Τα ...αχ και τα ...βαχ της “πατριωτικής” Αριστεράς

Η Σαμπιχά πίνει καφέ με τον Σ. Θεοδωράκη. Εσείς θα πίνατε μαζί του;

Ο πατριωτισμός της Αριστεράς και ο ακροδεξιός εθνικισμός παράγουν συχνά κοινούς αυτοματισμούς και συναισθήματα και οδηγούν σε ταυτόσημες πολιτικές στάσεις. Για παράδειγμα, πρόσφατα αρκετοί αριστεροί “πατριώτες” ένιωσαν ψυχική αγαλλίαση με την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία και την ενδυνάμωση της αντίστασης των ανατολικών επαρχιών της Ουκρανίας ενάντια στο “αμερικανόδουλο” καθεστώς του Κιέβου. Το ίδια αγαλλίαση νιώθουν και οι χρυσαβγίτες και τάσσονται αναφανδόν στο πλευρό του Πούτνιν. 

Πριν λίγο καιρό, όταν η τροϊκανή κυβέρνηση μπουζούριασε τους χρυσαβγίτες και τους έχωσε μέσα, εμείς χαρήκαμε. Όμως αρκετοί αριστεροί πατριώτες ένιωσαν φόβο και άρχισαν να ανησυχούν ακόμα περισσότερο για το μέλλον, μήπως πλησιάζει και η δική τους σειρά... Δεν νομίζουμε ότι παρερμήνευσαν το γνωστό κείμενο του Μπρεχτ «Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος...», ούτε ότι οι φόβοι τους διακατέχονται από το χρόνιο σύνδρομο της “παρανομίας” που είχε αποκτήσει η Αριστερά στον τόπο μας μετά την ήττα του εμφύλιου...

Αυτές τις μέρες, με αφορμή την “υπόθεση Σαμπιχά”, βρέθηκαν πάλι να τρέφουν τα ίδια συναισθήματα απέναντι στον ακτιβισμό της Σουλεϊμάν αλλά και να εκφράζουν τις ίδιες ανησυχίες για το μέλλον της Θράκης, με αυτές που εκφέρονται από ακροδεξιούς κύκλους και το βαθύ κράτος. Παρουσιάζουμε ενδεικτικά δυο περιπτώσεις σχετικές με αυτό το θέμα, που προκαλούν γέλιο από την εναγώνια προσπάθεια των εκφραστών τους να υπερασπιστούν τα “ιερά και όσια” του ελληνικού έθνους:

Η Σαμπιχά είναι Ρομά. Μιλάει και εκπροσωπεί Ρομά. Όσο ζούσα στην Αλεξανδρούπολη, χάρη στα σχολεία που ιδρύθηκαν από τις δικές της πιέσεις και το σχεδιασμό του Υπ. Εξ. αποφοίτησαν για πρώτη φορά παιδιά Ρομά από το Λύκειο. Μειώθηκε δραστικά η σχολική εγκατάλειψη, οι γυναίκες του καταυλισμού οργανώθηκαν και απέκτησαν έσοδα για πρώτη φορά από το πλέξιμο καλαθιών.

(Από το “OMADEON”, οι χρωματισμοί στο κείμενο είναι από το πρωτότυπο)

Πράγματι η Σαμπιχά είναι Ρομά. Μιλάει και Ρομά. Όμως δεν εκπροσωπεί τους Ρομά!

Μήπως εκπροσωπεί και αυτά τα Ρομά παλικάρια που ζούνε δίπλα της, μερικά χιλιόμετρα από το χωριό της, στο Αλαν Κουγιού της Κομοτηνής και μας το κρύβει;


Μήπως εκπροσωπεί και τους Ρομά που ζουν στην Αγία Βαρβάρα και τα Λιόσα; Ούτε που έχουν ακούσει το όνομά της! Η εκπροσώπησή της είναι δοτή. Όχι βέβαια από τον Κωνσταντίνο Χαλιλόπουλο, τον τελευταίο “βασιλέα των Ελλήνων τσιγγάνων”. Aυτός έφυγε από τούτο τον κόσμο Μεγάλη Πέμπτη το 2005 και δεν πρόλαβε να της δώσει το “χρίσμα” του.

Σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ - ο οποίος έδωσε το “χρίσμα” του σε υποψήφιους δημάρχους, περιφερειάρχες και ευρωβουλευτές χωρίς να ρωτήσει καν τις οργανώσεις του - το καλό μας “Υπουργείο Εξωτερικών”, με την αγαστή συνεργασία των αρμοδίων υπηρεσιών (περιφερειακών και τοπικών) που φροντίζουν για όλα τα εθνικά ζητήματα - είτε αυτά αναφέρονται στο εσωτερικό της χώρας, είτε στο εξωτερικό – είναι εκείνο που έδωσε το “χρίσμα” στην Σαμπιχά για να “εκπροσωπεί” επάξια τους Ρομά, εντός και εκτός της Χώρας.

Επίσης είναι λάθος ότι η Αλεξανδρούπολη κατέχει την πρωτιά στην χώρα μας για την αποφοίτηση παιδιών των Ρομά από το Λύκειο. Έχουν αποφοιτήσει σε άλλες περιοχές, ελάχιστα είναι η αλήθεια, και ακόμα λιγότερα έχουν κάνει και πανεπιστημιακές σπουδές. Όμως, από πότε το ζήτημα της εκπαίδευσης στην Θράκη είναι υπόθεση του Υπουργείου Εξωτερικών και όχι Υπουργείου Παιδείας; Η μεγάλη “δημοκρατική εκτροπή” στην Θράκη είναι ότι το Υπουργείο Εξωτερικών ανακατεύεται σε εσωτερικές υποθέσεις που αφορούν Έλληνες πολίτες. Είναι το Υπερυπουργείο, που είχε και συνεχίζει να έχει αρμοδιότητες όλων υπουργείων για “εθνικούς λόγους”. Ακόμα και οι αποικοκρατικές δυνάμεις δεν είθισται να αναθέτουν στα Υπουργεία Εξωτερικών τους τόσες αρμοδιότητες για ζητήματα “εσωτερικών υποθέσεων” των αποικιών τους! Μήπως η Θράκη είναι “Ελληνική αποικία” και δεν το έχουμε καταλάβει;

Αρκετά ασχοληθήκαμε με τα προϊόντα της “διαπλοκής” των υπηρεσιών. Ας ασχοληθούμε λίγο και με τα προϊόντα της “διαπλοκής” των καλαμιών, των βούρλων και άλλων παρόμοιων υλικών. Το πλέξιμο των καλαθιών είναι ένα από τα παραδοσιακά επαγγέλματα των Ρομά. Ο ισχυρισμός ότι “οι γυναίκες του καταυλισμού οργανώθηκαν και απέκτησαν έσοδα για πρώτη φορά από το πλέξιμο καλαθιών”, μόνον γέλια μπορεί να προκαλέσει! Τα καλάθια που έφτιαχναν πριν, τι τα έκαναν; τα χάριζαν και δεν τα πουλούσαν; Η μήπως τώρα, με την αμέριστη “εκπαιδευτική” βοήθεια του Υπ. Εξ. διδάχτηκαν την παραδοσιακή τέχνη του πλεξίματος καλαθιών;

Η ημιμάθεια είναι πολύ χειρότερη από την αμάθεια. Ανάλογης σοβαρότητας επιχειρήματα είναι αυτά που παρουσιάζει ο Ν. Μπογιόπουλος στο ηλεκτρονικό έντυπο “ΕΝΙΚΟΣ” του πεμπτοφαλαγγίτη Ν. Χατζηνικολάου. Ο νέος αυτός “Παπουλάκος” της Αριστεράς ξεκινάει το κείμενό του (το οποίο αναδημοσιεύεται από την αριστερή iskra ως τα ενημερωτικά sites της επικράτειας του Απόστολου Γλέτσου) με τον παρακάτω αφορισμό, κατακεραυνώνοντας όποιον υποστηρίζει το αντίθετο: “Στη Θράκη υπάρχει μουσουλμανική μειονότητα. Δεν υπάρχει καμία «τουρκική» μειονότητα. Τελεία. Και παύλα!”

Αν γνώριζε στοιχειωδώς ιστορία, τότε θα είχε μάθει ότι ακριβώς τα ίδιους ισχυρισμούς είχε προβάλει ο Τούρκος διαπραγματευτής της συνθήκης της Λωζάνης ως αδιαπραγμάτευτη θέση του τουρκικού κράτους! Οι Τούρκοι ήταν αυτοί που επέμεναν να καταγραφεί στην Θράκη η μειονότητα ως “μουσουλμανική” και όχι ως τουρκική, όπως επίσης επέμειναν να καταγραφούν και οι Έλληνες της Μικράς Ασίας ως ελληνορθόδοξοι. Γιαυτό με την ανταλλαγή των πληθυσμών ήρθαν στην χώρα μας και Αρμένιοι. Το ελληνικό κράτος κατάφερε τότε να καταγράψει στην συνθήκη της Λοζάνης ως “Έλληνες” μόνον τους Κωνσταντινοπολίτες (άρθρο 2 της σύμβασης). Γιατί το τουρκικό κράτος είχε αυτή την επιδίωξη, βάλτε λίγο το μυαλό σας να το ψάξει! Μην περιμένετε να σας τα πούμε όλα εμείς...

Παρακάτω γράφει και το εξής αμίμητο, το οποίο ούτε το Υπουργείο Εξωτερικών δεν τολμά να διατυπώσει: “Όμως, η μητρική γλώσσα των Πομάκων και των Αθίγγανων μουσουλμάνων της Δ. Θράκης δεν ήταν τα τούρκικα...”. Η μητρική γλώσσα των Πομάκων είναι τα Τουρκικά, όπως και μιας σημαντικής μερίδας των Ρομά (των αποκαλουμένων στην τοπική κοινωνία: “τουρκόγυφτων”). Επίσης, η συντριπτική πλειοψηφία των πομάκων έχει τουρκική εθνική συνείδηση. Μάλιστα, τα πιο ακραία περιστατικά τουρκικού σοβινισμού έχουν συμβεί σε “πομακοχώρια” και όχι “τουρκοχώρια”. Ο Ν. Μ. ως “κομμουνιστής” θα έπρεπε να γνωρίζει ότι αντίστοιχο μειονοτικό πρόβλημα υπήρχε και στην “σοσιαλιστική Βουλγαρία” και συνεχίζει να υπάρχει και σήμερα. Πομάκοι δεν βρίσκονται μόνον στην νότια περιοχή της Ροδόπης, αλλά και στην βόρεια, που ανήκει στην Βουλγαρία. Εκεί ο “σοσιαλισμός” δεν κατάφερε να τους αλλάξει εθνική συνείδηση και αρκετοί αυτοπροσδιορίζονται  ακόμα και σήμερα ως “Τούρκοι”...