ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Η αμήχανη φάση του Κινήματος

Γιατί την 17Νοέμβρη δεν έγινε ότι και την 28 Οκτώβρη; Το παρακάτω κείμενο που δημοσιεύεται στο blog "Erratum", επιχειρεί να δώσει μια απάντηση:

Τις τελευταίες ημέρες, πολλοί σύντροφοι κι εγώ μαζί αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει με το κίνημα. Οι αναλύσεις πολλές και οι απόψεις περισσότερες. Η 17η Νοεμβρίου πέρασε χωρίς την πολυπόθητη «κλιμάκωση» του αγώνα από μεριάς του λαϊκού κινήματος. Όλοι μας ελπίζαμε ενδόμυχα σ’ αυτήν την κλιμάκωση σαν την απάντηση του κινήματος στην «πραξικοπηματική»  αναρρίχηση στην εξουσία της κυβέρνησης συνεργασίας ή όπως αυτοχαρακτηρίζεται, «εθνικής σωτηρίας».
Ακόμα και τοποθέτηση ακραίων φασιστικών υποκειμένων σε υπουργεία, γεγονός που από μόνο του σε άλλες εποχές θα είχε βγάλει στο δρόμο όλο τον κόσμο, πέρασε μόνο σαν μια κρυάδα στη ραχοκοκαλιά μας. Σε συνδυασμό δε με την ομολογία του δοτού πρωθυπουργού – τραπεζίτη πως έργο του είναι μόνο η απρόσκοπτη υπογραφή όλων των αντιλαϊκών μέτρων της νέας δανειακής σύμβασης, μέτρα που υπερβαίνουν σε βαρβαρότητα όλα όσα είδαμε έως τώρα, κανονικά θα έπρεπε να έχει «καεί το σύμπαν».
Τι συνέβη όμως και δεν κουνήθηκε φύλλο; Με ελάχιστες εξαιρέσεις, έως σήμερα κανείς δεν αντέδρασε δυναμικά. Φαίνεται σαν να έχουν μουδιάσει όλοι, να έχουν παραδοθεί. Γιατί;

Αν εξετάσουμε προσεκτικά τη στάση όλων αυτών που απαρτίζουν το Λαϊκό Κίνημα, τουλάχιστον στη θεωρία, θα πάρουμε τις πρώτες ενδείξεις για το τι συμβαίνει.
Κατ’ αρχάς έχουμε την παραδοσιακή Αριστερά που συνιστά ένα αξιόλογο μέρος του κινήματος. Το ΚΚΕ σαν μεγαλύτερος παίχτης και σαν παραδοσιακός πόλος αντιπολίτευσης στα αστικά κόμματα, δείχνει μια τεράστια αδυναμία να αποκωδικοποιήσει τις εξελίξεις. Δεν θα κάνω κριτική βάση των δικών μου ιδεών αλλά θα προσπαθήσω να προσεγγίσω τη στάση του από την δική του σκοπιά*. Όταν ετέθη το θέμα του Δημοψηφίσματος, παρουσιάστηκε μια μοναδική ευκαιρία για το ΚΚΕ αλλά και τη λοιπή κοινοβουλευτική αριστερά, να παλέψει για τη διεξαγωγή του και να κερδίσει. Ένα όχι του λαού στο δίλλημα της ΕΕ θα σήμαινε αυτομάτως μια τεράστια νίκη όσων αντιπαλεύονται το μνημόνιο, και θα αφαιρούσε από τα αστικά κόμματα την δυνατότητα να πράξουν την όποια «κοινοβουλευτική αταξία», οδηγώντας τη χώρα στις κάλπες. Όμως το ΚΚΕ και ο Σύριζα απέρριψαν το δημοψήφισμα και αντιπρότειναν κατ’ ευθείαν τις εκλογές, γνωρίζοντας βεβαίως πως αυτό δεν επρόκειτο να συμβεί.
Με τη λογική του ΚΚΕ, και κατόπιν αναγνώσεως των δημοσκοπήσεων, και ύστερα από τη «υπεύθυνη» στάση του στις προηγούμενες μαζικές κινητοποιήσεις, η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος έκρυβε τον κίνδυνο της απότομης κατάρρευσης του αστικού δικομματισμού, και την αναγκαία αποδοχή της ευθύνης της διαχείρισης της κρίσης από την Αριστερά. Έλα μου όμως που το κόμμα δεν έχει σαφή πρόταση διακυβέρνησης, ούτε την διάθεση για να συγκυβερνήσει με άλλα αριστερά κόμματα, πράγμα που μάλλον θα ήταν αναγκαίο. Τα όποια δημοσκοπικά οφέλη που απολαμβάνει τώρα, θα εξανεμίζονταν κατά τη διάρκεια μιας ατέρμονης προσπάθειας αποφυγής της ανάληψης ευθύνης διακυβέρνησης μαζί με άλλους αριστερούς χώρους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης, με μια παρόμοια λογική για τα δημοσκοπικά οφέλη, συν την πολιτική του αγκίστρωση στην συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ, δεν θα τολμούσε ποτέ να δεχτεί το δημοψήφισμα. Έτσι, και αυτός με τη σειρά του απλά αντιπρότεινε εκλογές, εις γνώσιν του απίθανου να γίνει αποδεκτή μια τέτοια πρόταση από το αστικό κατεστημένο. Τέλος έμειναν και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ να παίζουν ρόλο κομπάρσων στην φαρσοκωμωδία δημοκρατίας, εξαπολύοντας λεονταρισμούς και ευχολόγια. Το κίνημα από αυτά τα δύο κόμματα δεν έχει προσωρινά να περιμένει τίποτα.

η συνέχεια του κειμένου στο blog "Erratum", εδώ: Η αμήχανη φάση του Κινήματος

3 σχόλια :

  1. 'Ενας από τους λόγους ίσως είναι και η πατριωτική στροφή και ο αντίστοιχος λόγος του ΚΚΕ και όψιμα και του ΣΥΝ. Δυστυχώς ο "λαϊκός" δραχμοελπίζον κόσμος δεν συγκινείται από "αριστερές" γιορτές. Αντίθετα εκφράζεται καλύτερα σε αντίστοιχες εθνικοπατριωτικές. Μπορεί τα αριστερά κόμματα να τρέχουν να ανέβουν στο λαϊκό-πατρτιωτικό καραβάκι (βλέπε 1 δραχμή ή 1 λεπτό) αλλά το καράβι είναι δύσκολο να πιάσει κόκκινο λιμάνι. Οπότε ας προσέξουν κατά που αρμενίζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Διαπιστώνω ότι μόνο ο ακατάσχετος βερμπαλισμός παρέμεινε ως όπλο στο χώρο της αριστεράς. Μόνο λόγια, λόγια και τίποτα άλλο. Και φυσικά ένα αρρωστημένο κλίμα που μονάχα στα φρενοκομεία συναντάς. Όταν π.χ. μια από τις δυνάμεις της αριστεράς προτείνει κάποια δράση, στην αρχή όλοι σπεύδουν να την ενισχύσουν. Όταν βλέπουν «οι σύμμαχοι» ότι η πρόταση «περπατάει», αρχίζουν και «την κάνουν» με ελαφρά πηδηματάκια. Για δυο λόγους: Για να ακυρώσουν την δράση αυτή καθ΄ αυτή, αλλά και τη ίδια τη συλλογικότητα που πρότεινε τη δράση. Αλλά και οι δράσεις για να προχωρήσουν, θέλουν αρκετή δουλειά. Και μερικοί επειδή νομίζουν ότι έχουν εξαντλήσει την επαναστατικότητά τους στα νιάτα τους, μετά από μερικές τουφεκιές αράζουν κάτω από τον πλάτανο και αρχίζουν τις ιστορίες. Το να συμμετάσχει κανείς στο κίνημα, πρέπει να αφιερώσει χρόνο, να συγκρουστεί, να τρέξει, να φυλακιστεί και κλπ και επειδή όλα αυτά τα χρόνια φαντασιόνταν ότι τα λόγια ηταν τα έργα, τώρα που χρειάζεται να βάλουμε πλάτη για να κάνουμε πραγματικά έργα, θυμηθήκαμε την παλιά μας τέχνη να λέμε μόνο παχιά λόγια Από τη μεταπολίτευση και μετά, η συστημική αριστερά ενσωματώθηκε με το εξουσία και αφού ανέλαβε στα πλαίσια καταμερισμού των δραστηριοτήτων κάποια πόστα, επαναπαύτηκε σ΄ αυτά και άραξε, εκφυλίστηκε. Κάθε προσπάθεια να αναστήσεις τον πεθαμένο είναι πλέον άκαρπη. Όλα αυτά τα χρόνια, όσες φορές «έβγαινε» στο δρόμο η αριστερά, αυτό το έκανε για να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού και τίποτα παραπάνω. Από την άλλη πλευρά, τα «εκτός συστήματος» γκρουπούσκουλα, έπαθαν και αυτά κρίση ταυτότητας, και ανάλογα σε ποιο θεό πίστευαν αναζητούσαν νέους ρόλους σε ένα σκηνικό που ενώ άλλαζε, αυτοί δεν το κατανοούσαν. Αυτά τα δυο κομμάτια της αριστεράς (επίσημης και ανεπίσημης) δεν μπορούσαν να αντιπαρατεθούν στο σύστημα, γιατί κατάντησαν μέρος του συστήματος. Και αυτή την κατάσταση τη γνώριζαν τα επιτελεία των αστικών κομμάτων γι΄ αυτό και πέρασαν στην αντεπίθεση. Δεν «μας» καταλαβαίνουν. Νοιώθουν ισχυροί. Και αφού σε κάθε περίπτωση ο συσχετισμός δύναμης είναι καθοριστικός στη λήψη των αποφάσεων, οι κυρίαρχες τάξεις κάνουν ότι θέλουν. Και βέβαια σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του συσχετισμού δύναμης, παίζει και η πολυδιάσπαση της αριστεράς, που όσο θα συνεχίζεται θα προσφέρει ακόμη μια ανεκτίμητη βοήθεια στο αστικό στρατόπεδο, και θα τους αφήνει συνεχώς το πεδίο ελεύθερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. τι ακριβώς εννοείς πατριωτική στροφή εκ μέρους κκε-συν?Το αντίθετο νομίζω ότι ισχύει.Το κκε επιμένει να μην βάζει θέμα εθνικής κυριαρχίας μπροστά στην ξεκάθαρη στρατηγική απεμπόλησης της με σκοπό την θωράκιση των καπιταλιστικών σχέσεων.Το αντίθετο επιτίθεται με μανία στις θεωρίες εξάρτησης και κατοχής(ούτε εγώ πιστεύω ότι είμαστε υπό κατοχή ή εξαρτημένοι,αλλά αυτό δεν ακυρώνει την αξία της εθνικής κυριαρχίας)και εξαπολύει δήθεν ταξικά καθαρές εργατίστικες κορόνες.Ουσιαστικά βλέπει το θέμα με τα κριτήρια ενός σταλινοτροτσκιστικού υβριδίου...
    Για τον συν τι να πει κανείς,ούτως η άλλως δεν βάζει κανένα θέμα για ρήξη στη ένταξη της χώρας στις ιμπεριαλιστικές δομές (Ευρωζώνη ,εε ) οπότε το ανέβασμα της εθνικής ανεξαρτησίας στην πρόσφατη ρητορική του Τσίπρα δεν έχει καμία αξία.Άλλωστε αν παρακολουθήσει κανείς τους ιδεολογικούς υπεύθυνους πίσω από την ηγετική ομάδα του συν (Μηλιός κοκκινοπράσινο) κάθε αναφορά στην εθνική ανεξαρτησία θεωρείται δείγμα ταξικής συνθηκολόγησης της αριστεράς.Στην περίπτωση αυτή έχουμε ένα ...ευρωκομμουνιστικο-τροτσκιστικό υβρίδιο...
    Συνοψίζοντας μακάρι να υπήρχε αυτό που λες πατριωτική στροφή της επίσημης αριστεράς, αλλά δεν προκύπτει. Μόνο μέσα από την συγκρότηση ενός κοινωνικού πολιτικού μπλοκ που θα αντιστρέψει την πορεία εξαθλίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και απεμπόλησης κάθε εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας μέσα από την προώθηση των πολυσυζητημένων μεταβατικών στόχων (διαγραφή χρέους-έξοδος από ευρώ -ρήξη με εε κτλ) μπορεί να παιχτεί με πραγματικούς όρους το θέμα της επαναστατικής ανατροπής...

    ΑπάντησηΔιαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ