Ακύρωση του χρέους ή φορολόγηση του κεφαλαίου;

Ένα μικρό απόσπασμα από το “Ακύρωση του χρέους ή φορολόγηση του κεφαλαίου: Τι να διαλέξουμε;” που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα της “Ελληνικής επιτροπής ενάντια στο Χρέος”

Οι ανταλλαγές απόψεων μεταξύ των T. Piketty και D. Graeber περιστρέφονται γύρω από τα συγκριτικά πλεονεκτημάτων της φορολόγησης του κεφαλαίου και της αποκήρυξης του δημόσιου χρέους.

Ο D. Graeber, στηριζόμενος σε μια πανέμορφη, ιστορική και ανθρωπολογική επιστημονική γνώση, υπογραμμίζει ότι η ακύρωση του συνόλου ή μέρους του χρέους, ιδιωτικού ή δημοσίου, είναι ένα επαναλαμβανόμενο σχήμα των ταξικών αγώνων εδώ και 5.000 χρόνια. Λαμβάνοντας υπόψη ότι το χρέος είναι ένας κεντρικός μηχανισμός της καπιταλιστικής κυριαρχίας σήμερα, δεν βλέπει κανένα λόγο για τον οποίο θα πρέπει να είναι διαφορετικά στο μέλλον
.
Ο T. Piketty, εκτιμά από την πλευρά του ότι μπορούμε να πετύχουμε μια σημαντική μείωση του βάρους των χρεών μέσω ενός φορολογικού μηχανισμού των μεγάλων περιουσιών ο οποίος θα ήταν κοινωνικά δικαιότερος, εφόσον απέφευγε να χτυπήσει τους μικρούς και μεσαίους κατόχους ομολόγων (όπως αμοιβαίων κεφαλαίων τραπεζών και ασφαλιστικών εταιρειών).

Ο «πιστός σκύλος» του Μεταξά

Ανασημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που συγκινεί τους σημερινούς εθνικοσοσιαλιστές στην προσωπικότητα του Μανιαδάκη; Μα, πρώτα πρώτα το γεγονός ότι ήταν εκείνος ο πρώτος δάσκαλός τους. Δική του ήταν και η έμπνευση να δημιουργηθεί η οργάνωση που έφερε τον τίτλο «Κόμμα 4ης Αυγούστου». Αλλωστε, ο Μανιαδάκης προτού προσχωρήσει στην ΕΡΕ (1958) είχε από το 1956 ιδρύσει το δικό του Κόμμα των Αρχών του Ιωάννου Μεταξά. Στις αναμνήσεις του για την περίοδο που συγκρότησε τη νεοφασιστική αυτή οργάνωση, ο Κώστας Πλεύρης εξηγεί ότι εκείνος που τους εισήγαγε στην πολιτική ήταν ο Μανιαδάκης:

η συνέχεια εδώ:

Ο «πιστός σκύλος» του Μεταξά

Η ανυπακοή που υπερασπίζεται δικαιώματα είναι ηθική και νόμιμη

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"

Συνέντευξη του Κώστα Δουζίνα στον Χρήστο Σίμο

* Και μετά τις προφυλακίσεις ηγετικών στελεχών της Χ.Α., η κυβέρνηση εμμένει στη θεωρία των δύο άκρων, ισχυριζόμενη μεταξύ άλλων πως "δεν υπάρχει καλή και κακή βία". Πού στοχεύει η ρητορική αυτή; Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί;

Όπως υποστήριξαν πολλοί, η άποψη αυτή είναι ανιστόρητη και επιστημονικά σαθρή. Δεν υπάρχει μία και μόνη "βία", αλλά πολλές και πολυσχιδείς μορφές κρατικής βίας και κοινωνικής αντίστασης. Τα περισσότερα συντάγματα, όπως και τα δικά μας, καθιερώθηκαν παραβιάζοντας τα πρωτόκολλα της συνταγματικής νομιμότητας. Ήταν αποτελέσματα πολέμου, επανάστασης, κατοχής ή απελευθέρωσης. Η βία της γέννησης εγγράφεται στο δίκαιο και διαμορφώνει το πλαίσιό του. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν την ονομάζει «βία που συντηρεί δίκαιο». Η τακτική της άσκηση επιδεικνύει την τρομερή δύναμη στα χέρια του κράτους και, ταυτόχρονα, τη συγκαλύπτει στο όνομα υψηλών και αφηρημένων ιδανικών σκοπών, όπως το Έθνος, το Δίκαιο ή η Ανθρωπότητα. Η κρατική βία λειτουργεί με υλικούς και συμβολικούς τρόπους: εκφοβίζει, καταστέλλει αντιστάσεις και, ταυτόχρονα, προσδίδει νομιμότητα στον εαυτό της. Η ιδεολογία μετατρέπει τη βία των κυρίαρχων σε άσκηση νόμιμης ισχύος και παρουσιάζει κάθε αντιστεκόμενη δύναμη ως βίαια, εγκληματική, βάναυση.

ΟΧΙ στη βία απ' όπου κι αν προέρχεται...

ο Ιωάννης Μεταξάς είπε ΟΧΙ στη βία απ' όπου κι αν προερχόταν

Άλλοι έχουν το "όνομα", και άλλοι έχουν την "χάρη"...

Για το "όνομα", εδώ:

1. ΔΗΛΩΣΗ ΠΑΝ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΕΠΙ ΤΗΣ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

και για την "χάρη", εδώ:

1. "Λάθος" χαρακτηρίζει η Κουμουνδούρου το "παρών" της Ζ. Κωνσταντοπούλου

2. Εξωκυκλική δήλωση του Μανώλη Γλεζου

Το δίλημμα...

Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις...
Γιαυτό, αν και "αποκαταστάθηκε" δεν πήρε πίσω την κομματική ταυτότητα...

Πειθαρχική εξουσία και καπιταλισμός

PIERRE MACHEREY

 Φουκώ και Μαρξ: 

Το παραγωγικό υποκείμενο,

μετάφραση Τάσος Μπέτζελος,

 Εκτός Γραμμής,

Από τον Φουκώ στον Μαρξ

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"

Του Χρίστου Σίμου

Με ένα βιβλίο του Πιέρ Μασερέ, που επιχειρεί να διερευνήσει τη θεωρία του Καρλ Μαρξ για τον καπιταλισμό, διαβάζοντας αποσπάσματα από το Κεφάλαιο, κυρίως, μέσα από το εννοιολογικό οπλοστάσιο του Μισέλ Φουκώ, κάνει την πρώτη του εμφάνιση ο εκδοτικός οίκος Έκτος Γραμμής, δίνοντας έτσι το θεωρητικό και πολιτικό στίγμα εντός του οποίου θα επιδιώξει να κινηθεί. Ο Π. Μασερέ ανήκε στον κύκλο των μαθητών του Λουί Αλτουσέρ, και είχε συμμετάσχει στη συγγραφή του διάσημου έργου «Να διαβάσουμε το Κεφάλαιο». Δίδαξε φιλοσοφία στα πανεπιστήμια Paris I και Lille ΙΙΙ. Το συγγραφικό του έργο είναι πολύ πλούσιο, καθώς περιλαμβάνει μελέτες για την φιλοσοφία του Σπινόζα, τον Μαρξ και τον μαρξισμό, τη λογοτεχνία και βεβαίως μελέτες για το φιλοσοφικό ρεύμα που έχει καταγραφεί στην ιστορία των ιδεών ως δομισμός. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τρία ακόμα βιβλία του.

Ο «Ξανθός Άγγελος» Και Το Νέο Κύμα Του Ρατσισμού

Σήμερα, με αφορμή το ξανθό κοριτσάκι που βρέθηκε σε μια οικογένεια Ρομά στα Φάρσαλα, ένα νέο κύμα μίσους και ρατσισμού απειλεί να κατακλύσει την ελληνική κοινωνία. Εκεί που όλα τα κυρίαρχα ΜΜΕ το έπαιζαν φλογεροί αντιφασίστες, τώρα μιλούν για το «ξανθό αγγελούδι» και τα εγκληματικά κυκλώματα των Ρομά. Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος της εφημερίδας Εspresso: «Ρομά αρπάζουν μωρά». Όχι «κάποιοι» ή, έστω, «πολλοί» Ρομά, αλλά οι Ρομά γενικώς. Φερετζές του ρατσισμού στη συγκεκριμένη περίπτωση η χρήση του πολίτικαλ κορέκτ όρου…

περισσότερα εδώ:

Ο «Ξανθός Άγγελος» Και Το Νέο Κύμα Του Ρατσισμού

Ευρωκαταδίκη της Ελλάδας για τα μεταλλεία χρυσού!

Αναδημοσίευση από "το ποντίκι"

της Βάλια Μπαζού

Κόλαφος είναι για την κυβέρνηση η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου το οποίο καταδικάζει τη χώρα μας για το γεγονός ότι παρέλειψε (;) να λάβει εντός συγκεκριμένων προθεσμιών τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να ανακτήσει και μάλιστα εντόκως από την Ελληνικός Χρυσός - συμφερόντων Μπόμπολα - τα 15,34 εκατ. ευρώ εκατομμύρια που παρανόμως χορήγησε το ελληνικό δημόσιο πωλώντας δημόσια περιουσία σε τιμή κατώτερη της αξίας της και με απαλλαγή από τους φόρους.

Η 5η φάλαγγα της ΝΔ…

Το παιχνίδι που παιζόταν στην ασφάλεια με τον «καλό» και τον «κακό» μπάτσο, είναι γνωστό από την εποχή της χούντας αλλά και από παλαιότερες εποχές. Γιαυτό και οι αγωνιστές της Αριστεράς δεν πίνανε τους καφέδες που τους κερνούσαν εκεί, όταν τους καλούσαν για υπόθεσή τους. Αυτό το παιχνίδι παίζεται και σήμερα από τα επιτελεία της ΝΔ με στόχο την εκλογική φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει τίποτα απρόβλεπτο στους πολιτικούς χειρισμούς που κάνουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κινδυνεύει από καμία περίεργη και αναπάντεχη «προβοκάτσια» όπως φαντασιώνονται τα δικά του επιτελεία, αλλά από την ανικανότητά τους να αντιληφθούν αυτές ακριβώς τις «πρωτοβουλίες» του αντιπάλου…

Σήμερα το παιχνίδι με τον «καλό» και τον «κακό» μπάτσο δεν παίζεται στα γραφεία της ασφάλειας αλλά στα ΜΜΕ και στα κανάλια. Ήδη έχει γίνει αντιληπτό ότι τα μηντιακά φερέφωνα της κυβέρνησης έχουν γίνει εξίσου αναξιόπιστα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο τύπου και δεν μπορούν να εκπληρώσουν το ρόλο τους στην διαμόρφωση της κοινωνικής συναίνεσης στις επιταγές της τρόικας εσωτερικού. Σε αυτό το τοπίο, έχει στηθεί μια θεατρική παράσταση. Τώρα έχει ξεκινήσει η Β’ πράξη του έργου.

Οι χρυσαβγίτες, γνήσια τέκνα της ΝΔ…

Η Αριστερά ασχολείται τον τελευταίο καιρό για να αποκαλύψει τις σχέσεις των χρυσαβγιτών με το κεφάλαιο και τους εφοπλιστές. Το ίδιο επιδιώκει και η κυβέρνηση και οι εισαγγελικές αρχές, αναζητώντας τους χρηματοδότες τους στο χώρο των εφοπλιστών και των μεγαλοεπιχειρηματιών. Αυτή η μια πλευρά του ζητήματος, η οποία όταν κυριαρχεί στην δημοσιότητα κρύβει την άλλη, που έχει ένα ιδιαίτερα σημαντικό πολιτικό περιεχόμενο.

Ποια είναι η άλλη;  Είναι οι σχέσεις της ΝΔ και της «χρυσής αυγής». Η «χρυσή αυγή» δεν προήλθε από καμία παρθενογένεση. Η μήτρα που την γέννησε ήταν η ίδια η ΝΔ. Εκεί ας αναζητήσουν τις γενετικές της καταβολές, μέσα στο σπίτι τους, αυτοί που σήμερα έχουν γίνει οι «θεσμικοί» πολέμιοι του ναζισμού…

(κλικ για μεγένθυση)

Το παράδειγμα του βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Μιχάλη Αρβανίτη δεν είναι το μοναδικό. Ο ηλικιωμένος αυτός κύριος, που αρνείται το ολοκαύτωμα των Εβραίων και που πετάει την γυναίκα του από το κρεβάτι για να κοιμάται με το όπλο του, το οποίο του αρέσει να... το χαϊδεύει, ήταν προεξέχον στέλεχος της ΝΔ στη Πάτρα, συνήγορος του «αγωνιστή» Καλαμπόκα, στο δικαστήριο αλλά και στις συγκεντρώσεις της ΟΝΝΕΔ εκείνης της εποχής

Για τους επαναστάτες δίχως επανάσταση...

Απόσπασμα από το κείμενο “Τυφλοπόντικα, είσαι εδώ; Αναδιαρθρωµένο κεφάλαιο, πάλη των τάξεων και επαναστατική προοπτική”

Η πολιτική, έστω και «ριζοσπαστική», έχει πάντοτε να πουλήσει µια πραµάτεια και ποτέ δεν είναι εντελώς αµέτοχη σε νταβατζιλίκια.

Το ενδόµυχο δράµα των επαναστατών δίχως επανάσταση στις αρχές του 21ου αιώνα είναι ότι ζουν διαρκώς µε προβολές στο µέλλον. Καταλήγουµε να χτίζουµε υποθέσεις και (αναπόφευκτα) φαντασιώσεις µε βάση τους απόηχους ταξικής βίας που φτάνουν στα αυτιά µας, χωρίς ποτέ να κατανοούµε πλήρως τι παράγουν αυτοί που εξεγείρονται. Όσο κι αν θα θέλαµε να ήταν αλλιώς τα πράγµατα, οι προβληµατικές ενός «τοιχόβιου»[*] του Μπαµπ ελ-Ουέντ όταν πετροβολάει τους µπάτσους δεν είναι ίδιες µε εκείνες των αυτοανακηρυσσόµενων επαναστατών των δυτικών µητροπόλεων, χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι ο ένας έχει δίκιο και ο άλλος άδικο. Μόνο που ο τοιχόβιος δεν επιδιώκει να ενσωµατώσει το σκεπτικό των ριζοσπαστών σε µια δική του γενική αντίληψη των αντιπαλοτήτων – του είναι αδιάφορο. Οι ριζοσπάστες το επιδιώκουν και, έστω και λίγο αν το επιχειρήσουν στην πράξη, είναι δύσκολο να αποφύγουν για πολύ την τροµερή διαπίστωση: οι φτωχοί συνήθως δεν συµπεριφέρονται όπως θα ήθελαν οι ριζοσπάστες.