ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Για την φραξιονιστική δράση του “Αριστερού Ρεύματος” και όχι μόνο...



(με αφορμή το άρθρο “ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΕΛ/ΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ” του γνωστού στελέχους ΛΕΥΤΕΡΗ ΛΕΥΤΕΡΑΚΗ που δημοσιεύτηκε στην iskra.gr )

Ο Γιάννης Δραγασάκης σε μια συνέντευξή του στην «εποχή» λέει αρκετές αλήθειες, αλλά με κομψό τρόπο όπως είθισται για ένα ηγετικό στέλεχος:


Τα βήματα που έγιναν ως τώρα με κάνουν αισιόδοξο. Όμως υπάρχουν πράγματα που με προβληματίζουν. Για παράδειγμα, διαβάζω απόψεις που εξιδανικεύουν το «δημοκρατικό χαρακτήρα του ΣΥΝ» και το ρόλο των τάσεων. Αυτό, στην καλύτερη περίπτωση, είναι αυθαίρετος υποκειμενισμός. Ο ΣΥΝ δεν ήταν ο «ναός της δημοκρατίας», όπως ακούω. Είχαμε εν πολλοίς μια τυπική δημοκρατία, μια δημοκρατία των τάσεων και, σε ορισμένες περιπτώσεις, των μηχανισμών. Και η δημοκρατία των τάσεων αντιστρατεύεται τη δημοκρατία των μελών. Αν θέλουμε να κάνουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ των μελών, όπως ακούω να λέγεται, τότε πρέπει να θεσμοθετήσουμε συγκεκριμένα μέτρα. Δεν θέτω θέμα να καταργήσουμε τις τάσεις, τα ιδεολογικά ρεύματα κ.λπ. Όμως πρέπει να αποσαφηνιστούν τα όρια της δράσης και της λειτουργίας τους, ούτως ώστε να υπάρχει χώρος για ένα μέλος που δεν θέλει να ανήκει σε καμιά συνιστώσα, που θέλει να είναι απλά μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, να μπορεί να ασκεί ισότιμα τα δικαιώματά του. Αν επιτραπεί στις τάσεις να λειτουργούν ως κόμματα εντός του κόμματος, τότε ξεχάστε τα περί «Δημοκρατικού Κόμματος» ή «Κόμματος των Μελών». Εκείνο που θα προκύψει στην περίπτωση αυτή θα είναι ένα αρχηγικό κόμμα, στο οποίο ένας, τυπικά μόνο, ισχυρός αρχηγός θα διαπραγματεύεται διαρκώς τη θέση του με τις τάσεις και τους μηχανισμούς. Για να αποτρέψουμε έναν τέτοιο εκφυλισμό, που είμαι βέβαιος πως κανένας δεν επιθυμεί, πρέπει να οικοδομήσουμε ένα κόμμα αξιών και αρχών που θα λειτουργεί με ισονομία ως η θεσμική έκφραση της δημοκρατίας των μελών. Ένα κόμμα «ορχήστρα», όπως έλεγε ο Λένιν, με πολλαπλότητα «οργάνων» και ρόλων, με κοινή όμως «παρτιτούρα», που θα λειτουργεί υπό τον διαρκή έλεγχο του «κοινού», μια «ορχήστρα τζαζ», όπως συμπληρώνει ο Τέρι Ίγκλετον, ικανή να αυτοσχεδιάζει στη βάση, όμως, ενός κοινά συμφωνημένου ρυθμού.

Ένα τρίτο πρόβλημα, που το έζησα και ως μέχρι τώρα υπεύθυνος της επιτροπής προγράμματος, είναι ότι πρέπει να αναπτυχθεί εσωτερικά στον ΣΥΡΙΖΑ ο διάλογος, ο ουσιαστικός διάλογος. Αυτό που παρατηρώ είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε μέχρι τώρα ως ένας χώρος κατάθεσης απόψεων. Δηλαδή κατατίθεται η άποψη α, κατατίθεται η άποψη β, η οποία συνυπάρχει με την α, αλλά δεν υπάρχει εσωτερικός διάλογος. Οι απόψεις λειτουργούν ως σύμβολα διαφοροποίησης, ως στοιχεία διαφορετικών ταυτοτήτων παρά ως συνεισφορές στον κοινό προβληματισμό. Ή, ακόμη χειρότερα, ο όποιος διάλογος γίνεται με την αποσιώπηση των διαφορετικών απόψεων ή με χαρακτηρισμούς. Ορισμένοι μάλιστα ειδικεύονται σ’ αυτούς τους τελευταίους. Με αυθαιρεσία που θα ζήλευε ο Στάλιν, βαθμολογούν διαρκώς την αριστεροσύνη των άλλων, νομίζοντας πως έτσι εξασφαλίζουν οι ίδιοι το εισιτήριο για την είσοδό τους στον «παράδεισο» της μετά θάνατον δικαιωμένης Αριστεράς.

Θα επιχειρήσουμε να παρουσιάσουμε με πιο αναλυτικό τρόπο μερικά ζητήματα απ’ αυτά που θίγει,  διερευνώντας και άλλες διαστάσεις τους. Η πρώτη σημαντική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ σημειώθηκε ήδη πριν ξεκινήσει η 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προβλέπεται να γίνει ένα μαζικό κόμμα στο άμεσο μέλλον. Η οργανωτική αύξηση των μελών του δεν είναι ανάλογη της αύξησης της εκλογικής του δύναμης. Ο κόσμος που προσήλθε πρόσφατα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι κυρίως κόσμος μεγάλης ηλικίας που είχε στο παρελθόν αποστασιοποιηθεί οργανωτικά από τους πολιτικούς σχηματισμούς της Αριστεράς.

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

"Στρατηγικός" και "Τεχνικός" νικητής

Αναδημοσίευση από το "Left Liberal Synthesis"


Θα περάσουν μερικές μέρες μέχρι να διατυπωθούν οι διάφορες αφηγήσεις για την τεχνική πλευρά της νέας συμφωνίας. Είναι προφανές ότι οικονομολόγοι με την μοναδική ευχέρεια που έχουν, θα διατυπώσουν, με βάση τα ίδια ακριβώς δεδομένα, διαφορετικές απόψεις κάνοντας χρήση του γνωστού πλέον τεχνάσματος: οι αριθμοί θα συνοδευτούν με επίδικα πολιτικής δηλαδή τελικά υποκειμενικής φύσεως. Οι οικονομολόγοι χρησιμοποιούν την φόρμουλα: αριθμοί + καλυμμένη πολιτική άποψη = τεχνική γνωμάτευση. Η φόρμουλα διαβάζεται και αλλιώς: οι τεχνικές μου προβλέψεις ισχύουν εφ’ όσον οι πολιτικές μου απόψεις εισακούγονται.

Ωστόσο αν στους προσεχείς 4-5 μήνες δεν δούμε ορατά επιτεύγματα στην καθημερινή ζωή, η θεωρητική αποτίμηση δεν έχει καμιά σημασία. Υπάρχει μια απλή και αδρή κρίση για να συνεννοηθούμε : μείωση της ανεργίας, πάγωμα της ύφεσης, σημάδια ανάκαμψης.

Η ανυπακοή είναι το πρώτο βήμα για την ανάκτηση του κόσμου


Συνέντευξη με τον Τζον Χόλογουεϊ, ακτιβιστή, συγγραφέα, και καθηγητή κοινωνιολογίας στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Πουέμπλα του Μεξικού.

Τη συνέντευξη πήρε ο Δημήτρης Γκιβίσης και δημοσιεύτηκε στην Εποχή

- Σε αντίθεση με όσους υποστηρίζουν ότι υπαίτιοι της κρίσης είναι οι καπιταλιστές, εσείς υποστηρίζετε ότι «η κρίση του καπιταλισμού είμαστε εμείς». Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα σχετικά με αυτή τη θέση σας; 

- Ο καπιταλισμός είναι μια καταστροφική μορφή κοινωνικής οργάνωσης που καταστρέφει τις δυνατότητες της ανθρώπινης ζωής και μας οδηγεί προς την κατεύθυνση του αυτοαφανισμού της ανθρωπότητας. Η κρίση κάνει τη ζωή μας πιο δύσκολη, αλλά δείχνει επίσης ότι το σύστημα δεν λειτουργεί σωστά, αυτό είναι μια ένδειξη της αδυναμίας αυτού του καταστροφικού συστήματος. Το να κατηγορούμε τους καπιταλιστές για την κρίση, είναι σαν να πούμε ότι η άρχουσα τάξη δεν μας αποκλείει αρκετά καλά, είναι σαν να τους ζητήσουμε να μας εξουσιάζουν πιο αποτελεσματικά. Είναι σαν τον μαζοχισμό του σκλάβου που ζητάει ο κύριός του να τον κτυπάει πιο σκληρά. Εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο είναι μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης που είναι από τη φύση της επιθετική. Στον καπιταλισμό υπάρχει ενσωματωμένη μια δυναμική που απαιτεί όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες.

Το ΜΑΑ διεκδικεί τον πολιτικό χώρο του ΔΗΚΚΙ!...



Η Αλέκα Παπαρήγα φαίνεται πως τον τελευταίο καιρό είναι αρκετά απασχολημένη με τα εσωτερικά προβλήματα του ΚΚΕ και δεν προλαβαίνει να έχει σωστή ενημέρωση για το τι συμβαίνει στους άλλους χώρους της Αριστεράς. Γι αυτό μπέρδεψε τις θέσεις του ΜΑΑ με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ όταν ισχυρίστηκε στην βουλή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμπαρατάσσεται με μια μερίδα της αστικής τάξης, «το λόμπι της δραχμής» και εκφράζει τα συμφέροντά της.

Είναι αλήθεια ότι και εμείς μπερδευτήκαμε όταν διαβάσαμε το φυλλάδιο «Σχέδιο Β. Ευρώ ή Δραχμή» που κυκλοφόρησε το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής το οποίο απαντά σε σαράντα επιλεγμένες ερωτήσεις που σχετίζονται με το θέμα. Στην αρχή νομίσαμε ότι διαβάζουμε κάποιο κείμενο του Δ. Τσοβόλα, τότε που το ΔΗΚΚΙ διεκδικούσε να εκφράσει το “παλιό” ΠΑΣΟΚ απέναντι στις εκσυγχρονιστικές πολιτικές που είχαν ήδη αρχίσει να επαναπροσδιορίζουν την νέα ταυτότητά του, γιαυτό επιστρέψαμε ξανά στο εξώφυλλο για να διαπιστώσουμε μήπως είχαμε κάνει λάθος στον εκδότη αυτού του φυλλάδιου. Η πλήρης απουσία οποιασδήποτε ταξικής αναφοράς κατατάσσει αυτό το κείμενο εκτός της Αριστεράς. Η βασική του θέση συνοψίζεται σε μια φράση η οποία στερείται οποιουδήποτε πολιτικού περιεχομένου: “Η Ελλάδα προχωράει γυμνή στα αγκάθια, ασύλληπτα ανεύθυνα”. Πρόκειται για ένα ιδεολόγημα που εκφράζει τις ανησυχίες του ελληνικού αστισμού και αποβλέπει να συγκροτήσει τις νέες εθνικές συναινέσεις πάνω στο διάδοχο “Σχέδιο Β” σωτηρίας και επιβίωσής του ελληνικού καπιταλισμού. Είναι αποκαλυπτικός ο τρόπος με τον οποίο ορίζεται αυτό το περίφημο “Σχέδιο Β”:

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Το Πολυτεχνείο, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης και η εκδίκηση της πολιτικής


Του Δημήτρη Ψαρρά 
από την «Εφημερίδα των Συντακτών»
Τον δικτυακό τόπο «antinews» του δεύτερου τη τάξει συμβούλου του πρωθυπουργού επέλεξε ο πρώτος τη τάξει για να κοινοποιήσει τις απόψεις του για τον «μύθο του Πολυτεχνείου». Ήταν επόμενο να εισπράξει ενθουσιώδεις επιδοκιμασίες, ανώνυμες και επώνυμες, οι οποίες εκκινούσαν από την προσυπογραφή των απόψεών του και έφταναν στα όρια της ταύτισης με τη χούντα. 
Ο δικτυακός του αμφιτρύων Φαήλος Κρανιδιώτης πρόσθεσε και τον θαυμασμό του για τον ηρωισμό του «ταξίαρχου Ιωαννίδη», για να αποδειχτεί ότι 39 χρόνια μετά, όλοι είμαστε μια «ωραία ατμόσφαιρα», χουντικοί και δημοκράτες, βασανιστές και αντιστασιακοί.

Είναι αλήθεια ότι ο Χρύσανθος Λαζαρίδης είναι από αυτούς που «δικαιούνται διά να ομιλούν». Οχι μόνο επειδή σε ηλικία 19 χρόνων ήταν «εκεί» και μάλιστα από εκείνους που έλαμψαν τις μέρες εκείνες του 1973, αλλά κυρίως επειδή είναι βάσιμος ο ισχυρισμός του ότι πολύ έγκαιρα είχε διατυπώσει τις ενστάσεις του για τη φετιχοποίηση του εορτασμού. Τις ίδιες απόψεις παραθέτει σήμερα, όπως έχει κάθε δικαίωμα. Επιβεβαιώνω ότι όσα λέει σήμερα επαναλαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό τα δικά του κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Αγώνας για την κομμουνιστική ανανέωση» τον μακρινό Νοέμβρη του 1978 και του 1979.

Άλλωστε η κριτική στη μυθοποίηση του Πολυτεχνείου ήταν κοινός τόπος για μεγάλη μερίδα της μεταπολιτευτικής ανανεωτικής Αριστεράς και βεβαίως της εικονοκλαστικής οργάνωσης «Ρήγας Φεραίος, Β' Πανελλαδική», της οποίας ήταν κεντρικό όργανο το περιοδικό αυτό και ηγετικό στέλεχος ο Χρύσανθος Λαζαρίδης.

Μόνο που σ' εκείνες τις παλιές του απόψεις ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας προσθέτει και ορισμένα όψιμα συμπεράσματα. Αφήνω κατά μέρος τη βεβαιότητα του πρωθυπουργικού συμβούλου ότι ανήκει σ' εκείνους που δεν εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στην εξέγερση. Στέκομαι στην πρότασή του να καταργηθεί ο εορτασμός, όχι επειδή γίνεται μ' αυτό το βαλσαμωμένο τυπικό, αλλά κυρίως επειδή πρόκειται για ένα απλό «συμβάν», το οποίο δεν μπορεί να συγκρίνεται με τις ιστορικές στιγμές που τιμάμε σε άλλες εθνικές εορτές.

Ο παπούς με την μάσκα ...έφυγε

 Αναδημοσίευση από το "αναρχογατούλης"

Κάποιος φωτογράφος γύρισε το φακό σε κάτι ασυνήθιστο.. κάτι ασυνήθιστα παράξενο... ένας πάππους από κείνους που τα εγγόνια του λένε ιστορίες στα παιδιά τους ... γιατί τα μικρά δεν κάνει να "ενοχλήσουν" τον πολύ ηλικιωμένο κύριο. Ένας παππούς από κείνους που ζει σα  νέος ... φωνάζει..διεκδικεί την ελευθερία του δρόμου ένας παππούς που βλέπει,βλέπει πως έχουν τα πράγματα στο δρόμο.. .δεν ευελπιστεί να τουμπάρει την καταστολή με τις άσπρες του τρίχες και την ριτιδιασμένη του όψη. Δεν είναι από κείνους που φετιχοποιούν αλλοτριώνοντας τα μέσα ή που σφηνώνουν την εικόνα τους στην βρομισμένη αισθητική του τώρα.

Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό!

Η άποψη σήμερα ορισμένων αριστερών για τον ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι θεωρούν ότι εκφυλίζεται σε ένα ΝΕΟ ΠΑΣΟΚ, καταλήγει συνήθως στην αναζήτηση αριστερών αναχωμάτων στο εσωτερικό του. Αυτή η πρακτική δεν είναι κάτι καινούργιο, έχει επαναληφθεί και στο παρελθόν πολλές φορές. Όσοι λοιπόν σήμερα θεωρούν ότι μπροστά στην 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ θα δοθεί μάχη ανάμεσα στην αριστερά του “ΝΕΟΥ ΠΑΣΟΚ”, η οποία εκφράζεται σήμερα από τον Π. Λαφαζάνη, ενάντια στον ρεφορμιστή Α. Τσίπρα, έχουν ακριβώς τον ίδιο τρόπο σκέψης με αυτούς που θεωρούσαν ότι το 96 στην μάχη για την διαδοχή του Α. Παπανδρέου ότι ο Άκης Τσοχατζόπουλος εξέφραζε το “αριστερό” ΠΑΣΟΚ απέναντι στον “εκσυγχρονιστή” Σημίτη. Τους αφιερώνουμε λοιπόν το παρακάτω video, διευκρινίζοντας ότι προφανώς δεν θεωρούμε ότι υπάρχει καμία αναλογία (πολιτική και ηθική) τόσο του Τσίπρα με τον Σημίτη, όσο και του Λαφαζάνη με τον Τσοχατζόπουλο. Η μόνη αναλογία που υπάρχει είναι αυτή που αφορά στον τρόπο σκέψης εκείνων των αριστερών που θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ΝΕΟ ΠΑΣΟΚ. Απολαύστε, λοιπόν την "Αριστερά" τους με όλα τα "κλισέ" της:

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Περί «αντι-ιμπεριαλισμού» και αξιών της Αριστεράς

Αναδημοσίευση από το RedNoteBook


Σχεδόν το 8% όσων ψήφισαν στις εκλογές της 5ης Μαϊου Χρυσή Αυγή, έδωσαν θετική ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ στις 17/06/2012. Δυσκολευόμασταν πολύ να αντιληφθούμε γιατί και πώς συνέβη αυτό. Ποιές θέσεις, ποιά πρόσωπα στο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ μπορούσαν να φανούν ελκυστικά σε ανθρώπους που λίγες εβδομάδες νωρίτερα έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια εγκληματική οργάνωση, της οποίας ο δημόσιος λόγος ξεχειλίζει από εθνικιστική μεγαλομανία, φυλετικό ρατσισμό, συνωμοσιολογικούς υπαινιγμούς, σωβινισμό και ομοφοβία;

Της Χάρις Τριανταφυλλίδου και του Γιάννη Μπουρνού

Την απορία μας αυτή, την έλυσε εν μέρει το άρθρο του κ. Π. Τουμανίδη, “μέλους της Κ.Ε. του ΔΗΚΚΙ και της Γραμματείας του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ”, το οποίο αναδημοσιεύθηκε από την ιστοσελίδα του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝ, iskra.gr, την Τρίτη, 20/11/2012. Στο άρθρο με τίτλο “Αντι-ιμπεριαλιστικός διεθνισμός ή “κοσμοπολίτικη” νατοϊκή ουδετερότητα”[1], γίνεται αναφορά, μεταξύ άλλων, στην κυβέρνηση του Μπασάρ Αλ-Ασάντ ως νόμιμη συριακή κυβέρνηση, ενώ τα μέλη της συριακής αντιπολίτευσης παρουσιάζονται ως ξενοκίνητοι κοινοί εγκληματίες και μισθοφόροι. Στο εν λόγω κείμενο, που πρωτοδημοσιεύθηκε στο “Blog του Βύρωνα” και κρίθηκε από τους/τις διαχειριστές/διαχειρίστριες της ιστοσελίδας iskra.gr τόσο σημαντική συμβολή για τη διαμόρφωση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για την εξωτερική πολιτική και άμυνα, ώστε να το αναδημοσιεύσουν στη σελίδα τους, βρίσκουμε φράσεις-διαμάντια, όπως:

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

γαμώ τα υπουργεία κλπ

Του Γιώργου Πρασσά

ο ΣΥΡΙΖΑ όλο και πιο έτοιμος για την κυβέρνηση:

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Ο Π. Παπακωσταντίνου θα έπρεπε να είναι ένας από τους συντάκτες της προγραμματικής διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ...


Το κείμενο “Να ξεκινήσουμε Κοινωνικό Ανένδοτο διαρκείας!” του Π. Παπακωσταντίνου που δημοσιεύτηκε στο “ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ” αποτελεί μια από τις πιο ολοκληρωμένες πολιτικές αναλύσεις που έχουμε διαβάσει τον τελευταίο καιρό.
Οι διαφωνίες μας εντοπίζονται σε δύο σημεία:
α) Για το πρώτο σημείο αναφέρουμε επιγραμματικά την άποψή μας, η ο οποία αφορά στην ύπαρξη εθνικής αστικής τάξης στη χώρα μας. Πιστεύουμε ότι υπάρχει εθνική αστική τάξη και μάλιστα με δεδομένο ότι η θέση η χώρας μας δεν βρίσκεται στον πάτο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, η τάξη αυτή έχει σαφή ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Επίσης, το γεγονός ότι δεν υπάρχουν στην πολιτική σκηνή εκφραστές του κεφάλαιου που να εναντιώνονται στις κυρίαρχες πολιτικές της ΕΕ δεν πρέπει να μας ξεγελάσει και να θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν μερίδες της αστικής τάξης που θίγονται απ' αυτές τις πολιτικές.
β) Το άλλο σημείο αφορά στο ενιαίο μέτωπο. Εδώ οι διαφωνίες μας δεν εντοπίζονται στην αναγκαιότητα του, όπως αυτή τεκμηριώνεται από τον Π. Παπακωσταντίνου, αλλά στο κατά πόσο μπορεί να πραγματοποιηθεί, με δεδομένες τις θέσεις αλλά και τις σχέσεις των πολιτικών μορφωμάτων τα οποία θα μπορούσαν θεωρητικά να υιοθετήσουν μια τέτοια πολιτική επιλογή. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό το ενιαίο μέτωπο σήμερα δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο εκτός από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο χωράνε όλες οι δυνάμεις οι οποίες αποδέχονται αυτή την αναγκαιότητα.

 Η πολιτική αξία αυτού του κειμένου του Π. Παπακωσταντίνου γίνεται αμέσως φανερή στον αναγνώστη. Γιαυτό προχωράμε, χωρίς άλλα σχόλια, στην αναδημοσίευσή του:

Να ξεκινήσουμε Κοινωνικό Ανένδοτο διαρκείας!

Η κρίση που απειλούσε να διαρρήξει την ευρωζώνη μοιάζει να εκτονώθηκε. Η κυβέρνηση Σαμαρά και λοιπών μνημονιακών δυνάμεων πέρασε, έστω και δύσκολα, τα μέτρα και πάει να σταθεροποιηθεί. Οι “επικίνδυνες” κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις πάλι σήκωσαν κεφάλι και πάλι ηττήθηκαν. Η βαθειά Ελλάδα υψώνει λευκή σημαία, παραδομένη στη μάχη της επιβίωσης μπροστά στον πιο βαρύ χειμώνα από την κατοχή και τον εμφύλιο. Έτσι σκέφτονται οι πιο ανόητοι εκπρόσωποι των κυρίαρχων τάξεων, που πιστεύουν μόνο ό,τι θέλουν να πιστέψουν και οι πιο ασταθείς εκπρόσωποι των κυριαρχούμενων, που ταλαντεύονται διαρκώς ανάμεσα στην ανυπομονησία και την απελπισία.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

ΠΡΙΝ: Η “επαναθεμελίωση” του κομμουνισμού με παπάρες..


Πριν μερικές μέρες το ΠΡΙΝ δημοσίευσε ένα το άρθρο του Δημήτρη Γρηγορόπουλου με τον τίτλο “ΣΥΡΙΖΑ: Σχέδιο διακήρυξης ή διαχείρισης” το οποίο επιχειρεί να κάνει κριτική στο σχέδιο διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ανάγκες που υπαγόρευσαν την σύνταξη αυτού του κειμένου γίνονται φανερές στον αναγνώστη από την πρώτη παράγραφο. Επιδιώκει να κρύψει τις τεράστιες πολιτικές και ιδεολογικές ανεπάρκειες του ΝΑΡ αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ που έχουν οδηγήσει σε περιθωριοποίηση τον χώρο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Τα τελευταία χρόνια οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για την συγκρότηση ενός άλλου πόλου στο χώρο της Αριστεράς διακριτού από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και το ΚΚΕ. Όμως η τρομακτική πολιτική ανεπάρκεια που επέδειξαν τα επιτελεία αυτού του χώρου ακύρωσε αυτό το εγχείρημα.

Σήμερα λοιπόν αντί να αναζητούν απαντήσεις σε αυτή την αποτυχία τους και να προβληματίζονται για τις βεβαιότητες και την ορθότητα των επιλογών τους, συνεχίζουν ακάθεκτοι τον ίδιο δρόμο. Το κείμενο είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό όχι βέβαια για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για τα πολιτικά αδιέξοδα του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η πρώτη εικόνα που προσλαμβάνει ο αναγνώστης του κειμένου είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν “επαναστάτη” κομμουνιστή που χτυπάει σαν χταπόδι τον “ρεφορμισμό” του ΣΥΡΙΖΑ. Ας δούμε λοιπόν το περιεχόμενο αυτού του άρθρου από την κομμουνιστική σκοπιά του συγγραφέα. Η πρώτη έκπληξη είναι ότι η λέξη κομμουνισμός απουσιάζει εντελώς από το κείμενό του! Τυχαίο; Δεν νομίζουμε...

Ουδέν σχόλιο...

Αναδημοσίευση από την "ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών"

Αναδημοσίευση από τον σημερινό Ριζοσπάστη (τα υπόλοιπα λόγια είναι περιττά...):
Απεβίωσε χτες, σε ηλικία 82 χρόνων, ο συγγραφέας Χρόνης Μίσσιος. Γεννημένος στην Καβάλα, από γονείς καπνεργάτες, έζησε τα παιδικά του χρόνια σε μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες. Στα Γιαννιτσά, όπου τον στέλνει ο Ερυθρός Σταυρός, μαζί με άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την πείνα της Κατοχής, περνάει στο ΕΑΜ, ενώ πέρασε για λίγο και από το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Με το έργο του βεβαίως στην πορεία δε στάθηκε στο πλευρό των λαϊκών αγώνων και της δράσης των κομμουνιστών, αφού δεν πίστευε στη διέξοδο της ταξικής πάλης, ενώ βρήκε «στέγη» στη λεγόμενη «ανανεωτική» Αριστερά.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Ρήγμα στα Δυτικά...

Φίλοι και φίλες συμπολίτες του Αιγάλεω,

Στους μαύρους καιρούς που ζούμε, μετά την πραξικοπηματική ψήφιση του 3ου Μνημονίου, βιώνουμε καθημερινά την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων, τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, την ανεργία, τη φτώχεια, την ανέχεια μέσω του κουρελιάσματος των μισθών και των συντάξεων. Η εξαφάνιση όλων των κοινωνικών παροχών σε υγεία και παιδεία, η περιστολή των ελευθεριών και η αναλγησία, η αδιαφορία και η κοροϊδία της τρικομματικής ελληνικής ΤΡΟΪΚΑΣ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) είναι εμφανής σε όλα τα επίπεδα. Φυσικά, η «βοήθεια» των ρατσιστικών φασιστικών ομάδων σε αυτή την κατεύθυνση, χειροτερεύει ακόμα περισσότερο την καθημερινότητά μας.

Είμαστε πολίτες του τόπου μας που αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια νέα δημοτικοπολιτική κίνηση η οποία ως βάση της θα έχει τους πολίτες και το λαό. Ξεπερνώντας τα υπάρχοντα σχήματα διαχείρισης και θέλοντας να μετατρέψουμε τους καταγγελτικούς λόγους σε καθημερινή δράση και παρέμβαση στα πράγματα της πόλης που ζούμε, σας καλούμε σε ανοιχτή συζήτηση και ιδρυτική συνέλευση την Τετάρτη 21 Νοέμβρη στις 7.00μμ στο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΙΓΑΛΕΩ «ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ». Σκοπός μας να συζητήσουμε, να προβληματιστούμε και να δημιουργήσουμε ΡΗΓΜΑ και ανατροπή στην εξαθλίωση, στη διαχείριση και στον κενό – δήθεν αντισυστημικό- λόγο.

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Διάλογος για το παρόν και το μέλλον της ΑΝΤΑΡΣΥΑ...


Βρισκόμαστε μόλις ένα (1) μήνα πριν από τη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία υποτίθεται ότι θα λάβει χώρα το πρώτο 15ήμερο του Δεκεμβρίου σύμφωνα με την απόφαση του ΠΣ της 14/07/2012, και ο διάλογος δεν έχει καν ανοίξει σε κανένα επίπεδο! Από όσο μάλιστα γνωρίζουμε, η μοναδική, ελάχιστη, συμβολή προς αυτήν την κατεύθυνση μέχρι στιγμής είναι το wiki που έχει ανεβάσει το blog μας εδώ: http://antarsya.pbworks.com . Η ΚΣΕ από τον Ιούλιο είχε θέσει ως στόχο ένα πρώτο πολιτικό ντοκουμέντο να κυκλοφορήσει το Σεπτέμβριο, με το σύνολο των θέσεων να κυκλοφορεί τον Οκτώβριο. Έχουμε ήδη μπει στο Νοέμβριο και δεν έχει καν συγκροτηθεί Επιτροπή Θέσεων (!!!). Ενώ τα χρονοδιαγράμματα τηρούνται όποτε αποφασίζουμε κάποια εκδήλωση, στις εσωτερικές διαδικασίες πάντα υπάρχει καθυστέρηση. Λες και θέλουμε να αποφύγουμε το διάλογο, λες και, αν μείνουμε σιωπηλοί, τότε η Συνδιάσκεψη θα περάσει, δε θα βρει κανέναν και θα φύγει! Η συγκυρία, όμως, είναι κρισιμότατη και δε δικαιούμαστε να κρατάμε τέτοια αμήχανη στάση. Ούτε και μας αξίζει. Αν και η αμηχανία μετά τις εκλογές είναι δεδομένη έπρεπε εδώ και καιρό να έχουμε συνέλθει, να έχουμε σταθεί στα πόδια μας και να σχεδιάζουμε το μέλλον της αντικαπιταλιστικής αριστεράς
(από το ΑΝΤΑΡΤΥΚΟ)

Δημοσιεύουμε σε αποκλειστικότητα μια χαρακτηριστική συζήτηση για το παρόν και το μέλλον της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία διεξάγεται μεταξύ ενός απλού και αφελούς μέλους της και ενός διακεκριμένου στελέχους μιας από τις πιο μεγάλες συνιστώσες της.

Η ενότητα της Αριστεράς, η αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ και η απλή αναλογική...



Η συζήτηση που γίνεται σήμερα εντός του ΣΥΡΙΖΑ με βάση τις προγραμματικές του θέσεις δεν αφορά στην κοινωνία αλλά στις συνιστώσες του και στην διαμόρφωση μικροσυσχετισμών στο εσωτερικό του. Ο κόσμος που τον στηρίζει και τον ψήφισε για να γίνει κυβέρνηση άλλα πράγματα περιμένει απ' αυτόν.

Το ενδεχόμενο σχηματισμού μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει τομή στο πολιτικό σκηνικό με συνέπειές που δεν μπορούν να προβλεφθούν σήμερα. Οι εξελίξεις που θα πυροδοτηθούν από ένα τέτοιο συμβάν, δεν θα κριθούν πρωτίστως από τις προγραμματικές του θέσεις, όπως εξάλλου η εκλογική άνοδός του δεν κρίθηκε από το εκλογικό πρόγραμμά του ούτε τον Μάη, ούτε τον Ιούνη. Το ίδιο συμβαίνει και με το γεγονός ότι σήμερα εκφράζει τον ένα πόλο της ταξικής πόλωσης στη χώρας μας. Η κρίσιμη περίοδος που θα σφραγίσει τις εξελίξεις και θα κρίνει το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα είναι σύντομη. Οι εκατό πρώτες μέρες θα είναι αυτές που θα καθορίσουν τον χαρακτήρα αυτού του συμβάντος. Σε αυτό το διάστημα δεν πρόκειται να εφαρμοστεί κανένα σχέδιο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού ή για την “παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας” και άλλα παρόμοια μεγαλοεπίβολα σχέδια που επεξεργάζονται με περισσή έπαρση επιτελεία του.

Απ' αυτή την άποψη, σήμερα η συζήτηση θα έπρεπε να είναι προσανατολισμένη στα 10 πρώτα νομοσχέδια που θα καταθέσει για ψήφιση αφού αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες καθώς και τα πλαίσια διαπραγμάτευσης με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Αυτά θα πρέπει να είναι έτοιμα από τώρα και να τεθούν σε δημόσια συζήτηση. Ο λαός θα πρέπει να ξέρει συγκεκριμένα τι θα περιμένει άμεσα από μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως για παράδειγμα: Ποια μέτρα προστασίας για τα λαϊκά στρώματα θα ληφθούν άμεσα, όταν σήμερα το κράτος κόβει την παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος σε χιλιάδες νοικοκυριά που δεν μπορούν να πληρώσουν τα χαράτσια, ενώ μεγαλά στρώματα του πληθυσμού στερούνται στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, και οι τράπεζες κατάσχουν σπίτια για χρέη; Θα επιβάλει κρατικό έλεγχο στις τιμές βασικών προϊόντων διατροφής και ενοικιοστάσιο; Θα αλλάξει το καθεστώς φορολογίας μεταφέροντας τα βάρη από την μισθωτή εργασία στο κεφάλαιο; Το ένα και μοναδικό σχέδιο που έχει ανάγκη σήμερα ως πολιτικό εφόδιο ο ΣΥΡΙΖΑ αφορά στις πολιτικές που θα εφαρμόσει στις εκατό πρώτες μέρες. Αυτό το σχέδιο ουσιαστικά θα είναι και το πεδίο συμφωνίας με άλλους πολιτικούς σχηματισμούς για την στήριξη ή την συμμετοχή τους σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Εκεί που το “ya basta” υπερισχύει του φόβου



Αναδημοσίευση από το  REDNotebook
Του Δημήτρη Γκιβίση

«Δεν έχετε συμμάχους» [1] είπε την Κυριακή ο Βενιζέλος απευθυνόμενος προς την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στην συζήτηση για τον προϋπολογισμό, και αφού είχε προηγηθεί η διαβεβαίωση της Παπαρήγα ότι ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που εκφράζει αναφανδόν το λόμπι της δραχμής. Το γιατί δεν είναι το ΚΚΕ -που ως γνωστό ζητάει την έξοδο της χώρας από την Ε. Ε. (αυτό που εκφράζει το λόμπι της δραχμής), μένει ακόμα αναπάντητο από την ηγεσία του. Άλλωστε, η στοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι αποτελεί μαρμαρωμένο αυτοσκοπό για τους συντρόφους του ΚΚΕ, ότι λειτουργεί ως το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου για το επαναστατικό λίμπιντό τους. Ενδεικτικό των αντιφάσεων που προκαλεί η εμμονή, είναι ότι ενώ στις 25 Οκτωβρίου η Παπαρήγα σωστά είπε ότι οι κυβερνητικοί εταίροι φοβούνται την λαϊκή ψήφο [2], όταν δέκα ημέρες αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε εκλογές, ο Περισσός τον κατηγόρησε ότι τις ζητάει προτού προλάβει το κίνημα να οργανωθεί και ξεσκεπαστεί ο πραγματικός χαρακτήρας της δικής του πολιτικής (sic) [3]. Αλλά ας αφήσουμε το πότε και το εάν το κίνημα θα κριθεί έτοιμο από το ΚΚΕ, άλλωστε, κάποιοι έχουν κάνει την επιλογή να πεθάνουν χωρίς να νοιώσουν ποτέ τους την ηδονή τού να σπας έστω και ένα τζάμι.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Σπάνια μπροσούρα του 1979: - Νοέμβρης 1973 - Εξι χρόνια αρκετά δεν θα γίνουν εφτά.

Αναδημοσίευση από το XYZ Contagion

Επετειακώς, παρουσιάζουμε μια ιστορική μπροσούρα από το 1979, πολύ σπάνια από ένα σημείο και μετά, που ευτυχώς “ξαναζωντανεύει” χάρη στις ψηφιακές διευκολύνσεις. Από την “Αυτόνομη Πρωτοβουλία Πολιτών”, της οποίας η ιστορική της έκδοση “Αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται, ουσιαστικά το χρονικό των κοινωνικών αγώνων 1972-1980, λογικά θα είναι οικεία σε όσους ασχολούνται με την Μεταπολίτευση). Η παρούσα έκδοση με τίτλο “Νοέμβρης 1973 – Εξι χρόνια αρκετά Δεν θα γίνουν εφτά [Το χρονικό του αγώνα Ντοκουμέντα] [23 Ιούλη 1975 Σχόλια και συμπεράσματα]” ήταν από τα πρώτα γραπτά κείμενα που έθεσαν το θέμα της “Πανσπουδαστικής Νο #8” (υπάρχει ολόκληρο το φύλλο εντός της μπροσούρας) και την στάση των οργανώσεων Αντι-ΕΦΕΕ/ΚΝΕ/ΚΚΕ τις ημέρες της εξέγερσης, ενώ στις 78 σελίδες της μπροσούρας θίγονται και πολλά ακόμα ζητήματα, όπως μπορείτε να δείτε:


Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Άδωνη Γεωργιάδη και όχι μόνο...

Κάλυκας από πολεμικό όπλο με τα διακριτικά HXP-70 τον οποίο συλλέξαμε εντός του χώρου του Πολυτεχνείου την 17η Νοέμβρη 1973...


Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Πολυτεχνείο, 14-17 Νοέμβρη 1973: Όταν 350 ονειροπόλοι-τυχοδιώκτες δημιούργησαν τη μεγαλύτερη ήττα του μεταπολεμικού εργατικού κινήματος


Τυπικά το Πολυτεχνείο ήταν «ήττα» για το εργατικό κίνημα. Και πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, άλλωστε; Με όλες αυτές τις αρνητικές συνθήκες γύρω της, η εξέγερση όχι μόνο δεν πέτυχε τους διακηρυγμένους στόχους της (πτώση χούντας, απομάκρυνση Νατοϊκών βάσεων κλπ) αλλά καταστάλθηκε βίαια με δεκάδες νεκρούς. Ακόμα και τα υποτυπώδη δημοκρατικά δικαιώματα και παραχωρήσεις που διαπραγματευόταν η κυβέρνηση, μπήκαν στο γύψο.

Ούτε, φυσικά, έφερε την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, όπως εσφαλμένα έχει γράψει η ελληνική μυθολογία. Αυτή είχε ήδη δρομολογηθεί «από τα πάνω» για τις ανάγκες του κεφάλαιου να αποκτήσει ευρωπαϊκό προφίλ στο δρόμο για την ΕΕ.

Αν, λοιπόν, αυτές οι δυσμενείς συνθήκες οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε μια συντριβή, μήπως η εξέγερση ήταν «λάθος»;

Κι όμως! Το Πολυτεχνείο έφερε τη Μεταπολίτευση! Δηλαδή την είσοδο του μαζικού κινήματος σαν πολιτικό παράγοντα. Οι εργάτες, οι φοιτητές, το κομμουνιστικό κίνημα άρθρωνε λόγο απέναντι στις επιδιώξεις των αφεντικών. Το χτίσιμο των συνδικάτων, των αριστερών κομμάτων, τα όποια κοινωνικά δικαιώματα δεν κερδίζονται από τον Κοινοβουλευτισμό, αλλά από το εργατικό κομμουνιστικό κίνημα. Αν έχετε αμφιβολίες δείτε το patriot act στις ΗΠΑ, τα κοινωνικά δικαιώματα στην Τουρκία και κατά πόσο ο «κοινοβουλευτισμός» εμπόδισε τις επεμβάσεις στις καταλήψεις σπιτιών στις βορειοευρωπαϊκες χώρες.

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου ακύρωσαν κάθε περιθώριο κοινωνικής συναίνεσης με την κυβέρνηση. Έφεραν στο προσκήνιο την κοινωνική και πολιτική πόλωση. Ξαναόρισαν τα σύνορα δεξιάς – αριστεράς… με τους δικούς μας όρους.

Ποτέ μια «ήττα» στο ελληνικό εργατικό κίνημα δεν ήταν τόσο ελπιδοφόρα, σαν κι αυτή του Πολυτεχνείου.

Tι να το κάνεις το Συνδικαλιστικό της Ασφάλειας, όταν έχεις το Συνδικαλιστικό του ΣΚΑΪ;

Αναδημοσίευση από το "mao.gr"

Γιατί είπες τις απεργοσπάστριες γαϊδούρες;

Eπί περίπου 10 λεπτά ο Νίκος Ευαγγελάτος, στο δελτίο του ΣΚΑΪ, πίεζε ένα συνδικαλιστή από τα Τρίκαλα να παραδεχτεί ότι φέρθηκε τραμπούκικα και να ζητήσει συγγνώμη επειδή είπε κάποιες εργαζόμενες “γαϊδούρες”.

Όχι όμως κάποιες τυχαίες εργαζόμενες, αλλά κάποιες κατά συρροήν απεργοσπάστριες.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Το οπτικό χαλί της εισαγγελικής αγόρευσης ήταν ένα βίντεο που έχει κάνει το γύρο του διαδίκτυου και δείχνει τον -ίσως όχι και τόσο χαρισματικό- πρόεδρο των εργαζομένων στο Δήμο Τρικάλων να βγάζει έξω τις συναδέλφους του που ήθελαν ντε και καλό να εργαστούν τη μέρα της απεργίας (8 Νοεμβρίου), την οποία είχε αποφασίσει η γενική συνέλευση. Ο οργισμένος συνδικαλιστής κατεβάζει το διακόπτη του ηλεκτρικού, λέει επιτακτικά “όλοι έξω” και γίνεται έξαλλος από οργή όταν μια κυρία γελάει. “Δεν ντρέπεστε, δεν έχετε τσίπα πάνω σας”, τους λέει. “Ούτε στη γενική συνέλευση ήρθατε. Αύριο θα απολυθούν 200 συνάδελφοί σας και δεν σας νοιάζει. Γαϊδούρες, ε, γαϊδούρες!” Αυτές ήταν οι πιο ακραίες φράσεις που έκαναν τον σαλονάτο Ευαγγελάτο να φρίξει.

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Μεγάλη νίκη των “Συνεργαζόμενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων”


Ανακοίνωση σχετικά με τα αποτελέσματα των εκλογών για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια:


Μεγάλη νίκη των Συνεργαζόμενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων και των ευρύτερων αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων σηματοδότησαν οι εκλογές για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Στο Κεντρικό Υπηρεσιακό Συμβούλιο (ΚΥΣΔΕ) οι Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις σημείωσαν μεγάλη άνοδο κατά 4,8 %. Να σημειώσουμε πως για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού εκλέγεται αιρετός στο ΚΥΣΔΕ από την αριστερά, σε ένα όργανο στο οποίο πάντα επικρατούσαν οι εκπρόσωποι του δικομματισμού.
Στις 13 περιφέρειες της χώρας εξελέγησαν 13 αιρετοί από τα ψηφοδέλτια που υποστηρίχθηκαν από την Αριστερά. Την προηγούμενη περίοδο (στις εκλογές του Νοεμβρίου του 2010) είχαν εκλεγεί αντίστοιχα 6 αιρετοί.
Πιο συγκεκριμένα, σε 5 περιφέρειες τα ευρύτερα σχήματα της Αριστεράς (συμμετέχουν οι Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις, οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις-Κινήσεις και Ανένταχτοι Αριστεροί) αναδείχθηκαν 1η δύναμη με μεγάλα ποσοστά:

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Που βρίσκεται το «άγιο δισκοπότηρο» της Αριστεράς;


(Αφιερωμένο εξαιρετικά για όσους ονειρεύονται την "ενότητα της Αριστεράς"...)

...Η αμφιβολία είναι βάσιμη. Υπάρχουν ενδείξεις ότι, μπροστά στα αδιέξοδα της υπάρχουσας πολιτικής τάξης, μερίδα των επιχειρηματικών ελίτ, ίσως και ξένων κέντρων, αρχίζει να σκέφτεται μήπως θα ήταν καλύτερα να περάσει τον «μουντζούρη» του χρέους και την ηλεκτρική καρέκλα της κυβέρνησης στο ΣΥΡΙΖΑ. Αν η ηγεσία του αποδειχθεί κατώτερη των περιστάσεων, η αριστερή κυβέρνηση θα αποδειχθεί μια σύντομη αριστερή παρένθεση, την οποία θα ακολουθήσει η θριαμβευτική επέλαση των Μνημονιακών πάνω στην καμμένη γη των προδομένων λαϊκών ελπίδων.

Ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες μιας τέτοιας εξέλιξης: Η προγραμματική αποσαφήνιση από την πλευρά της Αριστεράς. Όχι με την έννοια των κατεβατών επί μέρους μέτρων, που κανείς δεν διαβάζει και δεν έχουν και πολύ νόημα. Αλλά με την έννοια ενός Οδικού Χάρτη, μιας πειστικής αφήγησης για τη δύσκολη μετάβαση από το σημερινό χάος σε ένα ελπιδοφόρο μέλλον.
(Από το κείμενο του Π. Παπακωσταντίνου: Aριστερή κυβέρνηση ή αριστερή παρένθεση; )

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Σήμερα δεν μιλάει κανείς για προβοκάτορες…

Οι μορφές αγώνα με τα μαζικά συλλαλητήρια και τις διαδηλώσεις και τις 24ώρες ή 48ωρες έχουν δείξει τα όρια τους. Ο κόσμος κατεβαίνει και ξανακατεβαίνει στις διαδηλώσεις, πνίγεται στα χημικά και γυρίζει σπίτι του απογοητευμένος, αφού για μια ακόμα φορά οι αγώνες τους δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι αυτά δεν αρκούν πλέον.

Κάποιοι μιλούν για γενική πολιτική απεργία, αλλά κανένας συνδικαλιστικός φορέας ή πολιτικός σχηματισμός δεν υιοθετεί το αίτημα. Αρκετοί κρύβονται πίσω από γενικόλογους λεκτικούς αγωνιστικούς» και ανατρεπτικούς βερμπαλισμούς για να κρύψουν την αδυναμία πρακτικών προτάσεων που θα πάνε το κίνημα ένα βήμα παραπέρα. Κάποιοι έχουν την εύκολη λύση: «για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ». Μερικοί απ’ αυτούς δεν εμπιστεύονται την λαϊκή πρωτοβουλία και προεξοφλούν την ήττα του μαζικού κινήματος, γι αυτό θεωρητικοποιούν την μιζέρια τους προβάλλοντας ως κύριο πολιτικό στόχο την διαχείριση αυτής της ήττας μέσω «σχεδίων Β’».

Δειλά δειλά αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους άλλες μορφές αγώνα, όπως καταλήψεις δημοσίων κτιρίων. Και ενώ η κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά παραμένει εγκλωβισμένη στα παραδοσιακά της στερεότυπα, ο αντιεξουσιαστικός χώρος αλλά και δυνάμεις που αποδεσμεύονται από τον δικομματισμό ( όπως τα συνδικάτα της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α.κλπ) δείχνουν να είναι πιο ανοικτές σε παρόμοιες αναζητήσεις.

Εικόνες από την χθεσινή διαδήλωση



1. Φωτογραφίες
2. Φωτογραφίες

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Συνεχής ενημέρωση και σχολιασμός από τις απεργιακές κινητοποιήσεις



Μετά τις 12, ζωντανές εικόνες εδώ:

Για την κατάληψη της Περιφέρειας Κρήτης και όχι μόνο...



Από το πρωί είναι όλοι στην πλατεία Ελευθερίας. Η Περιφέρεια Κρήτης βρίσκεται σε κλοιό. Τα συνδικάτα του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου βρίσκονται εκεί. Τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες είναι και αυτά από δίπλα. Και λίγο πιο πέρα είναι οι αστυνομικοί.
(Από δημοσίευμα τοπικού ΜΜΕ: Η πλατεία είναι γεμάτη )
1 κατάληψη της περιφέρειας Κρήτης, δεν φαίνεται να είναι άλλη μια συμβολική κατάληψη (όπως αυτή που έκανε χθες την ίδια ώρα στην ΔΟΥ Ηρακλείου το ΠΑΜΕ). Η κατάληψη στηρίζεται από το συντονιστικό φορέων της περιοχής, στο οποίο συμμετέχουν ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ, ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΑΔΕΔΥ, ΟΕΒΕΝΗ, ΟΑΣΝΗ, ΣΕΚΝΗ, ΤΕΕ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΕΛΜΕ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ, ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΑΣΚΑΛΩΝ «ΔΟΜΗΝΙΚΟΣ ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ», ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΩΝ, ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ, ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΝΕΡΓΩΝ, ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ, ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ΛΑΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΩΝ και άλλες συλλογικότητες της πόλης και του νομού.

 Όπως επισημαίνει ένας αντιεξουσιαστής σχολιάζοντας την κατάληψη (σύγκριση με ενημέρωση από left.gr):
Η κατάληψη στην Περιφέρεια είναι ακόμη μια κατάληψη με αντικλείδι. Μη σας κάνει εντύπωση που ανέβασαν τους εργατοπατέρες με ανυψωτικό στη βεράντα... Μετά άνοιξαν την πόρτα από μέσα σαν κύριοι. Όταν μπουκάραμε μέσα λαός από τη διαδήλωση (αναρχικοί, απεργοί και διαδηλωτές), οι εργατοπατέρες προσπάθησαν να κλείσουν τις πόρτες, χωρίς να τα καταφέρουν.

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Πρόσκληση συμμετοχής στην ενημέρωση της μάχης για την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης κυβέρνησης-τρόικας-κεφαλαίου

Για άλλη μία φορά (όπως και προηγούμενα)σε ένα κορυφαίο γεγονός για τους εργαζόμενους και το λαό της χώρας,τη 48 ωρη απεργία 6-7 Νοέμβρη και τον ενεργητικό αποκλεισμό του κοινοβουλίου, θα επιχειρήσουμε με τις μικρές μας δυνάμεις να συμβάλλουμε στην  ενημέρωση, αμφισβητώντας την παντοδυναμία των καθεστωτικών  μμέσων και τη αποκλειστικότητα τους να διαμορφώνουν στάσεις και γνώμες για το σύνολο της κοινωνίας.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Γέμισε το Σπόρτιγκ στην συναυλία αλληλεγγύης για τους 15

Γέμισε σήμερα το Σπορτιγκ στην συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μηχανοκίνητης πορείας. Ένα Link για ζωντανή αναμετάδοση και πληρέστερη ενημέρωση  εδώ:  

Η Αριστερά μπροστά στις ευθύνες της


 Αλ. Τσίπρας:    «Εκλογές για να μιλήσει ο λαός»    (4/11/12)

Του Ρούντι Ρινάλντι (από τον "δρόμο")

Ώρα μεγάλων πολιτικών πρωτοβουλιών
Από όλους τονίζεται ότι η εβδομάδα που ακολουθεί θα είναι κρίσιμη. Οι ημερομηνίες πιέζουν και φτάνει η ώρα της αληθείας: τι θα πράξει ο καθένας απέναντι στα περίφημα μέτρα -το Μνημόνιο 3- που πρέπει να ψηφιστεί στις 7/11 με διαδικασίες εξπρές, τη στιγμή που ακόμα κανείς δεν γνωρίζει επ’ ακριβώς τι περιλαμβάνει. Το περίφημο έργο «έρχονται τα μέτρα, σε λίγο έρχονται, άντε μια βδομάδα ακόμα, η διαπραγμάτευση δεν έχει ολοκληρωθεί, περιμένουμε τη έκθεση της τρόικας κ.λπ.», με το οποίο μας βομβάρδισαν για μήνες, μας συντρόφευσε μέχρι του ορίου της διεξαγωγής των αμερικανικών εκλογών και της πιθανής(;) άρσης των αντιθέσεων μεταξύ ΔΝΤ και Ε.Ε.

Το παράδοξο είναι πως όσο πλησιάζει η ώρα «x», η εσωτερική τρόικα τρεκλίζει, η ΔΗΜΑΡ παίρνει κάποιες αποστάσεις, το ΠΑΣΟΚ δοκιμάζει διαδικασίες αυτοδιάλυσης, και μόνο ο Σαμαράς, λαβωμένος κι αυτός με τις τελευταίες ψηφοφορίες στη Βουλή, στις οποίες δεν συγκέντρωσε ούτε 150 ψήφους (οι αποκρατικοποιήσεις πέρασαν με 148) παίζει τα ρέστα του και θεωρεί ότι με λίγη τύχη και σπρώξιμο (και πολλή καταστολή που πλησιάζει τα όρια της εκτροπής) να τα καταφέρει.

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Λαϊκός ξεσηκωμός για να μην περάσουν τα μέτρα και να πέσει η κυβέρνηση

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Τελικά ο κύβος ερρίφθη. Οι τρόικες εξωτερικού κι εσωτερικού φέρνουν προς ψήφιση το τρίτο Μνημόνιο, δηλαδή την πλέον σκληρή εκδοχή αντικοινωνικών μέτρων Το Μνημόνιο όχι μόνο δεν έγινε αντικείμενο διαπραγμάτευσης όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικά η τρισυπόστατη πλην ομοούσια τρόικα εσωτερικού, αλλά σκλήρυνε ακόμα περισσότερο. Δεν είναι ρητορική υπερβολή η διαπίστωση ότι αυτά τα μέτρα δίνουν τη χαριστική βολή στην ήδη παραπαίουσα ελληνική κοινωνία. Γι' αυτό, δεν είναι τόσο η πολιτική άποψή μας που επιτάσσει να ξεσηκωθούμε, όσο η επιθυμία μας να ζήσουμε. Τώρα δεν είναι η ώρα για άλλα λόγια, τώρα είναι η ώρα του λαϊκού ξεσηκωμού για να μην περάσουν τα μέτρα και να πέσει η κυβέρνηση.

Αυτός ο ξεσηκωμός πρέπει όμως να οργανωθεί και να στηριχτεί από συνδικάτα, συνελεύσεις, πρωτοβουλίες,οργανώσεις, κόμματα, από κάθε πολίτη που θέλει να δοθεί τέλος στη μνημονιακή αθλιότητα. Πρέπει να συνδυάσουμε ένα κύμα δράσεων πολιτικής ανυπακοής (καταλήψεις, μπλοκαρίσματα κτλ) με την προετοιμασία της γενικής απεργίας της Τρίτης και της Τετάρτης. Και πρέπει να συνδυάσουμε τις απεργιακές διαδηλώσεις με συνεχή παρουσία χιλιάδων ανθρώπων μπροστά στη Βουλή. Αυτή τη φορά δεν πρέπει απλά να περάσει η διαδήλωση από τη Βουλή, πρέπει να μείνει καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησης για να ασκηθεί η μέγιστη δυνατή πίεση στους βουλευτές, για να σταλεί το μήνυμα ότι τα μετρά ότι αυτή η κυβέρνηση και αυτή η πολιτική έχουν απολέσει την κοινωνική συναίνεση.

Όχι άλλες γκρίνιες, όχι άλλες αναλύσεις, όχι άλλες αναστολές, τώρα είναι η ώρα να μιλήσουν οι δρόμοι.

Αθήνα 1/11/2012
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Αριστερή στροφή ή αριστερό φλας; (για την υπερψήφιση από τον ΣΥΡΙΖΑ της πρότασης του αντιμνημονιακού νόμου τού ΚΚΕ)

Αναδημοσίευση από το "LeftG700"

Πανηγυρίζει η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ για την απόφαση της ηγεσίας του να υποστηρίξει την πρόταση νόμου τού ΚΚΕ σχετικά με την κατάργηση μνημονίων, εφαρμοστικών νόμων και δανειακών συμβάσεων. Δεν θα ’πρεπε. Και να γιατί:

1.
Η πρόταση νόμου, επί τής ουσίας, είναι με δυο λόγια μια ντουφεκιά στον αέρα (το έχουμε εξηγήσει αναλυτικότερα σε παλαιότερη ανάρτησή μας, πριν λίγο καιρό).


2. Αν για το ΚΚΕ υπάρχουν κάποια σοβαρά ελαφρυντικά, αφού ο σημαντικότερος σκοπός μιας τέτοιας κίνησης είναι να εκθέσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση που δεν υπερψηφίσει την πρόταση —ή να αποδείξει την ανικανότητά του να ηγείται σε περίπτωση που την υπερψηφίσει—, κίνητρο απολύτως κατανοητό έστω κι αν η προσπάθειά του να ανακτήσει έτσι τη χαμένη του ηγεμονία εντός τής Αριστεράς είναι ατελέσφορη (βλέπε πάλι εδώ), για τον ΣΥΡΙΖΑ, τα ελαφρυντικά που θα μπορούσε να επικαλεστεί κάποιος ‘‘συνήγορός’’ του είναι μάλλον πιο αδύναμα. Διότι:

Με αφορμή μια αφίσα...


Η εικόνα της αφίσας για την συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μηχανοκίνητης πορείας στο Σπόρτιγκ (4 Νοέμβρη) προέρχεται από μια αφίσα που τύπωσε και μοίρασε το κράτος της ΕΣΔΔ την περίοδο του σταλινισμού. Το σύνθημα της αφίσας ήταν “ΣΙΩΠΗ!” και συνοδεύεται με μια λεκτική επεξήγηση (που έχει γραφτεί με μικρότερα γράμματα) για όσους δεν αντιλαμβάνονται το περιεχόμενό της:
Να είσαι σε εγρήγορση
Τέτοιες μέρες ακούν και οι τοίχοι
Η απόσταση από τις διαδόσεις και τις φήμες μέχρι την προδοσία είναι μικρή!

“Σιωπή” λοιπόν σε μια συναυλία; Μάλλον ατυχής προτροπή...

Η αφίσα του σταλινικού καθεστώτος απέβλεπε στην χειραγώγηση των λαϊκών στρωμάτων καλλιεργώντας τον φόβο απέναντι στον αόρατο και πανούργο “εχθρό” του “λαού”. Αυτή η πολιτική πρακτική αποτελεί πάγια παράδοση σε χώρους της Αριστεράς και συνεχίζεται ως τις μέρες μας στην χώρα μας με μπροστάρη το ΚΚΕ. Η μια πλευρά της απευθύνεται στην κοινωνία και εκφράζεται με την την μορφή της γνωστής πρακτικής της προβοκατορολογίας που αποβλέπει να απομονώσει και να περιθωριοποιήσει ότι είναι έξω από την“γραμμή” των επιτελείων των κομματικών μηχανισμών. Η άλλη πλευρά απευθύνεται στο εσωτερικό αυτών των μηχανισμών και επιβάλει την “σιωπή” ως στοιχείο προστασίας της αναπαραγωγής τους, όπου και λειτουργεί ακριβώς όπως και στις διάφορες μαφίες. Υπάρχει και μια σικελική παροιμία σε αντιστοιχία με το περιεχόμενο αυτής της αφίσας: «όποιος δεν ακούει, δε βλέπει και δε μιλάει, ζει εκατό χρόνια»...

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Π. Λαφαζάνης: «ένα σκουλήκι ψόφιο, να το σκοτώσω δεν μπορώ, να φύγω δεν μ’ αφήνει»


Ο Π.Λαφαζάνης μιλώντας στην τηλεόραση του ΑΝΤ1, είπε χαρακτηριστικά: «Εγώ δεν κοροϊδεύω τον κόσμο. Δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε.»

Που αποβλέπει αυτή η δήλωση; Μήπως πιστεύει ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετήσει τις απόψεις του «Αριστερού Ρεύματος» θα είναι έτοιμος να κυβερνήσει; Μήπως έχει ενστερνιστεί την θέση του ΚΚΕ, και προτρέπει τον ΣΥΡΙΖΑ να κάτσει στην γωνία περιμένοντας να έρθει ως ώριμο φρούτο ο σοσιαλισμός που ονειρεύεται; Μήπως, τώρα στα γεράματα άρχισε να λαμβάνει σοβαρά τις προειδοποιήσεις των αντιεξουσιαστών : «Καλωσορίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κόλαση της εξουσίας» και τρομάζει μπροστά στην ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων, γιαυτό προτιμά την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Το βέβαιο είναι πως για τον Π. Λαφαζάνη υπάρχουν κάποιοι άλλοι στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που κοροϊδεύουν τον κόσμο. Ας βγει και ας τους κατονομάσει! 

Ο κόσμος στον οποίο απευθύνεται ο Π. Λαφαζάνης είναι πιο μπροστά απ’ αυτόν. Και στις τελευταίες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν ήταν έτοιμος να κυβερνήσει αλλά αναδείχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση με την πιο ταξική ψήφο που έχει πάρει κόμμα της αριστεράς μετά την μεταπολίτευση… Από την πρώτη μέρα μετά τις εκλογές δηλώναμε πως το πολιτικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν μπορεί να λυθεί από την διαπάλη της μικροπολιτικής και των μικροσυσχετισμών ανάμεσα στις συνιστώσες του, αλλά με το άνοιγμα στην κοινωνία και στον κόσμο που έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σε αυτόν. Γράφαμε τότε ("Τράτζικ!..."):


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ