Τι με τρομάζει...

Αναδημοσίευση από την "εποχή"

Της Νάντιας Βαλαβάνη

Το παρακάτω κείμενο που αποτελεί τη δευτερολογία, μετά την τοποθέτηση «επί των άρθρων», κατά τη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής του νομοσχέδιου «περί περιστολής των δαπανών», είναι ενδεικτικό των διαδικασιών φαστ τρακ που έχει επιβάλει η κυβερνητική πλειοψηφία υποβαθμίζοντας το ρόλο του κοινοβουλίου, την αξιοπρέπειατων βουλευτών και, τελικά, την ποιότητα της δημοκρατίας.

Συμ­φω­νώ­ντας α­πό­λυ­τα με τον τρό­πο που έ­θε­σε το ζή­τη­μα της (ν)τρο­πο­λο­γίας για τα λι­μά­νια ο συ­νά­δελ­φος κ. Δρί­τσας, με α­παλ­λάσ­σει α­πό το να πω πράγ­μα­τα που ή­δη α­νέ­φε­ρε. Οπό­τε θα μου ε­πι­τρέ­ψε­τε να πω κά­τι άλ­λο, που εί­ναι μια άλ­λη πλευ­ρά, ε­ξί­σου βα­θιά και ου­σια­στι­κή, που αυ­τή τη στιγ­μή ε­μέ­να με τρο­μά­ζει, αν θέ­λε­τε, πε­ρισ­σό­τε­ρο.

Να σας το πω έ­τσι α­πλά. Σε μια νύ­χτα – για­τί τε­λειώ­σα­με χθες στις 1 το βρά­δυ – κα­λού­μα­στε να βρού­με, να δια­βά­σου­με και να κα­τα­λά­βου­με χω­ρίς να εί­μα­στε πο­λι­τι­κοί μη­χα­νι­κοί, 500 σε­λί­δες μέ­χρι τις 10.00 το πρωί και να έρ­θου­με ε­δώ να πά­ρου­με θέ­ση και να ψη­φί­σου­με. Αυ­τό εί­ναι φύ­σει α­δύ­να­τον. Νο­μί­ζω ό­τι α­κό­μα κι αν εί­σαι πο­λι­τι­κός μη­χα­νι­κός, εί­ναι δύ­σκο­λο να δια­βά­σεις 500 σε­λί­δες master plan των λι­μα­νιών της χώ­ρας με­τα­ξύ 1.00 πμ και 10.00 πμ και να έρ­θεις ε­δώ και να το­πο­θε­τη­θείς υ­πεύ­θυ­να. Το ό­τι την κυ­βέρ­νη­ση αυ­τό δεν τη νοιά­ζει, ε­μέ­να με τρο­μά­ζει.

Άλλη πλευ­ρά της ί­διας ι­στο­ρίας: το «α­πόρ­ρη­το». Έχω το­πο­θε­τη­θεί δύο φο­ρές στην Ολο­μέ­λεια της Βου­λής και πολ­λές φο­ρές στην Επι­τρο­πή Οι­κο­νο­μι­κών Υπο­θέ­σεων της Βου­λής για το πώς κα­λού­μα­στε ε­δώ να το­πο­θε­τη­θού­με για τις τρά­πε­ζες, λέ­γο­ντάς μας ό­τι «εί­ναι α­πόρ­ρη­το, δεν μπο­ρείς να ξέ­ρεις». Ψή­φι­ζε και μη ε­ρεύ­να. Εμέ­να αυ­τό ε­πί­σης με τρο­μά­ζει.
Άλλη πλευ­ρά. Εί­πε ο υ­πουρ­γός Ναυ­τι­λίας κ. Μου­σου­ρού­λης: Τι εί­σα­στε; Εί­στε πο­λι­τι­κοί μη­χα­νι­κοί; Πώς θα πά­ρε­τε θέ­ση και για­τί κά­νε­τε ό­λη αυ­τή τη φα­σα­ρία, α­φού έ­τσι κι αλ­λιώς ε­πί της ου­σίας δεν μπο­ρεί­τε να το­πο­θε­τη­θεί­τε; Αυ­τή, με συγ­χω­ρεί­τε, αλ­λά εί­ναι μια θεω­ρία – δεν ξέ­ρω αν εί­ναι πα­λιά – και­νο­φα­νής, που λέει ό­τι για νο­μο­σχέ­διο, ας πού­με, ια­τρι­κών θε­μά­των, πρέ­πει να εί­σαι για­τρός για να έ­χεις ά­πο­ψη, τε­χνι­κών θε­μά­των, πο­λι­τι­κός μη­χα­νι­κός, νο­μι­κών θε­μά­των, δι­κη­γό­ρος, γυ­ναι­κο­λο­γι­κών θε­μά­των, μα­μή κ.λπ.…

Ο βου­λευ­τής κα­λεί­ται να πά­ρει θέ­ση για ό­λα αυ­τά τα θέ­μα­τα και του δί­νει τη δυ­να­τό­τη­τα το Κοι­νο­βού­λιο να έ­χει έ­να μη­χα­νι­σμό υ­πο­στή­ρι­ξης τέ­τοιο που να μπο­ρεί να πά­ρει θέ­ση. Ξέ­ρε­τε για­τί; Για­τί ο μη­χα­νι­κός που θα δια­βά­σει το master plan, θα το κα­τα­λά­βει πο­λύ κα­λά. Εγώ κοι­τά­ζο­ντάς το – έ­χει α­πό­λυ­το δί­κιο ο κύ­ριος υ­πουρ­γός – μπο­ρεί να μην κα­τα­λά­βω α­πο­λύ­τως τί­πο­τα, αλ­λά δεν θα έρ­θει ο μη­χα­νι­κός ε­δώ να ψη­φί­σει, θα έρ­θω ε­γώ. Άρα, πρέ­πει να έ­χω τη δυ­να­τό­τη­τα ε­γώ που δεν εί­μαι μη­χα­νι­κός, να πά­ρω υ­πό­ψη μου αυ­τά που θα μου πει ο μη­χα­νι­κός, και να κρί­νω με βά­ση τη δι­κιά μου συ­νεί­δη­ση. Εγώ, τε­λι­κά, και ο κά­θε βου­λευ­τής μέ­σα στο ελ­λη­νι­κό Κοι­νο­βού­λιο θα α­πο­φα­σί­σου­με.

Άλλο που με τρο­μά­ζει. Ο Υπουρ­γός δεν α­πα­ντά. Κά­να­με την ε­ρώ­τη­ση για την Α­ΤΕ και έ­χει μεί­νει στα «α­να­πά­ντη­τα». Και α­να­φέ­ρο­μαι σε κε­ντρι­κό ζή­τη­μα, και ό­χι σε κά­τι που μπο­ρεί να συμ­βαί­νει σε κά­ποιο κέ­ντρο υ­γείας κά­ποιου χω­ριού κ.λπ. Όσον α­φο­ρά το Τα­μείο Αξιο­ποίη­σης της Ιδιω­τι­κής Πε­ριου­σίας του Δη­μο­σίου, ρω­τώ συ­νέ­χεια και δεν α­πα­ντά. Εγώ α­πά­ντη­σα στην προ­η­γού­με­νη συ­νε­δρία­ση για το ποια εί­ναι η «α­κα­τα­νό­μα­στη» τρά­πε­ζα, η μο­να­δι­κή που έ­χει πλη­ρώ­σει κα­νο­νι­κά στο δη­μό­σιο τις προ­μή­θειες ως προς το «πα­κέ­το Αλο­γο­σκού­φη». Στις ε­πα­νει­λημ­μέ­νες, ε­πί τρεις ε­βδο­μά­δες, ε­ρω­τή­σεις των βου­λευ­τών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ο κ. Σταϊκού­ρας δεν έ­λε­γε - ού­τε η διοί­κη­ση της Τρά­πε­ζας της Ελλά­δας, για να εί­μα­στε δί­καιοι – ό­τι εί­ναι το Τα­χυ­δρο­μι­κό Τα­μιευ­τή­ριο. Αυ­τό με τρο­μά­ζει.

Και με τρο­μά­ζει και αυ­τό που εί­πε η ει­ση­γή­τρια της Νέ­ας Δη­μο­κρα­τίας σή­με­ρα ε­δώ και δεν το θεω­ρώ κα­θό­λου εν­θαρ­ρυ­ντι­κό. Εί­πε ό­τι ο­λό­κλη­ρες 24 ώ­ρες σω­ρευ­τι­κά –ε­γώ δεν τις έ­χω με­τρή­σει, θα έ­χει δί­κιο, υ­πο­λο­γί­ζο­ντας τες δεν ξέ­ρω εάν έ­βα­λε και τις ση­με­ρι­νές μέ­σα, μπο­ρεί να βγαί­νουν και πε­ρισ­σό­τε­ρες– έ­χα­σε ο α­να­πλη­ρω­τής υ­πουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών ό­ντας ε­δώ, στη Βου­λή, γι΄ αυ­τό το νο­μο­σχέ­διο, ε­νώ μπο­ρού­σε να κά­νει σε αυ­τές τις κρί­σι­μες για τον τό­πο στιγ­μές πο­λύ πιο χρή­σι­μα πράγ­μα­τα.

Το να θεω­ρεί κα­νείς λί­γο-πο­λύ χα­μέ­νο χρό­νο το χρό­νο στη Βου­λή, με τρο­μά­ζει ε­ξαι­ρε­τι­κά. Και θα έ­πρε­πε να τρο­μά­ζει και ό­λο το Κοι­νο­βού­λιο.