ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Τι έγινε στο συνέδριο του Podemos;



Στο RProject.gr η Κατερίνα Σεργίδου σημειώνει κάποιες σκέψεις και κάποια πρώτα συμπεράσματα:

Το Podemos και ο κόσμος του: πρώτες σκέψεις μετά το 2ο συνέδριο στο Vistalegre II

Τα φώτα της δημοσιότητας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο , έπεσαν για άλλη μια φορά στο Podemos, με αφορμή το συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις 11 και 12 Φεβρουρίου.

Ο πο­λι­τι­κός σχη­μα­τι­σμός,  με­τρά­ει πια 3 χρό­νια ζωής. Σε αυτά τα χρό­νια όπου οι εξε­λί­ξεις είναι τόσο πυ­κνές, ιδιαί­τε­ρα στο Ισπα­νι­κό Κρά­τος, κάθε έτος βιώ­νε­ται ως δε­κα­ε­τία. Και πράγ­μα­τι μέσα σε αυτά τα τρία χρό­νια το Podemos, κα­τά­φε­ρε να επι­βά­λει την πα­ρου­σία του στη δη­μό­σια σφαί­ρα. Οι αλ­λα­γές στην πο­λι­τι­κή του και οι εσω­τε­ρι­κές του μάχες, φαί­νε­ται να εν­δια­φέ­ρουν ιδιαί­τε­ρα το ελ­λη­νι­κό κοινό που δεν μπο­ρεί να απο­φύ­γει τις συ­γκρί­σεις με την ελ­λη­νι­κή εμπει­ρία. Αυτό το με­γά­λο εν­δια­φέ­ρον συ­νο­δεύ­ε­ται πάντα από ένα ερώ­τη­μα: «Τι πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο χρειά­ζε­ται να χτί­σου­με για να αλ­λά­ξου­με πραγ­μα­τι­κά τα πράγ­μα­τα;» Και ένα ακόμα ερώ­τη­μα: «Έχου­με να μά­θου­με κάτι από τον τρόπο λει­τουρ­γί­ας του Podemos»;

 Τι έγινε όμως σε αυτό το δεύ­τε­ρο συ­νέ­δριο που γί­νε­ται  2 χρό­νια,  μετά το Vistalegre I, το πρώτο και ιδρυ­τι­κό συ­νέ­δριο του Podemos;

Στην Ελ­λά­δα οι τί­τλοι πε­ριο­ρί­στη­καν σε απλές πε­ρι­γρα­φές που όμως δεν ήταν κα­θό­λου τυ­χαί­οι: «Ο Πά­μπλο Ιγκλέ­σιας επα­νε­ξε­λέ­γη στην ηγε­σία του Podemos με συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία» ενώ στο πε­ριε­χό­με­νο δια­βά­σα­με ανα­λυ­τι­κά τις θέ­σεις του Ερ­ρε­χόν χωρίς την επι­σή­μαν­ση ότι είναι ο με­γά­λος χα­μέ­νος. Όσον αφορά την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πτέ­ρυ­γα, τα λίγα άρθρα που δη­μο­σιεύ­τη­καν είτε δεν την ανα­φέ­ρουν, είτε ανα­φέ­ρουν ότι πήρε 3% (πράγ­μα που όπως θα δούμε στη συ­νέ­χεια δεν ισχύ­ει). Φυ­σι­κά η ανα­φο­ρά στις το­πο­θε­τή­σεις του Μι­γκέλ Ουρ­μπάν και της Τε­ρέ­σα Ρο­δρί­γες, που έκα­ναν τη με­γα­λύ­τε­ρη αί­σθη­ση μέσα στην αί­θου­σα των πα­λιών ταυ­ρο­μα­χιών , δεν γί­νε­ται ποτέ. Η λέξη που χρη­σι­μο­ποιεί­ται είναι πάντα «η μειο­ψη­φία».

Τα στοι­χεία έχουν ήδη γίνει γνω­στά, χρειά­ζε­ται όμως να τα θυ­μί­σου­με για να μπο­ρέ­σου­με να κοι­τά­ξου­με πίσω από τα νού­με­ρα και να δια­βά­σου­με το πραγ­μα­τι­κό απο­τέ­λε­σμα του συ­νε­δρί­ου.
  1. Στις ψη­φο­φο­ρί­ες που προη­γή­θη­καν του συ­νε­δρί­ου και ολο­κλη­ρώ­θη­καν την τε­λευ­ταία του μέρα, ψή­φι­σαν 155,000 μέλη. Λίγο πε­ρισ­σό­τε­ροι από όσοι/ες στο 1ο συ­νέ­δριο. Θυ­μί­ζου­με ότι στις ευ­ρω­ε­κλο­γές του 2014,  το Podemos, είχε πάρει 5,000,000, ενώ συ­νο­λι­κά τα εγ­γε­γραμ­μέ­να του  μέλη είναι 450,000 πε­ρί­που. Παρ όλα αυτά, οι πε­ρισ­σό­τε­ρες/οι θε­ω­ρούν ότι το πο­σο­στό συμ­με­το­χής είναι υψηλό, με δε­δο­μέ­νη την κάμψη του κι­νή­μα­τος. Συ­νο­λι­κά πά­ντως η δια­δι­κτυα­κή δια­δι­κα­σία ψη­φο­φο­ρί­ας, δεν κρα­τού­σε πάνω από 12 λεπτά. Μια από τις κρι­τι­κές που ορθά έγι­ναν ήταν ότι η δια­δι­κα­σία σε σχέση με τις ψη­φο­φο­ρί­ες ήταν πίσω και από το πρώτο συ­νέ­δριο, αφού αυτή τη φορά προη­γή­θη­καν της συ­νε­δρια­κής δια­δι­κα­σί­ας αντί να την ακου­λου­θή­σουν. Αυτό ση­μαί­νει ότι το ίδιο το συ­νέ­δριο δεν ήταν μέρος της δια­δι­κα­σί­ας πει­θούς παρά μόνο πα­ρου­σί­α­ση πα­ρά­λη­λων μο­νο­λό­γων. 
  2. Ο Πά­μπλο Ιγλέ­σιας, που ήταν και ο μο­να­δι­κός υπο­ψή­φιος για την αρ­χη­γεία του κόμ­μα­τος, εξε­λέ­γη με το 89% των ψήφων. Επο­μέ­νως οι πα­νη­γυ­ρι­σμοί για την  επα­νε­κλο­γή δεν έχουν  κα­νέ­να νόημα, για μια δια­δι­κα­σία στην οποία το δια­κύ­βευ­μα της αρ­χη­γεί­ας δεν υπήρ­χε καν.
  3. Τα πο­σο­στά των τριών βα­σι­κών πλατ­φορ­μών ήταν: 50,78% (37 από τις 62 θέ­σεις στο Συμ­βού­λιο Πο­λι­τών) για την κε­ντρώα ομάδα του Ιγλέ­σιας, 33,68% (23 θέ­σεις στο ΣΠ) για την συ­ντη­ρη­τι­κή ομάδα του Ερ­ρε­χόν και 13,11% (2 θέ­σεις) για την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πτέ­ρυ­γα. Δυ­στυ­χώς με το εκλο­γι­κό σύ­στη­μα που προ­τά­θη­κε από τον ορ­γα­νω­τι­κό γραμ­μα­τέα του κόμ­μα­τος Ετσε­νί­κε, το 13% της πλατ­φόρ­μας Podemos en Movimiento με­τα­τρά­πη­κε σε μόλις 3% εκ­προ­σώ­πη­ση και 2 θέ­σεις, αντί για τις 10 που τις αντι­στοι­χού­σαν. Έτσι η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πτέ­ρυ­γα θα εκ­προ­σω­πεί­ται μόνο από τον Μι­γκέλ Ουρ­μπάν και τη γνω­στή φε­μι­νί­στρια και ιδιαί­τε­ρα αγα­πη­τή στα κι­νή­μα­τα Μπε­α­τρίς Χι­μέ­νο.
  4. Εν­δια­φέ­ρον όμως πα­ρου­σιά­ζουν και οι ψη­φο­φο­ρί­ες των κει­μέ­νων. Το πο­λι­τι­κό κεί­με­νο της πλατ­φόρ­μας Ιγλέ­σιας, πήρε 56,04%, το ορ­γα­νω­τι­κό πάλι του Ιγλέ­σιας 54,42% και το κεί­με­νο δε­ο­ντο­λο­γί­ας (ético) 53,63%. Το κεί­με­νο όμως που πήρε τις πε­ρισ­σό­τε­ρες ψή­φους ήταν το φε­μι­νι­στι­κό, το κεί­με­νο ισό­τη­τα της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής πτέ­ρυ­γας που συ­γκέ­ντρω­σε 61,68%. Δεν εί­δα­με φυ­σι­κά κα­νέ­ναν τίτλο, με­σό­τι­τλο ή υπό­τι­τλο σε κα­νέ­να ελ­λη­νι­κό δη­μο­σί­ευ­σμα, που να λέει: 61,68% το πιο ψη­φι­σμέ­νο κεί­με­νο , ήταν αυτό των Αντι­κα­πι­τα­λί­στας. Αντί­θε­τα σε πολλά άρθρα σε ισπα­νι­κά μέσα, η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πτέ­ρυ­γα πα­ρου­σιά­ζε­ται ως μια από τους νι­κη­τές του συ­νε­δρί­ου.
Πρώτα συ­μπε­ρά­σμα­τα

Θυ­μί­ζου­με ότι τους τε­λευ­ταί­ους μήνες η εσω­κομ­μα­τι­κή συ­ζή­τη­ση έχει με­τα­τρα­πεί σε μο­νο­μα­χία με­τα­ξύ Ιγλέ­σιας και Ερ­ρε­χόν. Με το Νο2 να ζητά διεύ­ρυν­ση των συμ­μα­χιών και να διεκ­δι­κεί τη λέξη Populista (Λαϊ­κι­στι­κό) και τον Ιγλέ­σιας να κάνει μια στρο­φή σε έναν πιο αρι­στε­ρό λόγο, χωρίς ωστό­σο αυτό να ση­μαί­νει κάτι για την δη­μο­κρα­τία εντός του σχη­μα­τι­σμού.

Με­γά­λος χα­μέ­νος από αυτή τη μάχη είναι αδιαμ­φι­σβή­τη­τα ο Ερ­ρε­χόν. Στη­ρί­χτη­κε όσο κα­νέ­νας άλλο από το σύ­νο­λο των ΜΜΕ, και ιδιαί­τε­ρα του ομί­λου της El Pais, και καλ­λιερ­γή­θη­κε το κλίμα ότι η πλατ­φόρ­μα του μπο­ρεί να ξε­περ­νού­σε αυτήν του Ιγλέ­σιας. Ήταν τέ­τοια η ορμή με την οποία πα­ρου­σιά­στη­κε ο Ερ­ρε­χόν, που ο Ιγλέ­σιας ανα­γκά­στη­κε να δη­λώ­σει ότι αν τα κεί­με­νά του χά­σουν δεν θα δε­χό­ταν τη θέση του γραμ­μα­τέα. Αυτό λοι­πόν δεν έγινε. Η δεξιά πτέ­ρυ­γα του Ερ­ρε­χόν ητ­τή­θη­κε και μαζί της και ο πα­τριω­τι­κός λόγος και η απεύ­θυν­ση στη με­σαία τάξη και στους σο­σια­λι­στές,  και φά­νη­κε να μην έχει καμία πλειο­ψη­φία ούτε καν σε αυτό το ετε­ρό­κλη­το ψη­φια­κό σώμα που κα­λεί­ται να ψη­φί­σει πρό­σω­πα και κεί­με­να χωρίς να συμ­με­τέ­χει σε πραγ­μα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες.

Είναι επί­σης αδιαμ­φι­σβή­τη­το ότι ο με­γά­λος νι­κη­τής της εσω­κομ­μα­τι­κής μάχης είναι ο Ιγλέ­σιας. Κα­τά­φε­ρε να κρα­τή­σει την πλειο­ψη­φία και να πε­ρά­σει με αντι­δη­μο­κρα­τι­κό τρόπο τον κα­νο­νι­σμό λει­τουρ­γί­ας. Μπο­ρεί το σήμα της νίκης, εμπνευ­σμέ­νο από τον τσα­βι­σμό, να είναι το σήμα/χει­ρο­νο­μία του Ερ­ρε­χόν, με τον Ιγλέ­σιας να συ­νη­θί­ζει τον χαι­ρε­τι­σμό με υψω­μέ­νη τη γρο­θιά, όμως όταν όλοι μι­λούν για τσα­βι­σμό, ή Πα­μπλι­σμό, ανα­φέ­ρο­νται στον Ιγλέ­σιας. Από πάρα πολ­λές/ους αγω­νί­στριες/ες ο Ιγλέ­σιας κα­τη­γο­ρεί­ται για βο­να­παρ­τι­σμό και και­σα­ρι­σμό, και όχι αδί­κως. Συ­νε­χί­ζει πά­ντως να είναι η ηγε­τι­κή φι­γού­ρα που ενώ­νει το κόμμα. Όπως εύ­στο­χα πα­ρα­τή­ρη­σε μια γνω­στή ακτι­βί­στρια: «Πριν από δύο χρό­νια ο Ερ­ρε­χόν ήταν ένας άγνω­στος και στο συ­νέ­δριο περ­πα­τού­σε πίσω από τον Ιγλέ­σιας τρέ­χο­ντας να τον προ­λά­βει».Από ότι φαί­νε­ται θα τρέ­χει για πολύ ακόμα. 
Unidad Unidad, (ενό­τη­τα ενό­τη­τα) φώ­να­ζαν όλοι/ες οι σύ­νε­δροι κάθε 5 λεπτά δια­κό­πτω­ντας τις/τους ομι­λη­τές/ες και από ότι φαί­νε­ται για την ώρα δεν υπάρ­χει διά­σπα­ση στον ορί­ζο­ντα, κάτι που αξιο­λο­γεί­ται από όλες τις με­ριές ως θε­τι­κό.

Η έλ­λει­ψη δη­μο­κρα­τί­ας πήρε τη σφρα­γί­δα και αυτού του 2ου συ­νε­δρί­ου αφού το κόμμα με­τα­τρά­πη­κε σε ένα σώμα που μέσα στη ψη­φια­κή αρένα ψη­φί­ζει με όρους δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, επη­ρε­α­σμέ­νο από τον μι­ντια­κό λόγο τα κεί­με­να του αρ­χη­γού και τον ίδιο τον αρ­χη­γό.

Τα συ­μπε­ρά­σμα­τα είναι πιο πε­ρί­πλο­κα όταν φτά­νου­με στην πε­ρί­πτω­ση της Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Πτέ­ρυ­γας του Podemos en Movimiento.

Στο συ­νέ­δριο όταν μί­λη­σαν οι Μιγέλ Ουρ­μπάν και η Τε­ρέ­σα Ρο­δρί­γες , το μέχρι εκεί­νη την ώρα άνευ­ρο και βα­ριε­στη­μέ­νο σώμα (αν κρί­νει κα­νείς από τα δε­κά­δες βι­ντε­ά­κια που κυ­κλο­φο­ρούν στο δια­δί­κτυο) απέ­κτη­σε ζωή. Αυτό έχει ιδιαί­τε­ρη ση­μα­σία γιατί αυτά που είπαν οι δύο αυτές ηγε­τι­κές προ­σω­πι­κό­τη­τες δεν ήταν «εύ­κο­λα». Ο Μι­γκέλ Ουρ­μπάν χρη­σι­μο­ποί­η­σε κά­ποια στιγ­μή τη φράση «εί­μα­στε όλοι έλ­λη­νες, μιλάω γι αυ­τούς  που δεν απο­δέ­χτη­καν τον εκ­βια­σμό», η Τε­ρέ­σα Ρο­δρί­γες μί­λη­σε για το χρέος και τη δια­γρα­φή του, και με­τα­ξύ άλλων ση­μεί­ω­σε ότι το Podemos, δεν είναι μόνο απο­τέ­λε­σμα κά­ποιων τα­λα­ντού­χων πο­λι­τι­κών επι­στη­μό­νων αλλά του κό­σμου των πλα­τειών, και ότι χωρίς αυ­τούς δεν υπάρ­χει Podemos: « Γιατί μπο­ρεί να πέ­σου­με στη θα­νά­σι­μη πα­γί­δα, να πά­ρου­με την εξου­σία αλλά να μην αλ­λά­ξου­με τα πράγ­μα­τα. Η κοι­νω­νι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση δεν είναι ένα σύν­θη­μα αι­σθη­τι­κής φύσης(..) το ζή­τη­μα είναι να διεκ­δι­κή­σου­με τη ζωή». Ο Μιγέλ Ουρ­μπάν πήρε 40,000 ψή­φους και ήταν από αυ­τούς που ψη­φί­στη­καν πε­ρισ­σό­τε­ρο στο συ­νέ­δριο.

Αυτή τη φορά κα­νείς δεν μπό­ρε­σε να απο­μο­νώ­σει την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πτέ­ρυ­γα και καθώς ο κό­σμος διέ­κο­πτε τους δύο ομι­λη­τές, η κά­με­ρα έδει­ξε πολ­λές φορές τον Ιγλέ­σιας (χα­μο­γε­λα­στό) και τον Ερ­ρε­χόν (λι­γό­τε­ρο χα­μο­γε­λα­στό) να χει­ρο­κρο­τούν. Δεν είναι επί­σης τυ­χαίο που πολ­λές από τις προ­τά­σεις των αντι­κα­πι­τα­λί­στας εν­σω­μα­τώ­θη­καν στα κεί­με­να που ψη­φί­στη­καν, ενώ πολ­λοί ήταν αυτοί που ζή­τη­σαν δη­μό­σια συ­γνώ­μη στην αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πτέ­ρυ­γα.  Δυ­στυ­χώς όμως οι βο­να­παρ­τι­σμοί του Ιγλέ­σιας δεν άφη­σαν πε­ρι­θώ­ρια σε αυτή την πλατ­φόρ­μα να αντι­προ­σω­πευ­τεί πραγ­μα­τι­κά στο κε­ντρι­κό όρ­γα­νο. Όμως το 13% και οι 22,000 ψήφοι δεν είναι μικρή υπό­θε­ση αν λά­βου­με υπόψη ότι οι αντι­κα­πι­τα­λί­στας είναι η μο­να­δι­κή ορ­γα­νω­μέ­νη δύ­να­μη μέσα στην αντι­πο­λι­τευ­τι­κή πλατ­φόρ­μα , καθώς και το γε­γο­νός ότι οι δυ­νά­μεις της βρί­σκο­νται στους κύ­κλους και στις γει­το­νιές και όχι στο πλή­θος του δια­δι­κτύ­ου. Για την ώρα πά­ντως το σχέ­διο κόμ­μα-κί­νη­μα μένει στην άκρη.

Δεν είναι εύ­κο­λο και ούτε σωστό να γί­νο­νται πάντα συ­γκρί­σεις με την ελ­λη­νι­κή εμπει­ρία. Κάθε τόπος έχει τις δικές του ιδιαι­τε­ρό­τη­τες. Το Podemos, με την κλα­σι­κή ορο­λο­γία είναι ένα «πλατύ κόμμα» είναι όμως ταυ­τό­χρο­να και ένα κόμμα που δα­νεί­στη­κε πολ­λές από τις συ­μπε­ρι­φο­ρές του κι­νή­μα­τος 15Μ. Το Podemos, ει­σή­γα­γε μια νέα γραμ­μα­τι­κή, παρ όλο που επα­νέ­λα­βε πολλά από τα λάθη της αρι­στε­ράς, ακρι­βώς γιατί οι σχέ­σεις ηγε­μο­νί­ας και εξου­σί­ας είναι πραγ­μα­τι­κές και τί­θε­νται πάντα σε πε­ρι­πτώ­σεις έντο­νης πό­λω­σης και με­γά­λων δια­κυ­βευ­μά­των. Φαί­νε­ται πά­ντως ότι ο λαός του Podemos, δεν θέλει μόνο μια «εκλο­γι­κή μη­χα­νή» και φαί­νε­ται επί­σης ότι το επι­κοι­νω­νια­κό μο­ντέ­λο του Podemos αν δεν συ­να­ντη­θεί με το πο­λι­τι­κό, αν ο σχη­μα­τι­σμός δεν ανα­λά­βει ξανά την ορ­γά­νω­ση των μαχών με όρους αντα­γω­νι­σμού, χτί­ζο­ντας μια κό­ντρα-εξου­σία δεν θα φτά­σει ούτε στα μισά του δρό­μου.

Σε αυτό το πλαί­σιο, τα λόγια της Τε­ρέ­σα Ρο­δρί­γες, της πιο αγα­πη­μέ­νης συ­ντρό­φισ­σας του νότου, ακού­γο­νται όπως πρέ­πει και κα­λύ­τε­ρα να αφή­σου­με το κλεί­σι­μο αυτού του σύ­ντο­μου ση­μειώ­μα­τος σε αυτήν:

Όταν ο κό­σμος κερ­δί­ζει στο δρόμο, οι νίκες είναι πιο διαρ­κείς και είναι πιο πι­θα­νές, πιο πολύ από οποια­δή­πο­τε κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση, ή από ένα δη­μαρ­χείο ή από μια πρό­τα­ση νόμου. Το να στα­μα­τή­σου­με μια έξωση είναι πιο δυ­να­τό από οποιο­δή­πο­τε πρω­τό­κολ­λο ενά­ντια σε εξώ­σεις, τα mareas στα­μά­τη­σαν τις πε­ρι­κο­πές και το έκα­ναν κα­λύ­τε­ρα από ότι θα το έκανε ένα κοι­νο­βού­λιο. Και κάτι ακόμα. Ακόμα και οι πιο δί­καιοι νόμοι δεν τη­ρού­νται αν δεν υπάρ­χει συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης από τα κάτω. Χρεια­ζό­μα­στε τους συν­δι­κα­λι­στι­κούς μυες στη βάση που θα εξα­σφα­λί­σουν ότι οι δί­καιοι νόμοι θα μπο­ρέ­σουν να εφαρ­μο­στούν. Πρέ­πει να μοιά­σου­με στον κόσμο. Στον κόσμο που χτί­ζει το PodemosTo Podemos, έχει προ­φο­ρά, έχει κα­τα­γω­γή, έχει αγρό­τες, που και σε αυ­τούς πρέ­πει να δοθεί ο λόγος, η δυ­να­τό­τη­τα να απο­φα­σί­ζουν, να δοθεί στον κόσμο του Podemos, το δι­καί­ω­μα της κυ­ριαρ­χί­ας (soberania) και της δυ­να­τό­τη­τας να απο­φα­σί­ζει για στρα­τη­γι­κά ζη­τή­μα­τα. Γιατί αν όχι, θα είναι  αυτό  ακρι­βώς που θα μας λεί­πει για να κερ­δί­σου­με. Δεν μπο­ρού­με να εξα­πα­τή­σου­με, να απο­γοη­τεύ­σου­με. Μπο­ρού­με να γί­νου­με κα­λύ­τε­ροι. Και ξέ­ρε­τε γιατί; Γιατί εί­μα­στε ικα­νοί να ονει­ρευ­τού­με τους κα­λύ­τε­ρους.  



1 σχόλιο :

  1. Οι ποδέμος είναι σίγουρα υπερ του ΝΑΤΟ.Αυτό που δεν ξέρω αν είναι κ υπερ του θεσμού της βασιλευομένης δημοκρατίας(αν υπάρχει κάτι τέτοιο).Ξέρετετι θέση έχουν πάνω στο θέμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ