνεται ένας κήρυκας του λόγου του Θεού της αγάπης και της συμπόνιας να χαρακτηρίζει γενναίο αδερφό και πρότυπο ζωής έναν καταδικασμένο δολοφόνο είναι ένα θέμα.

To σημαντικότερο όμως είναι πώς αντιμετωπίζει τέτοια θέματα η Εκκλησία της Ελλάδος, που υποτίθεται θα πρέπει να είναι θεματοφύλακας του κηρύγματος της, καθώς βεβαίως και το κράτος που ακόμα και σήμερα συνεχίζει να μισθοδοτεί πλεονάζοντες ιερείς - για να μην πω απλώς όλους τους ιερείς...